Ultima Thule

Znowu w kinie ostatnio byłem:

Matki równoległe, reż. Pedro Almodovar - to bardzo dobry film, bezsprzecznie, znać, że dzieło mistrza kina, który bardzo dba o rozmaite detale, który ma rzecz przemyślaną od początku do końca (kręciłem głową na rozpoczęcie filmu, zdało mi się przegadane i niepotrzebne - a jednak okazało się bardzo potrzebne, a wątek, który tam się nawiązuje, staje się tym, który najbardziej odrywa tę historię od jednotorowości).
No właśnie, z tą jednotorowością: gdybym miał stawiać jakiś zarzut, to powiedziałbym, że w tym filmie wszystko jest za bardzo na wierzchu, kawa na ławę. Albo inaczej: on jest dokładnie o tym, o czym jest, i brakuje mi w nim jakiejś tajemnicy, czegoś niedookreślonego, niejednoznacznego. Zastrzeżeń konkretnych nie ma wobec czego formułować: i wątek macierzyństwa, i wątki osobiste czy rodzinne, i ten jakże cenny wątek ekshumacyjny, wszystkie naprawdę grają, są przekonywujące psychologicznie, sensowne obyczajowo, oczywiście są znakomicie zagrane, zrealizowane itd.
Jeżeli więc czegoś brakuje, to jakiegoś tchnienia poezji? Czegoś, co dostałem np. w filmie Ból i blask tegoż reżysera.
Tym niemniej polecam.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Muszę Sylwii przekazać. Bo do kina chodzić razem uwielbiamy i jak grają Almodovara to obowiązkowo idziemy. Tylko akurat w przypadku tego mistrza zasadę mamy taką, że Sylwia idzie na jego film, a ja na inny. Jakikolwiek. Byle nie Almodovara. Raz nawet obejrzałem przy takiej okazji, nie mając zbyt wielkiego wyboru, Legion Samobójców (straszne gówno, nawiasem mówiąc), ale i tak uważałem, że dla mnie (podkreślam: dla mnie) to całkiem niezła alternatywa dla Almodovara. Nawet nie dlatego, ze uważam, ze jego filmy są kiepskie, a on sam słabym reżyserem. Podziwiam jego wyobraźnię, umiejętność wypracowania własnego stylu, ale jego filmów nie znoszę. Niestety. Sposób narracji straszliwie mnie męczy/irytuje/nudzi. Nie jestem w stanie wytrwać więcej niż pół godziny. A próbowałem po wielokroć i z rozmaitymi tytułami - nie dawałem rady. No i moja awersja do języka hiszpańskiego w kinie, też nie ułatwia tu sprawy.

Tymczasem z innej beczki - wiem już na co pójdziemy z Sylwią do kina nie dość, że razem, to jeszcze na ten sam seans - na "Wikinga" (widział to już ktoś z Was?). Przypominam, że Eggers, który odpowiada za ten tytuł, to ten ancymonek od "Czarownicy..." i "Lighthouse", a te dwa tytuły stanowią dla mnie taką rekomendację, że lepszej nie trzeba.

_________________
Zespół DNA nie ściga się z żadnymi szczurami ani nimi nie jest!

Z Almodovarem toś mi brat. Z tym, że ja pewnie mniej próbowałem, może z pięć. Przy czym jeden jednak obejrzałem do końca (co nie znaczy, że z przyjemnością).

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Był ktoś na Wikingu? Warto?

_________________
po co ta wrogość do siebie, to co w Tobie prawdziwe jest piękne

Iluzjonów mi się zachciewa, tymczasem pozycje z repertuaru bieżącego zaczną za chwilę znikać jak grzyby przed deszczem

Drive My Car
C'mon C'mon - z tymi dwoma muszę chyba szczególnie się pospieszyć

ale także Wiking, bo jestem tym filmem na maksa zaintrygowany

i może najbardziej przede wszystkim Duch śniegów

Diuna już znikła
Córka nie była w priorytetach, ale i nie była w posteriorytetach.

Trzeba coś z tym fantem zrobić.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Oba widziałem, oba świetne.

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

Był. Warto.

_________________
Zespół DNA nie ściga się z żadnymi szczurami ani nimi nie jest!

Mało to nowe, ale w końcu udało się dotrzeć na Ducha śniegów (właśc.: Pantera śnieżna). Jest to film... na pewno nie dokumentalny i oczywiście nie fabularny. Mimo, że dialogów tym razem dużo, umieściłbym go w tej samej przegródce co Mikrocosmos czy inne Królestwo, czyli - film poetycki. Bardzo piękny, nawet jeżeli momentami pięknoduchowski czy zgoła naiwny; ale ta naiwność w dobrej wierze i ja jej się poddaję bez wahania, a obrazy nieskalanej przyrody są tak piękne, że w ogóle nie da się o tym mówić bez zażenowania, jak mało mogą wyrazić słowa. I mimo wszystko jest pewien rys fabularny (powiedzmy raczej: strukturalny), który sprawia, że film ogląda się jak historię z pewnym napięciem i zakończeniem, choć oczywiście nie o to tu chodzi, a o medytację i zapatrzenie się.
Muzyka Warrena Ellisa i Nicka Cave'a to raczej chwyt marketingowy - jest ona bardzo ładna, ale nie wykracza poza zwykłą, udaną muzykę ilustracyjną poza jednym momentem ze spotkaniem z niedźwiedziem i końcówką.

W każdym razie dla mnie super!

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Byłem. Tak niby warto, ale nie wiem, czy na pewno. Ale że ostatnio z powodu tegoż Wikinga potężnie nie dospałem, to teraz nic więcej nie napiszę i pójdę spać

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Phill Tippett to gość, który maczał palce przy produkcji efektów wizualnych i animacji w takich filmach jak choćby Gwiezdne Wojny: Nowa Nadzieja, RoboCop, Jurrassic Park, czy Żołnierze Kosmosu. Był prekursorem wykorzystania techniki poklatkowej i efektów komputerowych do tworzenia animacji we współczesnym kinie. W 1990 roku wpadł na pomysł stworzenia swojego opus magnum, ale po rozpoczęciu prac zawiesił je na lata, by wrócić do nich w 2012 roku. W 2021 udało mu się dokończyć dzieło, które zostało zatytułowane "Mad God". Kiedy tylko dowiedziałem się, że jest ono dostępne w sieci, to rzuciłem się na nie jak dzik na żołędzie. No i teraz nie wiem jak się odnieść. Z jednej strony warstwa wizualna powala. Nie zliczę ile razy zadawałem sobie pytanie, czy to aby na pewno stop-motion. Płynność animacji i plastyczność pokazanego świata zapierają dech. Z drugiej strony ten świat jest tak paskudny, by nie rzec, obrzydliwy, że człowiek czuje się zbrukany od samego patrzenia. Turpizm, horror i groteska na najwyższych obrotach od pierwszej, do ostatniej minuty taplające się w psychodelicznym sosie.
Ale pozostaje jeszcze sama historia. No i tutaj mój umysł wywinął orła, bo to jest mindfuck przez duże M. A nawet przez olbrzymie M. Z jednej strony to wygląda to jak koszmarny sen, z drugiej jak jedna wielka, dystopijna alegoria, a z trzeciej jakby ktoś wrzucił za mocnego kwasa w bardzo nieodpowiednim momencie i zaliczył najgorszego tripa w naszym układzie słonecznym. Ilość symboli i alegorii, którymi jest naszpikowana ta wizja trochę powala. Ogólnie ma się wrażenie obcowania z bardzo długim teledyskiem Toola z gościnnym udziałem Pink Floyd, wyreżyserowanym przez Beksińskiego.

Problem tym, że fabuła tutaj staje się trudna do uchwycenia. I do zrozumienia. Nie wiem czy taki był z góry zamysł Tippetta, czy jest to efekt rozciągnięcia procesu twórczego na tak długie lata, lub tego tego, ze film powstawał na raty (próbując reanimować projekt Tippett szukał finansowania na Kickstarterze, co poskutkowało powstaniem trzech filmów krótkometrażowych, które później dały podstawę do pełnometrażowej produkcji). Oczywiście można pójść na skróty i zamknąć przesłanie filmu w jednym zdaniu (żeby nie spojlerować nie będę mówił jak by mogło ono brzmieć wg mnie), ale byłoby to zdecydowanie zbyt proste i powierzchowne.

Gdybym więc teraz przez dłuższy czas się nie odzywał, to znaczy, że próbuje rozkminić o czym dokładnie jest ta historia i szukam klucza interpretacyjnego. Trzymajcie za mnie kciuki.

Aha! Nie napiszę, że polecam i zachęcam, bo zdecydowanie nie jest to produkcja dla każdego i w pełni zrozumiem jeśli kogoś odrzuci już po 5 minutach. Jeśli jednak ktoś odważy się na wędrówkę przez ten piekielny świat, to mogę mu zagwarantować (albo raczej ostrzec go), że zainstaluje sobie w głowie sceny, które zostaną z nim do końca życia.

_________________
Zespół DNA nie ściga się z żadnymi szczurami ani nimi nie jest!