bardzo jestem wdzięczny za WFO, bo dzięki niemu doceniłem kolejny numer, który wcześniej intuicyjnie zlekceważyłem (i zlekcewaumarłem), a tym razem trzeba było użyć więcej rozumu
generalnie zgadzam się prawie w 100% z Pippinem, z bardzo ciekawą interpretacją Witka widzę u siebie kilka punktów zbieżnych, choć moje konkluzje są jeszcze bardziej pesymistyczne
zwykle nie bardzo lubię lapidaria i powtórzenia u Budzego, ale w tym wypadku nie bardzo wiem co by tu można było jeszcze dodać... sceneria naszkicowana jest zdawkowo, ale po mistrzowsku - obraz jest z jednej strony wyrazisty (nawet dla mnie, który nie ma dużo wyobraźni wizyjnej), a z drugiej apeluje też - w bardzo sprytny sposób - do sfer pozazmysłowych. Witek celnie wymienił archetypy, ja jeszcze dodam, że w wyborze wierzby na drzewo też pewnie nie ma przypadku. Reprezentuje ona w moim mniemaniu pewną swojskość (żeby nie powiedzieć "polskość"), krainę rzeczywistą albo wewnętrzną tak dobrze znaną, że gdy następuje na nią atak zła, smutek i ból są totalne.
Utwór
Dziwadełko stanowi dla mnie pewną medytację nad odwiecznym pytaniem teologii chrześcijańskiej (i pewnie nie tylko): "UNDE MALUM?", czyli "skąd się bierze zło?". Tu przydatny okazuje się podany "z zewnątrz" przez Budzego kontekst hadronowy - okazuje się, że owo Dziwadełko może być efektem sztucznej (pysznej?) ingerencji w boski stan rzeczy. Utwór rzeczywiście wydaje się pokazywać świat bezpośrednio dotknięty złem, ciekawe że tym razem (choć mogę się mylić) śmierć reprezentowana tutaj przez "rzecznego trupa" przedstawiona jest bez wszechobecnego np. na LUNIE rysu odkupieńczego, nawet istota duchowa (w sumie ciekawe kto to? jakiś hm sterany życiem... anioł?) jest wobec takiego zła bezradny. Ciekawe, że narrator mówi o tym wszystkim w tonie grobowym, ale bez złości, nie zrzuca winy na samo "dziwadełko" (jest w tym słowie pewna doza litości). Może zresztą nie warto szukać tutaj rozwiązań, bo utwór jak mi się wydaje powstał po to, żeby przejąć się realnością zła, skądkolwiek by nie przychodziło. I jako taka medytacja jest niezmiernie trafny, przerażający i stawiający do pionu, choć nie zlowieszczy.
Choć nadal twierdzę, że bardziej mnie porusza Tom wtedy gdy opisuje światy wewnętrzne niż zewnętrzne (wiadomo, że się one mieszają, jak o tym wspominaliśmy w Breakout
), to ten tekst wydaje mi się - po latach - doskonały, tym bardziej, że takie krajobrazy nieraz widziałem na własne oczy... duszy. No właśnie, przecież to nie jest o świecie zewnętrznym, dałem się zwieść przez tę namacalną obrazowość...
Kusi mnie by dać dziesiątkę, ale muzycznie to nie do końca moja estetyka...
9/10
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
