21.06.2019, WarszawaSześć lat temu nie wyszło, chociaż przyjechali do mojego miasta. To serio 6 lat? Jeszcze 6 i już mnie może nie być. Albo zespołu Dead can Dance. W tempie w jakim lecą lata umiera się szybko, jeszcze tylko chwilę potańczymy z tą śmiercią i pa. Tu czas i pieniądze nie mają znaczenia.
Po pół roku nadlatują pocztą bilety za ciężką kasę której i tak już by nie było. Spełnia mi się sen, o którym nawet mi się nie śniło. Teraz jeszcze 3 kliknięcia - nocleg, pociąg, urlop. Z urlopem największy raban - nagle okazuję się niezastąpiona i bibliotekę trzeba zamknąć z wielkimi pretensjami i rozpaczą całej wsi.
W nocy przed koncertem pies leży pod kanapą obrażony, wystają mu tylko wąsy. Rano muszę jeszcze kupić sobie buty, bo stare strzeliły z napięcia. Boso też bym pojechała. Mam trochę obaw, czy mężu spodoba się zespół Dead Can Dance po tych wszystkich Armiach. On jednak bez słowa skargi jedzie w ciemno.
W pociągu czytam cudowną autobiografię Billie Holiday, wydaną przez wydawnictwo Czarne 3 lata temu.
Przyjeżdżamy w samo południe jak do piekielnej czeluści i uciekamy metrem do Łazienek. Zapach kwitnących lip uderza do głowy, zielono, cicho, pawie i wrony krzyczą jak w Echoes. Stare drzewa i posągi wyrastaja podwójnie, z ziemi i z wody do góry dnem.
Knajpa obiadowa w pobliżu hali Torwar. Słucham jak dookoła ludzie rozprawiają o DCD jakby się zmówili na konferencję prasową. Piwo królewskie smakuje wspaniale. Przez chwilę nawet pada deszcz.
Około 19 stajemy w kolejce do wejścia. Patrzę ze zgrozą na odprawę - oprócz biletów (imiennych! ) sprawdzają jeszcze dokumenty. Lęk mnie ogarnia jak przy piątym podejściu na prawo jazdy. Nie rób mi tego kolego, skoro zaszłam tak daleko! Ale los ciągle mi sprzyja, bo wykopuję z torby dowód a nawet bilety!
Sztab komisyjny chce jeszcze z bliska zobaczyć moją torbę. To ostatni wredny etap selekcji, zaraz pewnie odeślą mnie na lewo. Dawno nie byłam taka mała i wystraszona.
W środku gorąco i duszno, ale palarnia na wspaniałym tarasie! Tłumy pięknych uroczystych ludzi z błyszczącymi oczami. Spóźnieni docieramy na support - interesujący występ Davida Kuckhermanna na cymbałki bębenki i dzwonki.
Krótka przerwa techniczna i na scenie zjawia się w burzy oklasków Dead Can Dance w składzie 8-osobowym. Lisa Gerrard w jasnej ciężkiej sukni, za nią ktoś niesie tren. Kobieta, która będzie wspierała ją w długich frazach. Brendan Perry w ciemnym garniturze - bardzo wytworni oboje. Nie pytajcie kto jeszcze, bo nie pamiętam nawet instrumentów na scenie. Jakiś raj się przede mną otworzył a pamięć zaszła mgłą.
Wejście pierwszego utworu, co to było? nie wiem i nie pamiętam, cały Torwar pozamiatany. Drugi - Mesmerism i tu pierwsze i ostatnie rozczarowanie, bo wokalu Lisy prawie nie słychać. A potem już tylko zachwyt aż do ekstazy.
Śpiewają na zmianę. Gdy śpiewa ona, jego ogarnia cień., a gdy on stoi w blasku, ona znika w mroku. Na publiczność to działa jak afrodyzjak, gdy tak stoją niewzruszeni w światłocieniach.
Nagle Yulunga na dwa kobiece głosy które zlewają się w jedno. Host of Seraphim - Perry stoi bokiem, twarzą do Lisy i robi takie ruchy ręką jakby odprawiał obrzęd albo dyrygował. Carnival is over. Anielskie głosy zstępują jeden po drugim jak procesja z niebios. Niemożliwe żeby niepozorni ludzie wydawali tak czyste dźwięki przy takim minimalizmie gestów. Za nimi za to ekspresja - instrumentaliści w akcji, zwłaszcza bębniarz robi całą grę aktorską.
Siedzę zalana łzami i boję się poruszyć. S. też wbity w krzesło. Rząd przed nami faluje - nie wiem czy tańczą czy płaczą. Nie ma żadnych pogadanek z publicznością, raz tylko mały dialog - jakiś facet nie wytrzymuje i krzyczy że ajlowiu, na co Brendan odpowiada uprzejmie - thank you my friend, this song for you , o ile dobrze zrozumiałam.
To mnie rozzuchwala do tego stopnia że na bisach wrzeszczę z ostatniego rzędu BRENDAN!!! licząc chyba na to że mi pomacha albo nawet zawoła po imieniu...w końcu znamy się ze 30 lat
Kończą, dziękują i schodzą. Właściwie nie spodziewam się żadnych bisów, tym bardziej że jest duszno i Lisa prawie nie rozstawała się z wachlarzem. Ale cała hala szaleje i nie odpuszcza. Długo to trwa i wychodzą, i to jeszcze 2 razy na co najmniej 4 solidne bissy. To chyba najbardziej porywające chwile koncertu, prawdziwy szał. Na koniec Severance, potem stają razem i kłaniają się, a Lisa Gerrard przesyła dłonią pocałunki.
Koncert trwał prawie dwie godziny.
zapach lip
taxówka
grochów
hostel siennicka za torami
żabki już śpią, idziemy spać bez kolacji.
rzucam się do łóżka i nie mogę zasnąć i śpię do piątej bez żadnych snów
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Zauważyliście? W Children of the Sun jest taki moment i na pewno też w All In Good Time. Jak się okaże, że nikt oprócz mnie tego nie słyszy, to postaram się wskazać konkretne momenty w utworach.
.jpg)
