Chyba z dziesięć lat temu dostałem płytę "Wheels Of Fire" Cream i od tamtej pory dość regularnie do nie wracam - jako do
płyty z muzyką po prostu.
Sam Cream zainteresował mnie trochę wczesniej - Jack Bruce był jakoś na początku lat 90siątych w Polsce, grał koncert, ktory puściła potem telewizja. O, spodobało mi się a zwłaszcza White Room.
Zresztą do dziś to jeden z moich ulubionych numerów - z tym ciekawym formalnie i brzmieniowo wstępem, który potem wraca jeszcze, gdzie nakłada się na siebie sprzężenie gitary, wokaliza i szorstko brzmiący smyczek a do tego Ginger Baker dudni na kotłach-tympani.
Bębny ogólnie są bardzo charakterystyczne: wyraźnie stereo
, jakby spowolnione - to chyba daje efekt lekkiego zawieszenia i stanowi w dużym stopniu o psychodeliczności numeru. Bas - to on utkwił mi w pamięci za pierwszym razem - bardzo charakterystycznie zapodaje.
Ogólnie muszę powiedzieć, że o ile polska wikipedia pisze o Cream, że zniewalające solówki i solidna gra sekcji, to ja uważam odwrotnie: sekcja jest zniewalająca. A Clapton podoba mi się jako gitarzysta rytmiczny - ma fajną barwę, sporo brudu - czujnie hałasuje w tle. Z solowych partii lubie te z użyciem kaczki - jak w refrenie White Room.
Wiadomo, że Cream uznaje się za zespół blues-rockowy, ale mi akurat bardziej odpowiada aspekt psychodeliczny tego zespołu, oraz to że miał bardzo udane kompozycje, i jeszcze kwestie brzmienia - jak na tej płycie - wynikłego ze stosowania dość nietypowych instrumentów.
W Passing The Time (o tu kombinują z wątkami o różnym charakterze)pojawiają się cymbałki, organy i coś o nazwie
Calliope - nie wiem co
to, gwizdawka jakaś?
As You Said brzmi akustycznie: gitary, smyczki - wszystko obsługuje Jack Bruce wspomagany przez Bakera tylko za pomocą hajheciku
. No i Jack śpiewa - niby ogólnie do jego śpiewu można się przyczepić, że tam jakieś kluchy, ale potrafi też zaśpiewać zajmująco, ciekawie i ładnie.
W Pressed Rat And Warthog mamy tonette, czyli popularny w USA plastikowy, mały flecik, oraz trąbkę (to Felix Pappalardi - niejedno na Wheels Of Fire dobrze zrobił). Ha, w ogóle ta kompozycja (z recytacją Bakera) była kiedyś moją ulubioną - słychać, że autorem perkusista, klimat jak z Alicji w Krainie Czarów (w ogóle to o czym to jest i co znaczy tytuł??)
Those Were The Days - tu sporo dzieje się za sprawą dzwonków: niektóre rurowe, ale może też takie jak
tu?
. To dzwonienie spowodowało, że piosenka ta była przez dłuższy czas ulubioną mojego siostrzeńca - miał wtedy ze trzy lata, słuchaliśmy jej kilkadziesiąt razy dziennie, co ciekawe - nadal ją lubię!
Warto wspomnieć o gustownym tamburynku, pojawiających się dosyć często hinduskich smyczkach.
Ogólnie rzecz biorąc (bo mozna by tu jeszcze długo pisać - aż doszlibyśmy do uwag krytycznych
) - jest czego słuchać!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
