antiwitek pisze:
Wiosna (...)
W wyniku pewnej wymiany zdań
ostatnio dużo spacerowałam ramię w ramię z panem Vivaldim. I tak:
Wiosna 1 (Allegro) – na pierwszy rzut ucha nieznośnie ograny kawałek, ale gdy wykonać wysiłek i posłuchać na świeżo, super. Wokół coś się rodzi, coś się weseli. Słychać, jak rosną trawy i pąki, i ptaki słychać, i burzę wiosenną, wszystko przetykane momentami zamyślenia i spowolnienia, ale na koniec radość zawsze. *****
Wiosna 2 (Largo e pianissimo sempre) – zadziwiająco smutne, boli, czemu? Zupełnie nie wiosenne, raczej jesienne. Takie polskie jesienne pola i nagie wierzby wzdłuż dróg.
Ewentualnie przedwiosenne roztopy i ten martwy żołnierz dziobany przez kruki... *****
Wiosna 3 (Allegro pastorale) – lekkość, łagodność, nie porywające, ale dobre. Leniwe przedpołudnie nad Bugiem, wylegiwanie się w trawie, wpatrywanie w nurt rzeki, który czasem zawiruje, czasem skok do wody po orzeźwienie. ****
Lato 1 (Allegro non molto) – boskie, początek spokojny, spokojny spacer przez pola, przez znane i bezpieczne złoto zbóż, przesuwanie dłonią po kłosach, a nagle zryw do biegu przez letnie łąki, galop leśną drogą, dzikość serca, naprzód! *****!
Lato 2 (Adagio presto) – to lato jakieś takie zamyślone, nostalgiczne, do lata niepasujące, jak spacer doliną Beskidów, cmentarze, kapliczki, ślady wsi, ślady przeszłości. Ale to tylko część całości, wyciszenie przed... ****
Lato 3 (Presto) – ...prawdziwą letnią burzą. Idziesz granią (na przykład Tatr Niskich), i owszem, pojawiło się gdzieś na horyzoncie granatowe chmurzysko, ale żeby tak nagle??! Panika, nie ma gdzie się skryć, a wokół ściana deszczu, grad, pioruny, błyskawice jedna za drugą, śmierć. A jednak nie, życie. Suuuuuper. *****!
Jesień 1 (Allegro) – zbyt ograny temat znów, co trudno przeskoczyć, poza tym jakoś zbyt dużo wątków, a tylko niektóre piękne. To jest letnie dla mnie. Radosne tańce przy ognisku. Wino, no chyba że już grzane. Skoki przez ogień. Czasem tylko odwracasz głowę od ognia, a tam ciemna ściana lasu, szumi jakoś tak groźnie, zastanawiasz się, co się w niej kryje. Końcówka mocno jesienna, jakby jednak od ognia odejść, pójść w ten mroczny las, czarne gałęzie głaszczą po twarzy, a może grożą, smutek na maksa, ale jednak nie, na koniec znowu wybuch tej letniej jesieni radosnej. ****
Jesień 2 (Adagio molto) –
nic nie ma, zdmuchnęła mnie ta jesień całkiem, siedzisz, patrzysz przez okno na zamglony, deszczowy, jesienny las (koniecznie mieszany
). jeszcze trochę kolorowy, ale to już wspomnienie, resztki barw skapują na ziemie w nieustającej mżawce. Bardzo dobre wyciszenie w całości. Ale utwór sam w sobie? ***
Jesień 3 (Allegro) – coś, zima?, nadchodzi silnymi krokami. Dzwonią dzwonki sań. Albo może jeszcze deszcz dzwoni o ziemię, jakiś wiatr szaleje. Tylko skąd taka wiosenna wesołość w tym albo zimowa podniosłość, zupełnie niezrozumiała? Nawiązanie do Wiosny 1? ***
Zima 1 (Allegro non molto) – skrada się wolnymi krokami, mrozi serce, a potem wybucha, równie mocno co Lato 3. Ale czy to zimowa lawina, czy jesienny wicher skręcający tumany liści, czy wiosenna powódź niosąca wyrwane drzewa, czy letnie pioruny i gradobicie, nie wiem. W każdym razie *****
Zima 2 (Largo) – saneczki, dzwoneczki, toczące się śniegowe kuleczki. Nuda. Ale bardzo ładna
***
Zima 3 (Allegro) – znów rozrywająca serce nuta, jak Wiosna 2, dalekie przestrzenie, na które nie można się wyrwać. Potem się rozpędza, saniami przez zimowy las, zamrożoną górską doliną (Chochołowską
), stuk kopyt na lodzie, a z drzew spadają lodowe sztylety. *****
Hmm, dziwne, ja przecież lata
w ogóle (ale nie w szczególe) nie lubię! To pewnie te minorowe nastroje... Swoją drogą, czemu lato i zima są molowe, a wiosna i jesień durowe??? Czy nie powinno być odwrotnie?
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
czekam na porządną zimę...
.
(winko!)
