Ultima Thule

little wing jest chyba jednym z najpowszechniej kowerowanych kawalkow, slyszalem go w kilku wykonaniach, a slyszalem o kilkudziesieciu, ale nie o redhotach. jednak to jest baedzo prawdopodobne.
jest nawet polski zespol o tej nazwie: http://www.littlewing.lco.pl/

byłam na ich koncercie, tak se grali, ale covery Henrix'a całkiem przyzwoicie

_________________
俳句
_________________

<PRZERWA>

od jakiegoś czasu wiem już co kolega Kishiro miał na myśli pisząc te słowa. Koncertowy Hendrix to po prostu jest sam żar. Zdarzyło mi się wysłuchać w ciągu jednego dnia koncertów Hendrixa z Atlanty, Woodstock i jeszcze Isle of Wight - bez chwili znużenia, a to przecież kilka godzin muzyki!

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

_________________
zgubiłem nogi
nie mam na portret

Za Hendriksem panny gipsem...

Z przykrością stwierdzam, że oprócz "All along the Watchtower" i "Little Wing", których mogę słuchać zawsze i wszędzie, to jest może z 5 utworów Jimiego, które jako tako toleruję. Szanuję go i.t.p., ale się straszliwie męczę... Przed dokonaniami koncertowymi wręcz uciekam...

No ale na koncertowych nagraniach można dopiero usłyszeć cały geniusz Jimiego. A jak jeszcze można zobaczyć to już jest komplet.
I nie chodzi mi o granie zębami czy palenie gitary.
Po prostu można zobaczyć że Jimi i gitara są "zrośnięci".
Ciekawe jakby potoczyła się twórczość Jimiego gdyby nie jego przedwczesna śmierć.
Jakby brzmiały jego płyty? Realizatorem Hendrixa był Eddie Kramer, który odpowiada również za Led Zeppelin od II poczynając.
Jimi miał w planach nagrywanie z big bandem. Ciągnęło go chyba też w stronę jazzu.
Mój ulubiony utwór Hendrixa to Voodoo Child (nie mylić z Voodoo Chile (Slight Return)) z Electric Ladyland. Potężne blusidło z odpowiednią dawką improwizacji. Hendrix w 15 minutowej pigułce (cichy bohater to Mitch Mitchell). Pierwsza stona Electric Ladyland jest genialna choć to tylko intro i 3 utwory. I moja rada - słuchać tego odpowiednio głośno.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

Złote słowa!


Były podobno zaawansowane plany współpracy z Miles'em Davis'em.

- ciekaw jestem które?

W jakiś sposób rozumiem o czym jest mowa. Nie wiem czy pamiętacie - w otwierającym ten temat poście pytałem też /o ile sam dobrze pamiętam / za co Hendrixa nie lubicie? Co Was w nim drażni? - bo gdy byłem młodszy też różne rzeczy mi przeszkadzały w muzyce jaką Heniek prezentował. I teraz sprawa wraca. Może się rozwinie?

Co do niedotoczonych losów twórczości... Jeśli chodzi o mnie, to życzyłbym mu cierpliwości i odporności na wygórowane oczekiwania własne i publiczności. Niechby nagrywał płyty słabe, niechby się popowtarzał - ale też złapał równowagę po kilkuletnim locie i finansowym drenowaniu jego talentu - ale przeżył! Mam takie myśli. Co grałby Hendrix po trzydziestce, czterdziestce, sześćdziesiątce? Jak dzieliłby się doświadczeniem?

Ale umarł - nie było i nie będzie bigbendów, Milesa ani malowania dźwiękiem pejzaży... Już nie żyje.

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Sting (na Nothing Like The Sun) nagrał Skrzydełko z Orkiestrą Gila Evansa.
Z tą orkiestrą również Jimi planował współpracę (o ile się nie mylę)

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

A jednak Sting to nie Hendrix - mimo, że orkiestra ta sama...

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Oczywiście że nie.
Ale może to coś tego typu by było.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

jego geniusz przejawiał się w tym, że można go usłyszeć na bardzo różnych nagraniach

koncertowe - czad stulecia!!
dynamiczne utwory, takie jak Purple Haze czy manic Depression - dynamit!
nastrojowe, takie jak Burning of the Midnight Lamp czy One Rainy Wish - co za barwy! co za odgłosy! malowanie muzyką!
bluesy (jak pablaka ulubione Voodoo Child, albo Red House) - studwudziestoprocentowe wyczucie gatunku!

a jednak nie wiem, czy nie największy geniusz słychać nie tam, gdzie czad i rzęch, nie tam, gdzie najbogatsza paleta barw - tylko w najprostszych balladach. Tam ja najlepiej słyszę cały ogrom jego muzykalności i subtelności na poziomie każdego muśnięcia strun.


dokładnie tak.

Tylko akurat ja w tej kategorii wolę Hey Joe i Wind Cries Mary od Little Wing. Ale to bez znaczenia

_________________
ćrąży we mnie zła krew

kolejna miniatura NINY:

JEFFERSON AIRPLANE AND HENDRIX

Raz, aczkolwiek tylko raz, Hendrix spotkał Jefferson Airplane. I zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia.
- Ekchm! – chrząknął tuż obok niej.
- Listen, Listen! – zawołała ta.
- Jefferson?
- Yes, yes!
- Jefferson, chyba się w tobie zakochałem. – wyznał Jimi Hendrix, rumieniąc się jak burak.
- Love? Are you love me? – zapytała Airplane, otrzepując kurz z dżinsów.
- Tak! – odpowiedział Hendrix.
- You’re silly! – stwierdziła Jefferson.
- Że co? – nie zrozumiał Jimi.
- You’re Silly! – wyjaśniła Jefferson.
- Jestem siostrą? – zdziwił się Hendrix – Czyją?
- You’re Silly! – starała się wytłumaczyć Jefferson.
- Aha. – wyjaśnił sobie Jimi. – Jestem siostrą siostry.
- Yes! – przytaknęła mimo woli dziewczyna. – You’re sister’s sister.
- To nie trzyma się kupy! – zrozumiał Jimi – Ja nie jestem siostrą niczyjej siostry!
Ale Airplane odeszła z jego życia raz na zawsze.
-foxy lady-mruknął Jimi

_________________
ja herez ja herez

Ej no, tu jest wszystko: psychodelia, ciężar egzystencjalny i jeszcze specyficzny brak kumacji!

Niech ktoś zrobi z tych scenek film w stylu "Yellow Submarine", albo podobnym!

Bardzo mi sie podoba!

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

To jest styl jak Topor lat 13 i 3/4! Rewelacja