Crazy pisze:
Biedne istoty - pięć gwiazdek.
Nie napiszę teraz recenzji, ale proszę się nie wahać, tylko iść.
Wahałem się. Ale wpisy Twoje i Kacpra mnie zachęciły.
Teraz się waham, czy dać mu cztery gwiazdki, czy cztery i pół. Bo pięciu to raczej nie.
I zastanawiam się, czy film oddzielony od swojej warstwy fabularnej i wymowy feministycznej, łapał by się jako jako erotyk, czy już soft-porno. Ale na szczęście to drugorzędna sprawa. Niech się obrońcy moralności martwią. Zresztą o wymowie ideologicznej też by można elaboraty pisać. Ale to już rzecz dla socjologów i ideologów. Ja też zahaczę o tym tylko parę słów, ale to później.
Zacznę od warstwy czysto filmowej. Aktorsko rzecz wybitna. Zdeformowany Dafoe udowania, że choć latka lecą, to nie poszedł ścieżką rozmieniania się na drobne a la DeNiro, tylko każdą kolejną rolą, którą gra podnosi sobie poprzeczkę. Właściwie to już dawno powinienem dojść do tego wniosku (choćby po Lighthouse), ale trzeba mi było dopiero w przeciągu kilku dni obejrzeć "Zaułek Koszmarów" i "Biedne Istoty", żeby uznać, że warto chodzić w ciemno na filmy z jego udziałem*, bo jego nazwisko na liście płac, to gwarancja satysfakcji. Emma Stone? Też wybitna. I to jak! To jak pokazuje ewolucję swojej postaci od "starej malutkiej", do świadomej kobity poprzez gesty, mimikę artykulację to aktorski popis wysokiej próby. No i oczywiście jest jeszcze szarżujący i przerysowany Mark Ruffalo. Ale przecież tam nawet drugi plan gra tak, że aż miło popatrzeć. Dla mnie "czarnym koniem" w tej stawce jest "amerykańska Krystyna Feldman", czyli Kathryn Hunter, grająca pokrytą oldschoolowymi dziarami i ostrym jak brzytwa makijażem paryską burdelmamę. Fascynująca w swojej brzydocie! I ekstremalnie intrygująca w swoim dualiźmie - nigdy nie wiadomo czy przytuli czule jak kochana babunia, czy wściekle ugryzie jak dzika kocica.
Wizualnie też dech zapiera! Wizje Lizbony, czy Aleksandrii to plastyczne cuda! Do tego budynki, stroje no i kolory (kiedy wreszcie się pojawiają). A przecież są jeszcze takie smaczki jak powóz Boga (czyżby wczesna wersja Ferrari?
), jego kreatury (gęsiopies i buldokura!), że o ekskluzywnym wycieczkowcu nie wspomnę.
Mało Wam ekscentryczności? No to dodajmy do tego jeszcze nietypowe ujęcia kręcone obiektywami o ultra szerokim kącie, czy wręcz "rybim okiem", z czarną winietą na pół ekranu.
Wszyscy, ze względu na wymowę społeczną, porównują "Biedne Istoty" do "Barbie", która rozbijała box offisy latem zeszłego roku. Oczywiście porównanie jest uprawnione. Ale ja, ze względu na plastykę tego świata i sposób jego obrazowania, porównałbym "Biedne Istoty" do "Alicji w Krainie Czarów", albo "Po drugiej stronie lustra". Przy czym tutaj mozna by dać tytuł "Alicja po drugiej stronie granicy życia i śmierci".
Czy można z czystym sumieniem, na lewo i prawo polecać ten film? No i tu zaczyna się problem. Bo raczej nie jest to film dla każdego. Choćby ze względu na swoją "dziwność". A już z całą pewnością, pomimo tej swojej pokręconej "bajkowości", nie jest to kino familijne. W dodatku przekaz społeczny też jest dyskusyjny (sam mam co do niego zastrzeżenia). Bo to znowu ten sam schemat co w "Barbie" - wyzwolona, łamiąca wszelkie konwenanse i dojrzewająca do wyższego poziomu(-ów) świadomości bohaterka i jej towarzyszki na drodze do społecznej rewolucji, kontra męskie, płaskie jak z tektury wycięte manekiny (bo trudno nawet mówić o postaciach) uosabiające wszelkie możliwe stereotypy płciowe, odhaczane z żelazną konsekwencją. Mamy więc kochającego, ale nadopiekuńczego i zaborczego ojca (God), dobrodusznego, ale naiwnego i kompletnie pozbawionego ikry romantyka (Max), cynicznego, playboya-jebakę, będącego przy tym pustym kretynem (Duncan) i oczywiście autorytarnego i sadystycznego samca alfa (Alfie). Do tego cały zastęp, groteskowych w swojej obleśności moralnej i fizycznej, paryskich klientów Belli. Jedyna postać męska pokazana w filmie cieplej, to spotkany przez Bellę na statku dandys-nihilista (Harry). Rozstrzygnięcie czy powodem tej sympatii jest to, że Harry (choć nie jest to powiedziane wprost) zachowuje się i nosi jak wyniosły gej, pozostawiam Wam.
Tak czy siak - o ile wszystkie kobiety pokazane są w filmie już jako w pełni świadome zasad rządzących światem, a także możliwości wpływania na te reguły (Martha, Swiney), albo przynajmniej będące na dobrej drodze do poznania tych reguł, by móc je później kształtować wedle własnej woli (Bella, Toinette, czy nawet "następczyni" Belli - Felicity), o tyle wszyscy mężczyźni, to bez wyjątku, w mniejszym, lub większym stopniu idioci (nawet Harry). No cóż... można i tak...
Ale właśnie biorąc powyższe pod uwagę, zastanawiam się, czy byłbym w stanie z pełnym przekonaniem zachęcać do obejrzenia tego filmu, bo gdyby komuś nie przypadł do gustu tak przedstawiony świat (co już od pewnego czasu w kinie pro-feministycznym jest żelazną normą), to potem ciężar obrony zasadności takiej wizji musiałbym, jako polecający, brać na klatę. A niestety mnie samego do końca ona nie przekonuje.
Nie zmienia to jednak faktu, że dzieło Lanthimosa obejrzałem z dużą satysfakcją.
*) Upewniwszy się co najwyżej, że nie jest to kolejne gówno z uniwersum Marvela czy DC.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Trudno mi się więc wypowiadać na temat całości, podzielę się więc tylko pewnymi intuicjami.
Niby miał to być (?) polski klon Wesa Andersona, ale jednak nie pykło. Na plus: scenografia, kostiumy, zdjęcia, częsciowo aktorstwo. Na wielki minus: scenariusz, strasznie drętwe poczucie humoru. Nie uśmiechnąłem się nawet raz, a po pół godzinie patrzyłem na zegarek. Niewątpliwie miały na to wpływ okoliczności: 90% osób na sali to emeryci, którzy zarykiwali się wniebogłosy, powtarzali co drugie zdanie na głos, a na każdą "kurwę" czy "wypierdalać" reagowali głośnym śmiechem i brawami (!). Półtorej gwiazdki 
