Turio, to ciekawe, co piszesz... dla mnie to słynne NIE PRZEJDZIESZ to jest moment z gatunku ciary po plecach... mam swoje zastrzeżenia do ekranizacji Władcy, ale akurat to (jak i znaczna większość epizodu w Morii) uważam za pierwszorzędne.
Wrócę jednak do Tańczącego z wilkami.
Dla mnie broni go niemal wszystko oprócz aktorstwa Costnera. Jego aktorstwo zresztą nie jest jakieś dramatycznie złe, raczej nijakie.
Broni go przede wszystkim historia - przepiękna to dla mnie opowieść o człowieku, który się zachwycił. Poszedł gdzieś gnany niejasną intuicją, że to może być coś dla niego i dostał tysiąc razy więcej. Taka historia mogłaby dziać się gdziekolwiek, ale umiejscowiona na preriach wydaje mi się szczególnie przekonywująca, ponieważ te prerie zachwyciły też najwyraźniej twórców filmu i udało im się pokazać je w sposób zachwycający = wszystko ze sobą współgra
Po drugie broni go estetyczne piękno na każdym poziomie. To nie tylko ładne obrazki i efektowna muzyka, to by było za proste. Dbałość o kadry jest niezwykła, przebija przez nie jakby ogromny szacunek do portretowanych osób, miejsc... zwierząt... Tak jakby każdy kadr miał być hołdem. Moim zdaniem - jest hołdem i ja się do tego hołdu przyłączam bez cienia wahania.
Piszesz, że patos - no tak. Nie mogę mówić, że nie ma patosu. Mogę co najwyżej powiedzieć, że moim zdaniem temat był godzien tego, żeby miejscami pojechać patetycznie, że patos został użyty w dobrej sprawie i z dobrym efektem końcowym. Od wspaniałej dla mnie sceny pocztkowej z Costnerem jadącym na koniu przez liniami frontu aż po przejmującą scenę końcową z Indianinem stojącym na skale i wołającym "czy widzisz, że jestem twoim przyjacielem".
No i kolejna rzecz, która film broni - bohaterowie. Nawet z kiepskim aktorstwem Costnera, głównego bohatera kupuję w całości, przekonuje mnie jego wszystko - desperacja na początku, ekscentryczna zachcianka jechania na pogranicze, powolna samotna praca w forcie, spotkania z Indianami, zachwyt kolejnymi rzeczami, o czym już pisałem, coraz głębsze rozumienie tego, co go otacza, o czym napisać należy, w końcu stanięcie przed oprawcami jako Indianin a nie biały oficer - oczywiście że to naiwne i młodzieńcze, ale jakie piękne!
Uwielbiam też postaci obu Indian, starszy, mądrzejszy i nieco gamoniowaty, młodszy porywczy, którego lepiej nie mieć za wroga, ale wspaniały jako przyjaciel - toż to stuprocentowi bohaterowie z młodzieńczych marzeń!
No i last but not least Podniesiona Pięść - aktorsko dla mnie postać REWELACYJNA, i bardzo interesująca pod każdym względem.
Ech w ogóle bym pisał i pisał, a Tobie i tak się od tego nie spodoba.
Dla mnie niemal każdy moment tego filmu jest magiczny. I te patetyczne, i te opisowe (polowanie ba bizony!!!), i te "obyczajowe" (jakże często autentycznie zabawne), i te melodramatyczne ("kocham Podniesioną Pięść - Tańczący z wilkami"), i te dramatyczne (z białymi, którzy przyjechali do fortu), no - wszystkie!
Mam ten film wyjątkowo na świeżo, i po wielu latach nie tylko się obronił, ale nawet przebojem wskoczył myślę że do pierwszej dziesiątki mojej ever.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
a czemu ?
.
