Do innej korespondencji, ale napisałem taki tekst o swoich problemach z formą serialową, więc się podzielę:
Muszę powiedzieć, że moja perspektywa na temat seriali jest nieco krzywa. Dość dawno temu łyknąłem narrację, że w serialach działa teraz nawet więcej wybitnych twórców, niż w tradycyjnym filmie - po czym stopniowo zaczęło mi się to podawać w wątpliwość. Oczywiście jedna rzecz to moja osobista nieumiejętność*, która sprawia, że z trudem oglądam jedną niedługą serię serialu (dlatego też skłaniam się ku formie zwanej chyba miniserialem).
No ale dobra: pamiętam, jak się zachłysnąłem i zrobiłem (chyba nawet kilka razy) Wielką Listę Seriali, które chcę obejrzeć (choćby tylko jeden sezon). Większości się nie udało, większość tych, co obejrzałem, bardzo mi się podobała - ale czy było tam coś naprawdę wybitnego? Były dwie rzeczy wcześniej, które właśnie sprawiły, że łatwiej mi było uwierzyć, że serial > film - mianowicie
Kompania braci (tu choćby bezpośrednie porównanie z pokrewnym Szeregowcem Ryanem pokazywało, że może rzeczywiście... tylko że z Kompanią braci nic potem równać się nie mogło)
oraz
Sherlock, choć nigdy nie traktowałem go jako serial: to był raczej zbiór filmów fabularnych o wspólnym mianowniku.
Potem trafiła się jedna rzecz bezwzględnie wybitna:
Czarnobyl. I jedna może nie wybitna, ale którą pokochałem, czyli oczywiście
Ślepnąc od świateł, jest sztywniutko! I jedna, w której widzę wielką, wybitną rzeczywiście rolę historyczną, ale z kolei nie wciągnęło mnie jakoś wielce, czyli
Rzym.
Reszta, którą sobie przypominam: Little Big Lies, Broadchurch, True Detective, Gambit królowej i inne, aż do zeszłorocznych Bron i Dark, to były rzeczy, które oglądało mi się dobrze i bardzo dobrze, z rewelacyjnym aktorstwem, i realizacją świetnie stworzonymi postaciami itd., ale oglądając nie mogłem opędzić się od myśli, że oglądam <produkt rozrywkowy>. Owszem, nie mam nic przeciwko dobrym produktom rozrywkowym, ale one mi jednak nie wystarczają - zbyt ważną sztuką film jest dla mnie.
Wśród tych rozrywkowych był jeden serial, który na tyle mnie zauroczył, by nie rzec: zachwycił, że nawet na drugi sezon się szarpnąłem, było to
Peaky Blinders. Bo przecież i w czystej rozrywce może się trafić pięć gwiazdek!
Po drodze trafił się jeszcze spektakularny niewypał z ponoć najwybitniejszym serialem wszechczasów, czyli Breaking Bad - zmęczyłem trzy lub cztery odcinki i zostałem z tak dużą niechęcią, że cóż: może kiedyś trafię przypadkiem na jakieś oglądanie, które mi otworzy oczy i jeszcze docenię, ale sam raczej drugiego podejścia nie zrobię.
Czy zatem gdybym obejrzał przynajmniej po sezonie z tych moich największych zaległości: Hannibala, Downton Abbey, House of Cards, Fargo, Lost, Forbrydelsen, Crown, Mandalorianina... czy nie miałbym nadal poczucia, że to /tylko/ produkcja rozrywkowa? Jak widać z mojego ubiegłorocznego spisu filmowego, bardzo dobrych pozycji, w okolicach czterech gwiazdek (cała moja kategoria B) mam sporo, nie mogę narzekać, że nie widziałem dobrych filmów. Tylko od kilku lat szukam tych wybitnych, idzie mi kiepsko, i coraz bardziej mam wrażenie, że w świecie seriali ich nie znajdę.
* z jakiegoś powodu nieumiejętność serialowa całkowicie traci zastosowanie w przypadku
Gry o tron, której nie tylko oglądałem wszystkie sezony, ale większość (a przynajmniej znaczącą liczbę) odcinków widziałem więcej, niż raz, z chęcią mogę iść dziś wieczorem oglądać je kolejny raz, mogę robić listę najlepszych odcinków, gdyż je od siebie odróżniam i chętnie utrwalam - to już prawie guilty pleasure, wiem
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Tutaj też ten wątek jest bardzo wyraźny w tle.
