Ultima Thule

Znowu w kinie ostatnio byłem:

Matki równoległe, reż. Pedro Almodovar - to bardzo dobry film, bezsprzecznie, znać, że dzieło mistrza kina, który bardzo dba o rozmaite detale, który ma rzecz przemyślaną od początku do końca (kręciłem głową na rozpoczęcie filmu, zdało mi się przegadane i niepotrzebne - a jednak okazało się bardzo potrzebne, a wątek, który tam się nawiązuje, staje się tym, który najbardziej odrywa tę historię od jednotorowości).
No właśnie, z tą jednotorowością: gdybym miał stawiać jakiś zarzut, to powiedziałbym, że w tym filmie wszystko jest za bardzo na wierzchu, kawa na ławę. Albo inaczej: on jest dokładnie o tym, o czym jest, i brakuje mi w nim jakiejś tajemnicy, czegoś niedookreślonego, niejednoznacznego. Zastrzeżeń konkretnych nie ma wobec czego formułować: i wątek macierzyństwa, i wątki osobiste czy rodzinne, i ten jakże cenny wątek ekshumacyjny, wszystkie naprawdę grają, są przekonywujące psychologicznie, sensowne obyczajowo, oczywiście są znakomicie zagrane, zrealizowane itd.
Jeżeli więc czegoś brakuje, to jakiegoś tchnienia poezji? Czegoś, co dostałem np. w filmie Ból i blask tegoż reżysera.
Tym niemniej polecam.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Muszę Sylwii przekazać. Bo do kina chodzić razem uwielbiamy i jak grają Almodovara to obowiązkowo idziemy. Tylko akurat w przypadku tego mistrza zasadę mamy taką, że Sylwia idzie na jego film, a ja na inny. Jakikolwiek. Byle nie Almodovara. Raz nawet obejrzałem przy takiej okazji, nie mając zbyt wielkiego wyboru, Legion Samobójców (straszne gówno, nawiasem mówiąc), ale i tak uważałem, że dla mnie (podkreślam: dla mnie) to całkiem niezła alternatywa dla Almodovara. Nawet nie dlatego, ze uważam, ze jego filmy są kiepskie, a on sam słabym reżyserem. Podziwiam jego wyobraźnię, umiejętność wypracowania własnego stylu, ale jego filmów nie znoszę. Niestety. Sposób narracji straszliwie mnie męczy/irytuje/nudzi. Nie jestem w stanie wytrwać więcej niż pół godziny. A próbowałem po wielokroć i z rozmaitymi tytułami - nie dawałem rady. No i moja awersja do języka hiszpańskiego w kinie, też nie ułatwia tu sprawy.

Tymczasem z innej beczki - wiem już na co pójdziemy z Sylwią do kina nie dość, że razem, to jeszcze na ten sam seans - na "Wikinga" (widział to już ktoś z Was?). Przypominam, że Eggers, który odpowiada za ten tytuł, to ten ancymonek od "Czarownicy..." i "Lighthouse", a te dwa tytuły stanowią dla mnie taką rekomendację, że lepszej nie trzeba.

_________________
Zespół DNA nie ściga się z żadnymi szczurami ani nimi nie jest!

Z Almodovarem toś mi brat. Z tym, że ja pewnie mniej próbowałem, może z pięć. Przy czym jeden jednak obejrzałem do końca (co nie znaczy, że z przyjemnością).

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Był ktoś na Wikingu? Warto?

_________________
po co ta wrogość do siebie, to co w Tobie prawdziwe jest piękne

Iluzjonów mi się zachciewa, tymczasem pozycje z repertuaru bieżącego zaczną za chwilę znikać jak grzyby przed deszczem

Drive My Car
C'mon C'mon - z tymi dwoma muszę chyba szczególnie się pospieszyć

ale także Wiking, bo jestem tym filmem na maksa zaintrygowany

i może najbardziej przede wszystkim Duch śniegów

Diuna już znikła
Córka nie była w priorytetach, ale i nie była w posteriorytetach.

Trzeba coś z tym fantem zrobić.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Oba widziałem, oba świetne.

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

Był. Warto.

_________________
Zespół DNA nie ściga się z żadnymi szczurami ani nimi nie jest!

Mało to nowe, ale w końcu udało się dotrzeć na Ducha śniegów (właśc.: Pantera śnieżna). Jest to film... na pewno nie dokumentalny i oczywiście nie fabularny. Mimo, że dialogów tym razem dużo, umieściłbym go w tej samej przegródce co Mikrocosmos czy inne Królestwo, czyli - film poetycki. Bardzo piękny, nawet jeżeli momentami pięknoduchowski czy zgoła naiwny; ale ta naiwność w dobrej wierze i ja jej się poddaję bez wahania, a obrazy nieskalanej przyrody są tak piękne, że w ogóle nie da się o tym mówić bez zażenowania, jak mało mogą wyrazić słowa. I mimo wszystko jest pewien rys fabularny (powiedzmy raczej: strukturalny), który sprawia, że film ogląda się jak historię z pewnym napięciem i zakończeniem, choć oczywiście nie o to tu chodzi, a o medytację i zapatrzenie się.
Muzyka Warrena Ellisa i Nicka Cave'a to raczej chwyt marketingowy - jest ona bardzo ładna, ale nie wykracza poza zwykłą, udaną muzykę ilustracyjną poza jednym momentem ze spotkaniem z niedźwiedziem i końcówką.

W każdym razie dla mnie super!

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Byłem. Tak niby warto, ale nie wiem, czy na pewno. Ale że ostatnio z powodu tegoż Wikinga potężnie nie dospałem, to teraz nic więcej nie napiszę i pójdę spać

_________________
ćrąży we mnie zła krew