Kiedy już elsea wytłumaczyła mi, że nie jest to film o kolejnym superbohaterze, udałem się do kina na Rocketmana. Słyszałem trochę porównań do Bohemian Rhapsody i rzeczywiście, aż się narzucają drzwiami i oknami! Do tego stopnia, że nawet główny zły bohater jest w ogóle tym samym bohaterem i w dodatku tam grał go Littlefinger, a tu Robb Stark
Ale w ogóle: analogiczne sceny z gostkami z wytwórni płytowych, motyw osobistego managera, piosenki jako siła napędowa filmu (teledyskowość zatem), fragmenty muzyczne przeplatane bibami, motywy gejowskie, motywy "kto jest twoim prawdziwym przyjacielem a kto cię tylko doi" itp.itd., w ogóle przecież czasy częściowo te same (bo Rocketman mówi o młodym Eltonie Johnie z lat 70).
Z większością zarzutów wobec Bohemian albo się nie zgadzałem, albo stwierdzałem, że nic mnie one nie obchodzą, bo film mi się wspaniale oglądało. Co prawda niewiele w tej chwili z niego pamiętam, ale dalej pamiętam dreszcz. Cóż, pewnie w znacznej mierze jest to efekt mojej miłości do Queen. Ale też mam wrażenie, że tamten film co jak co, ale naprawdę dobrze oddawał CHARYZMĘ i Freddiego, i całego ensemble'u. Były zarzuty, że laurka, ale jako ta właśnie laurka film się sprawdzał, bo cokolwiek by nie pokazywał, pokazał przede wszystkim jak się wykluwał i jak trwał geniusz tego zespołu.
Natomiast Rocketman mi się nie podobał przede wszystkim ze względu na zadziwiającą wręcz powierzchowność. Poziom psychologicznego uwiarygodnienia czegokolwiek, co tam się dzieje, jest tak niski, że aż nie wiadomo, z czym to porównać. Telenowele, które pamiętam z młodości, wydawały mi się bardziej pogłębione. Co gorsza, jak nie ma uwiarygodnienia, ale są podawane powody, to robi się z tego usprawiedliwianie i film staje się momentami pretensjonalny. Owszem, pokazuje dość bezkompromisowo, że młody Elton (poza sceną, na której był geniuszem) był totalnym dupkiem i żenującym wprost kabotynem. Ale jako że tatuś nie chciał go przytulić, jako że żył we wstydzie przed ujawnieniem orientacji, jako że zły kochanek puścił go w trąbę, więc jasne, rozumiemy, biedny Elton, ofiara bezdusznego społeczeństwa. No, ja nie mówię, że to nie są poważne problemy. Tylko że one w ogóle nie są pokazane w sposób poważny, tylko na poziomie horoskopów w Bravo.
Film opowiadający o artyście czerpiącym siłę z kiczu mógłby być kiczowaty w sposób celowy i też czerpać z tego siłę. Momentami tak się dzieje - różne sceny np. z koncertów są jednocześnie oniryczne i właśnie kiczowate, podobnie upadek na dno basenu, podobnie różne sceny, które znienacka przemieniają się w musical. To w miarę działa, choć nie powiem, żeby mnie zachwyciło. Natomiast niestety w wielu miejscach kiczowatość jest po prostu przerostem źle pojętego (melo)dramatyzmu, pretensjonalnym sposobem filmowania, przerysowanymi portretami bohaterów (ta matka na przykład, łojej).
Trzeba sobie natomiast powiedzieć, że film jest oczywiście nakręcony bardzo sprawnie, teledyskowo i muzycznie bardzo fajnie się to ogląda i w ogóle nie żałuję, że poszedłem. Rozrywka owszem, fajna. I dziś rano aż sobie posłuchałem trochę piosenek Eltona, też z przyjemnością.
Więc wcale nikogo nie zniechęcam, po mojej krytycznej recenzji pewnie ktoś pójdzie i w ogóle powie, że o co mi chodzi, bardzo fajny film, i wcale się nie zdziwię.
A głównymi bohaterami drugoplanowymi są Billy Elliot i Robb Stark
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Mercury trochę żałosny w ich cieniu. Do tego niepotrzebne dłużyzny. Jednak nie żałuję, że złapałam ten seans na ostatnią chwilę. Jak powiedziano - gramy dla tych odizolowanych, co stoją na samym końcu, bo są tacy jak my. Czyli w zasadzie - film dla mas.
