antiwitek pisze:
Aaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!
Cudownie!!!!!!!!!!!!
Po czymś takim na pewno została tam jakaś noga, nie?...
Kamik pisze:
Są więc zwierzęta, które jakoś budzą u mnie szczególnie silne emocje. Ukochanym wśród nich jest
żuraw. Wiele razy już go spotkałem, ale nawet śladu znużenia. Powiem więcej, zobaczyć
coś takiego (zdjęcia nr 2 i 3, choć pierwsze też piękne) i umrzeć… Jeszcze nie danym mi było, niestety… hehehe…
Najmocniejsze spotkanie miało miejsce tuż po pewnej wstrząsającej przygodzie na Bagnie Brzeźno (wstrząsającej, choć, jak mi się dziś wydaje, zupełnie bezpiecznej) – kiedy już wylazłem z bagna i przeciąłem otaczający je las, stanąłem na krawędzi
przestrzeni ni to otwartej, ni to zamkniętej – las się trochę wyginał i jedną ręką zagarniał niewielkie poletko, by sięgnąć niemal do drugiej, przez co tworzył się tam niewielki przesmyk, przez który widać było skrawek tym razem całkiem sporej połaci pól. Dolatywał też stamtąd stłumiony nieco warkot kombajnów. Ważniejsze jednak było to małe poletko. Miało kształt prostokąta, przy czym ja stałem u jednego z krótszych boków. Przy drugim – para żurawi. Po przejściu przez bagno (w sumie nie tylko, w końcu łaziłem już dobre siedem godzin) byłem dość wypompowany psychicznie, ale musiałem się zatrzymać. Nagle więc opadł wielki spokój – stałem i patrzyłem. Za chwilę jednak, któraś z maszyn podjechała nieco bliżej, co żurawie spłoszyło – przeleciały dosyć blisko mnie, wydając przy tym ten swój krzyk nie z tego świata…
Drugie w kolejności mocności miało miejsce w zeszłym roku, gdy obchodziłem Bagno Serebryskie od wschodu – jest tam takie miejsce, gdzie teren się nieco wznosi i z szosy łączącej Srebrzyszcze z Gotówką ma się całe bagno na wyciągnięcie ręki. Przystanąłem tam, by pokontemplować i nagle usłyszałem gdzieś w górze klangor. Leciały bardzo wysoko, ale się uparłem i wpatrywałem w nie przez lornetkę – były niemal nade mną, a jeszcze zataczały koła w okolicach słońca, więc było to dosyć bolesne, kręciło mi się w głowie i mieniło w oczach, ale ograniczałem światłu dostęp do nich kapeluszem, robiłem przerwy i było pięknie…
No i jeszcze chodzą za mną wyprawy z początku tegorocznego kwietnia – po Lasach Drewnickich i Puszczy Kampinoskiej, kiedy prawie żurawi nie widziałem, ale za to dochodziły mnie ich głosy z głębi olsów, których obrzeżami się snułem – totalny czad – taka nawołująca, kusząca syrenimi śpiewami otchłań…
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
, no i płetwowy trochę ogon, paluszki jakieś smuklejsze), ale wątpliwości rozwiał niezawodny atlas "Płazy i gady Polski" oraz internet.
.
mimo, że to przecież tylko zwierzątko...
