Kilka piątkowo-sobotnich zdań zmusiło mnie wreszcie do reanimowania zarzuconego nieco wątku.
Kamik w poście inaugurującym wątek pisze:
te wszystkie przemyślenia, przeczucia, ilustracje, opowieści, eksponaty, niewykorzystane szanse, to raczej nie wybuchało za bardzo, nie spędzało snu z powiek, tliło się raczej, mieszało, częściowo mitologizowało. Przetrwało jednak do dziś
No właśnie. Jakoś tak mi się zrobiło (już w dzieciństwie, ale zauważyłem to sporo później), że niektóre gatunki… Jak to napisać?... No tam na górze jest wytłuszczone. Zaczęło mi się wydawać, że spotkanie przedstawiciela któregoś z nich musi być czymś niezwykle cennym, jakimś wielkim przeżyciem, trochę o tym marzyłem wręcz… Przede wszystkim chodziło o te zwierzęta, które najmniej pasowały do dotykanej rzeczywistości, te jakoś najbardziej spektakularne – taki na przykład
Upupa epops (hehehe) – jakie to piękne zwierzę, co za kształt, kolory! A wzmacniało to się tym bardziej, im bardziej dany gatunek miał być rzadki czy skryty – im trudniej miało go być spotkać. A wszystko to oczywiście w środku mojego pokrętnego postrzegania świata, domagającego się zewsząd cudowności, więc te wspomniane cechy zlały mi się i wymieszały z tym czymś, co sprawia, że taki kruk, wilk czy orzeł częściej gości w baśniach i magicznych obrzędach niż inne, w związku z czym nie bardzo tak naprawdę zdawałem sobie sprawę z tego, czemu ten a nie inny zwierz mnie tak pociąga (ile znacie baśni o czarnych bocianach? a takie dziki? czy aby na pewno tak trudno je spotkać?).
Są więc zwierzęta, które jakoś budzą u mnie szczególnie silne emocje. Ukochanym wśród nich jest
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Spał sobie na brzegu drogi. W pierwszej chwili pomyślałam, że to nie jeż a jedynie jego zwłoki, ale zobaczyłam, że oddycha. Nie był zwinięty w kulkę, tylko skulony, nie bardzo duży. Pies, który już (czasem zdecydowanie za bardzo) dokazuje na szczęście go nie zauważył.
).
