WDA 2009
25 lipca, stopniowo docieramy wszyscy do
Czarnej Wody. Rozpakowujemy się od razu do kajaków, spieszy nam się do płynięcia, mimo że to już okolice 16:00 chcemy jeszcze pomachać wiosłem. Tylko że pogoda słaba - inaugurujemy spływ w siąpiącym kapuśniaku, na pelerynę toto za mizerne, a z drugiej strony jednak robi się mokro... Jeszcze nie wiemy, że na szczęście to złe miłego początki. Nocujemy na ogromnej, długiej łące. Pierwsze ognisko, gadanina do późna i pierwsza noc (chłodno!), rano zaś - pierwszy mecz piłki nożnej. Przychodzi dziadek i kasuje 5 złotych od namiotu.
Przez niedzielę płyniemy sobie leniwie i niedaleko, jakieś 8 km bo znów fajne miejsce do spania (co prawda przychodzi pani właścicielka i kasuje 5 złotych od osoby... ale to już ostatnie miejsce za które płaciliśmy). Tam urządzamy sobie relaksacyjne popołudnie.
Następne dwa dni to spokojny odcinek rzeki, łąkowo-leśny i pełen bocianów. We wtorek, gdy już powoli szukamy miejsca na biwak zaczyna padać. Jak na zawołanie pojawia się super zakątek w sosnowym lesie i szybko się tam rozbijamy. Swoją drogą - jestem spokojny, wygląda mi to na chmury frontu ciepłego za którymi czeka nas nieuchronny upał.
Jesteśmy rzut beretem od wsi
Wda, więc idziemy kupić łącznie 8 litrów mleka prosto od krowy i 30 jaj prosto od kury. W lesie są też kurki, a podduszone kurki to pycha. Mamy więc tego dnia niezłą wyżerkę. A o dzieciach prawie zapominamy - robią sobie w lesie "bazę" z gałęzi i bawią się świetnie.
Potem jest najpiękniejszy nocleg - na wysokiej skarpie. Siedzimy przy ognisku chyba do 3:00 (w repertuarze "Opowieść zimowa") a nad nami iskrzy się nieprawdopodobnie rozgwieżdżone niebo...
Opuszczamy nazajutrz z żalem to miejsce i płyniemy dalej, przy coraz mocniej przypiekającym słońcu. Chłodzimy się napojami i wodą...
Za
Błędnem wpływamy do Wdeckiego Parku Krajobrazowego. Rzeka która była do tej pory ładna, robi się piękna. Po obu stronach dziki las, czasem nie do przebycia, Wda chwilami przyspiesza i ostro meandruje, czasem trzeba się powyginać w kajaku...
Z czwartku na piątek nocujemy na rewelacyjnym jęzorowatym półwyspie, rzeka opływa go tak ciasno, że właściwie z obu stron namiotów mamy rzekę. Płyniemy dalej - w piątek przebywamy rekordową ilość kilometrów - 18 i dopływamy do
Tlenia. Mijamy rzecz jasna samą miejscowość, pełną letników i rozbijamy się ze 2 kilometry dalej na sympatycznej łące z widokiem na most kolejowy (linia czynna, 6 szynobusów dziennie
).
Tu znów dłuugie ognisko ale rano nie dosypiamy - wygania nas z namiotów prażące słońce. Tu byczymy się z pół dnia, gramy ostatni mecz a popołudniu płyniemy na ostatni nocleg - już nad jeziorem zaporowym. Znajdujemy niezłe miejsce, co prawda na nielegalu bo ciągle jesteśmy w Parku ale ryzyk-fizyk: rozpalamy ogień, to w końcu ostatni wieczór.
W niedzielę nieuchronnie zbliża się koniec... jeszcze ostatnie zdjęcie...
i pora się zbierać.
Wda po raz kolejny okazała się przyjazną, spokojną rzeką. W sam raz na taki duży i nieco rozkrzyczany spływ...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
