Ultima Thule

Ale super, że film można wreszcie oglądać! Tak, oglądać, nie oglądnąć, bo raz raczej nie wystarczy. Bardzo podoba mi się klimat, swoisty nerw całości, która jest żywa i jasna, choć trochę odjechana. Podoba mi się też taki komiksowy charakter filmu, z wprowadzaniem postaci, narracją i nie do końca domkniętą treścią – niektóre wątki aż się proszą o rozwinięcie! Super są też dialogi – wiele sformułowań chyba już zagnieździło mi się w głowie i tylko czeka, żeby wyskoczyć w sprzyjającym momencie . Pewnie, że zdarzają się sceny trochę słabsze, ale w pamięci zapadają świetne, a tych jest sporo. Pomaga im niesformatowane aktorstwo, jakaś naturalność niektórych postaci – to dzięki nim film dobrze ogląda się wielokrotnie. Moja ulubiona scena, to spotkanie z Batorem wychodzącym ze sklepu. Ale świetna jest też ekspedientka w sklepie i Long Dong, który nie wszystko mówi. A to, że aktorzy mówią wszystko, to coś, co najbardziej wkurza mnie we współczesnych filmach, zwłaszcza telewizyjnych – jakby zapomniano, że czasem więcej można przekazać spojrzeniem, gestem, milczeniem, słuchaniem. Jeszcze żona Long Donga i Maserati. „Zapamiętasz?” – „Ba!” . No i - „Aa, no to sprawa się powoli wyjaśnia. To profesor Bator i Ziggie Piggie rozdają dziś karty”. Jeśli chodzi o drugą połowę, tę psychodeliczną, to można ją potraktować na zasadzie beki, ale to tam właśnie dokonuje się przemiana Nikolskiego, który przechodzi na jasną stronę mocy. Tam też można doszukiwać się ukrytych sensów filmu, który - co by nie mówić - niesie pewien ferment i skłania do przemyśleń. „Znowu grzebiesz w moich flakach złotko”... Tak że gratulacje i wyrazy uznania dla twórców! I podziękowania dla Stecyka za udostępnienie filmu .

Nie powiedział mi dziękuję!

Nie.

Rozumiem, że w teatrze odbiera się inaczej, ale ten spektakl jest dla mnie okropny. Mam wrażenie, że sam tekst broniłby się dużo lepiej. Raz, bo można by zapoznać się z nim szybciej (hyhy), a dwa, bo w subtelnej relacji autora i czytelnika jest więcej przestrzeni na poszukiwanie sensu, na rozważenie trafności niektórych myśli. A tu koncept spektaklu - zwłaszcza ton wygłaszania kwestii, ruch sceniczny i potworna scenografia – odpycha i zniechęca. Niezłe bywa bębnienie, wykorzystywanie instrumentów (niekiedy) czy pojedyncze pomysły na zaprezentowanie piosenek. Ale całość zalatuje ponurym żartem.

Jeśli tak ma wyglądać ta dozwolona „dowolność odczytywania” historii Roberta, to ja jestem zdecydowanie przeciw. Bo brakuje tu elementarnej delikatności, która w tego typu operacjach jest niezbędna. Czym sobie Robi zasłużył na tak poprowadzoną sekcję?

Kiedy zobaczyłem, że spektakl trwa 47 minut, to pomyślałem, że niedługo. Myliłem się. Wiadomo, w teatrze odbiera się inaczej. Ale niewykluczone, że po przedstawieniu trzeba by biec do toalety, żeby zrzucić nadmiar wrażeń. W domu może wystarczy na odtrutkę puścić jakąś dobrą płytę. Zobaczymy.