Dzisiaj to on był raczej na pełnym luzie i miny robił na pół gwizdka. Zobacz sobie, jak wykonuje Marsza Żałobnego zlany potem, jakby wyszedł właśnie z fontanny... Zresztą jeżeli uważasz Hiszpana za przodownika w robieniu min, to nie tylko Soritę przegapiłeś - Hiszpan wyróżnia się śpiewaniem i dziwnym graniem, ale nie minami, od tego to tam jest/była cała fura specjalistów. Większość odpadła
Do rzeczy! - wbrew obawom o jednostajność był to absolutnie wspaniały wieczór. Zacząłem go nieco później, bo na otwierającego Polaka spóźniłem się a to, co usłyszałem, niespecjalnie mnie wciągnęło. Zupełnie inna historia była z następującym po nim
Hao Rao - Chińczyk porwał mnie swoją maestrią i dynamiką, chociaż... nie mogłem pozbyć się wrażenia pewnej nerwowości, po której śladu nie było w poprzednich etapach; jakby czasami napięcie w palcach sprawiało, że nie wszystko idzie aż tak płynnie. Owszem, dźwięki perliste w częściach szybkich (jak to mówią eksperci:
brillante) piękne jak zawsze, ale w innych momentach jakby coś się bełtało, pojawiały się wahnięcia tempa - albo mi się wydawało, bo w studio nic takiego nie słyszeli
W każdym razie Hao Rao, który po trzech etapach pozostawał chyba moim numerem jeden, w tym etapie nie przekonał mnie aż tak.
Natomiast
Kyohei Sorita... Ostatnio takiego emola słyszałem, kiedy Blechacz go zagrał w finale w 2005. Jeny, jak to płynęło IDEALNIE. Grał z całkowitą pewnością, taką, że można było być spokojnym, że gdyby się pomylił, to by z każdego takiego potknięcia błyskawicznie i niezauważalnie wybrnął; ale nie było się, o co martwić, bo każdy dźwięk był idealnie plasowany, doskonały
timing, doskonała proporcja między głośno a cicho, przyspieszenia i zwolnienia w żadnym momencie nie wybijające z rytmu, ozdobniki piękne i ozdabiające, ale nie pchające się na pierwszy plan. Koncert doskonały i godzien zwycięstwa, zwłaszcza przecież po takiej sonacie i takim polonezie na wcześniejszych etapach.
Trochę się bałem, jak po takich tuzach wypadnie moja ulubiona Włoszka, ale niepotrzebnie. I jej udzieliła się ta pewność (fakt, że z koncertami chopinowskimi jest obyta od lat - sam ją słyszałem przed laty w Filharmonii, kiedy grała e-molla, a dziś chyba zagrała go lepiej i wiedziała, że umie!), wystąpiła z całą swoją charyzmą popartą niebagatelnymi umiejętnościami - ale i bagażem tej może typowo włoskiej chwiejności. Od czasu do czasu jakieś podejrzane zaburzenia tempa dawały się trochę we znaki. Ogółem jednak było to świetne show i piękna muzyka zarazem, na zwieńczenie wspaniałego wieczoru.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
