Ultima Thule

A dlaczego deszcz jest mokry?

W tej konwencji widze Twe pytanie
Zastanawiajac się chwile to za to Zepów ni cholery bym do bluesa (poza może kilkoma kawałkami) nie zaliczył.

Ciekawe, bo dla mnie to zachęta żeby czegoś posłuchać Oczywiście Schodów nie puszczam od tyłu, bo są wystarczająco dobre od przodu.

spotkałem się z opiniami, że "How The West..." jest lepsze od "The Song...". są 2 strony medalu - może na "How The West" bardziej z czadem i frajda straszna, że "wykopali" coś takiego... ale "The Song..." to TRADYCJA (swoja drogą, swego czasu w Media Markt DVD dostępne było w bardzo miłej cenie... skorzystałem - w wersji wizualnej wolę "How The West.." - bez cekinów i udziwnionych ciuszków. Z 2gies strony (znowu) "The Song..." ma te historie filmowe pomiędzy piosenkami... )

_________________
w ręce kamień. my i oni.

w wersji filmowej to Song... jest średnio przyswajalne, to jednak zbyt dziwaczne jak dla mnie, i nudne jak nie wiem co

Ale w warstwie muzycznej porównanie Songu z Westem - phi. Zupełnie inny ciężar gatunkowy. West jest bardzo przyjemną rzecza do słuchania, ale Song to jest total!!! Powiedzmy, że to jak Triodante a Czas i byt bądź Droga Cóż, niektórzy wolą Czas i byt bądź Drogę...

_________________
ćrąży we mnie zła krew

ja tam wizualnego Songa lubię właśnie za te "przerywniki", bo patrzeć na Planta w tej takiej kamizelce albo Bonzo z tą okrutną opaską, przez którą wygląda niemal jak Maryla Rodowicz... na "Weście" wyglądają dużo "normalniej", bez świecidełek, duperelków i tego odpustu całego. Dodatkowo, "West" jest dłuuuższy Spodobało mi się to, że "west" video-DVD i "West" audio-CD to materiały z różnych koncertów. Ktoś mógłby powiedzieć, że to takie "wycwanienie się" wydawcy jak z dodatkami do Władcy Pierścieni na wydaniu 2xDVD i 4xDVD, ale ja uważam, że fajnie jest kupić różne koncerty, a nie 2 razy ten sam - raz z wizją, raz bez.
Ale ostatecznie i tak "Song" wygrywa.

_________________
w ręce kamień. my i oni.

Ja mogę tylko tyle rzec nt. Led Zeppelin:

Mój zespół nr 1 w historii - Bonzo-perkusista nr 1, tylko Buddy Rich był większy, ale to nie był rock, Page - uwielbiam jego niechlujną, ale pełną pasji i improwizacji, grę, Plant - super głos, ale nie mogę na niego patrzeć, no i człowiek w cieniu - Jonesy.
Mam kupę bootlegów i nieoficjalnego materiału video.
Chciałbym mieć tyle samo materiałów Armii i Armio-skojarzonych formacji co posiadam Led Zeppelin.

Płyty: II, I, Phisical Graffiti.

Armia znaczy dla mnie tyle w polskiej muzyce co LZ w światowej.

Hm. Chyba wyszła laurka no ale cóż - nic nie poradzę.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

[dygresja]Kiedy po raz pierwszy zobaczylem tytul tego topica, ze slowami "...czyli rzecz o Zespole Wszechczasow", to bardzo sie ucieszylem, bo pierwsze co mi przyszlo do glowy, to to, ze ktos w koncu zrobil monografie Misfits... tylko mi ten Hindenburg nie za bardzo pasowal [/dygresja]

Zdrowka zycze

_________________
Sometimes good guys don't wear white

No, przechodzę okres wzmożonego zainteresowania tym zespołem, ale słów o wielkości odszczekiwać nie będę...

Podbicie przez Kamika wątku o moim zespole nr 1, sprowokowało mnie do ponownego go przejrzenia.

Poniżej kilka uwag, które mi się nasunęły

Cała jest wybitna (choć niektórzy wskazują na LLM(SJAW))


Pragnę zwrócić uwagę, że The Song również jest "złozony" i to o wiele bardziej niż How the west......
TSRTS płyta i film to składanka/wybór montaż w sumie trzech koncertów, które odbyły się w Madison Square Garden. Były to koncerty zamykające wielką trasę po Ameryce północnej a Plant był już wyekploatowany.
How the West w porównaniu z oryginalnymi/nietkniętymi ręką Page'a nagraniami też ma mnóstwo poprawek.
Porównując obie koncertówki dla mnie bardziej treściwa jest HTWWW. Na niej można usłyszeć Led Zeppelin w szczytowej formie, w najlepszym brzmieniu. No i z koncertowych rzeczy to oczywiście jeszcze koncert z Royal Albert Hall zamieszczony na DVD.


To się po prostu nie da otworzyć w wersji kompaktowej.
Posiadam wydanie wszystkich płyt LZ w wersji tzw. miniLP czyli repliki okładek w wymiarze CD. Pomimo, że niby wszystko odtworzone łącznie z kółkiem w III i okienkami PG, to tylko namiastka.



Okładki dla Led Zeppelin i Pink Floyd projektowała chyba ta sama firma.
Hypgnosis bodajże.


No teksty są w sporej części o miłości (czasem nawet rozporkowe - szczególnie z początkowego okresu), trochę władcopierścieniowe, a tak ogólnie to nie są czymś ważnym w twórczości LZ.


Stało się studio ABBY w Sztokholmie no i Page wiecej pił niż produkował.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

Pablak mnie sprowokował do odsłuchu, który planowałam już od jakiegoś czasu, ale wciąż nie mogłam się zebrać (albo czasu brakowało)

THE SONG REMAINS THE SAME vs HOW THE WEST WAS WON

A potem jeszcze raz zestawiłam sobie
Moby Dick vs Moby Dick (1:0 dla HTWWW)
Dazed And Confused vs Dazed And Confused (1:0 dla HTWWW)
Stairway to Heaven vs Stairway to Heaven (którego nie lubię) (1:0 dla HTWWW)*


No i cóż. Tak, na The Song jest "Rain Song" - coś, czego nie mogę nie docenić. Ale... Na How The West jest "Since I've Been Loving You" i "Going to California" (które zawsze jakoś poprawia mi humor) i jest "That's The Way" - i cóż ja poradzę, mój to ulubiony utwór LZ...
W ogóle "How The West..." brzmi mi lepiej, głos mojego ukochanego wokalisty przejmuje mnie tak, że aż... czuję to w brzuchu :) , perkusję zaś w sercu i głowie :)


Na dzień dzisiejszy, w gorącą lipcową sobotę, wzięłabym ze sobą daleko
HOW THE WEST WAS WON.


*odsłuch zajął mi coś koło 5 godzin, jakby kto chciał wiedzieć :)

Gratuluję wytrwałości.



Oczywiście, że brzmi lepiej - mięsiście bym rzekł.

Mam wersję DVD HTWWW (wyszło coś takiego) z dźwiękiem 5.1.
Tego to się dopiero fajnie słucha.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"

pablak, spróbuję przemilczeć te Twoje HWDP wszytskie... ciiiiiii...

Słuchajcie, to co piszecie o How The West stawia tę płytę jako koncertówkę bez zarzutu, mającą wszystkie odpowiednie zalety koncertówki, świetny reprertuar itd. Takie coś, jak powiedzmy dla Armii Soul Side Story (wg mnie, bo są różne opinie, ale wszystko co tu pisaliście by pasowało też do Soul Sajdki). Muszę sobie posłuchać jeszcze tej płyty, bo nie znam jej aż tak dobrze.
Generalnie nastawiam się, że mógłbym potwierdzić Waszą opinię.

Ale dynks z Song Remains polega na czymś zupełnie innym. To nie jest po prostu koncertówka. Dla mnie to jest MISTYKA. Więcej niż najlepsza muzyka, to idzie jakoś w inne rejony. To jest - nie bójmy się tego słowa - prawie jak Legenda!

Ostatnio celem dopracowania idei szóstej gwiazdki zastanowiłem się, jakie płyty mają u mnie * * * * * * . Wybrałem bodajże 13 tytułów i po długim namyśle ODRZUCIŁEM wszystkie studyjne Zeppeliny, ale bez najmniejszego wahania zostawiłem właśnie Song Remains...

_________________
ćrąży we mnie zła krew

To jedyny album, który jako tako znam. Słyszałem go wiele razy, ale za to na przestrzeni zbyt wielu lat, żeby moje opinie mogły cokolwiek znaczyć. Niemniej, od wczoraj mam go na własność i właśnie się weń po raz kolejny wsłuchuję, więc nie piszę tego z pamięci.

Black Dog
Niby rewelacyjne rozpoczęcie. Czad, zakręcenie, luz. Porywa... Ale co z tego, skoro ten pogięty riff, między zwrotką a refrenem faluje od stóp do głów?! Pewnie powinienem się zachwycać, że Page umie tak grać obok rytmu - spóźniać się i doganiać. Niestety, mnie to wręcz irracjonalnie irytuje i jakoś nie mogę powiedzieć temu utworowi TAK. Mówię NIE. Ale takie słabe. Takie NIE.

Rock and Roll
Dobra para z utworem poprzednim. Tu już nic nie swędzi, ale chyba też geniuszu mniej. Miłe, ale nie o to mi w tym zespole chodzi. Na NIE nie zasługuje, ale na TAK też za mało.

The Battle of Evermore
Największe olśnienie tego albumu. Pełną gębą TAK. Jeden z absolutnie najlepszych (niech będzie: dla mnie) utworów Led Zeppelin. Piękne gitary. Urokliwe zawodzenie. Aż boję się wczytywać w tekst, żeby sobie radochy nie zepsuć...

Stairway to Heaven
Szanuję i uważam, że w pełni zasłużyło sobie na swoją sławę, ale jednak mówię NIE. Po pierwsze - z powodów pozamuzycznych, o których kilka stron wcześniej już pisałem. Po wtóre - ile można?... no i w końcu po ostatnie - znalazłem sobie w dorobku tego zespołu wiele kompozycji i brzmień bardziej mnie interesujących. Mimo wszystko jednak, czasem mogę sobie posłuchać i dać się poruszyć kilku momentom.

Misty Mountain Hop
Nie da się ukryć, że sympatyczne, ale jednak chyba najsłabsza pozycja albumu. NIE, ale zerkam z pobłażaniem.

Four Sticks
Niezłe, niezłe. Tyle tylko, że ten powrót ze zwiewnego walczyka (?) do tematu głównego boleśnie uzmysławia, że ten riff, to jednak bardzo męczący jest... może nawet wymęczony. Generalnie TAK, ale nie za mocne. Tym słabsze, że ten pszczeli syntezator ku końcowi, zupełnie chybiony.

Going to California
Bardzo dobre. Solidne TAK. Sporo słabsze od "The Battle of Evermore", ale ta część tak zaśpiewana z uniesieniem - rewelacyjna. Bardzo, bardzo dobre.

When the Levee Breaks
No, to jest czad!!! Każdy kolejny odsłuch, to kolejne wgniecenie w czaszce. Tuż, tuż za pozycją numer jeden tego albumu. TAK.

Generalnie więc, płytę lubię, choć nie nazwałbym tej całości swoją. Natomiast momenty są bardzo, bardzo.


Chciałbym jeszcze dodać, że w tej chwili Led Zeppelin jest u mnie sporo powyżej The Doors, co jednak wynika w równej mierze z awansu tego pierwszego, co z degradacji tego drugiego. Dla Waszego spokoju, dodam, że żaden z tych zespołów nie był wielki.

Wygląda na to, że LED ZEPPELIN gra taką wakacyjną muzykę, najchętniej słucham ich w lecie. To powtarza się od lat, choć nie w każe wakacje - płyty lecące "na ripicie". Szkoda, że w domu tak niewiele mam nagrań: może zmobilizowałbym się na ogwiazdkowanie?

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Ja ostatnio zabrałem się za uzupełnianie mojej kolekcji Led Zeppelin o winylowe wersje (najlepiej w pierwszych wydaniach). Głównie dla okladek.


Co masz a czego ci brakuje?.

_________________

"Niewole robią z nas ponurych i złych"
"Nie ma przypadków, są tylko znaki"