poprzednio jako azbest23 pisze:
"My Funny Valentine" ****
poprzednio jako azbest23 pisze:
"Four" & More" ***3/4
Słuchałem ponownie po dłuuuugiej przerwie obu płyt i jakoś nie mogłem odnaleźć tego, co kiedyś tak mnie w tym materiale porywało. Postanowiłem jednak spróbować raz jeszcze, ale tym razem wrzucając do odtwarzacza płyty z boksu „Seven Steps: The Complete Columbia Recordings of Miles Davis 1963-1964”, gdzie koncert ten jest nie tylko zaprezentowany w całości, ale - co ważniejsze – została zachowana rzeczywista kolejność utworów.
A zatem, zapowiedź i na początek idzie „Atumn Leaves” - typowa rozbiegówka, każdy (poza Williamsem) dostaje swoją solówkę, jakby na rozgrzewkę, a później po kolei: So What, Stella by Starlight, Walkin, All of You, Go-Go (dłuższe z dwu, na koniec pierwszego seta). Drugi set tworzą: All Blues, My Funny Valentine, Joshua, I Thought About You, Four, Seven Steps to Heaven, There's No Greater Love i Go-Go (krótsze). Zaprogramujcie plejera na taką kolejność utworów (pierwszego numeru brak na obu płytach, ale niewiele się przez to traci) a usłyszycie zupełnie nowy koncert, usłyszycie jego wewnętrzną logikę, budowanie i rozwiązywanie napięcia, interakcje nie tylko wewnątrz utworów, ale i pomiędzy nimi, usłyszycie pomysły rozwijane z kompozycji na kompozycję. Niby muzyka ta sama, ale suma jakże inna. To koncert pełen genialnych momentów i gry na najwyższym poziomie – nowa sekcja Davisa okrzepła, nie boi się eksperymentów i wraz z liderem jest gotowa na wszystko
Nieco odstaje od reszty Coleman, który jest bardziej poukładany, bardziej ostrożny, ale i jemu zdarzają się chwile znakomite jak choćby w All Blues czy My Funny Valentine. W sumie ****1/2 i tylko krew mnie zalewa na tego geniusza z Columbii, który zdecydował o poszatkowaniu koncertu i wydaniu tych dwu dziwolągów. Przypomina mi to inny numer jaki wycięła Columbia wydając koncert orkiestry Ellingtona z Newport '56, kiedy to „poprawiano” materiał koncertowy dogrywając pewne partie w studio dzień później, ktoś rzucił nawet pomysł, aby Paul Gonsalves odegrał ponownie swoje słynne solo, gdyż na koncercie grał do złego mikrofonu
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Ale przede wszystkim całość robi na mnie niesamowite wrażenie, hipnotyzuje mnie. Tak jak nie przepadam za innymi kolaboracjami z Gilem Evansem, bo wydają mi się miałkie, tak tutaj te dźwięki dochodzą mi gdzieś bardzo głęboko i zabierają do innego świata. Wcale nie do Hiszpanii zresztą, ale też Hiszpania nie jest czymś, co mnie szczególnie zajmuje. To raczej kraina jakiegoś dziwnego snu... dziwnego, ale i kojącego. 
