Jakiś czas temu Gero podpuścił mnie, by zapoznać się z "Sometime In New York City" Johna i Yoko.
Heh, ja zawsze raczej nienawidziłem takiego saksofonu u Lennona, podobnie zresztą jak śpiewu jego żony
. A tymczasem wczoraj posłuchałem tej płyty i... bardzo mi się spodobała!
Co mogę powiedzieć, Lennon tu chyba w ogóle nie ogląda się na swoją przeszłość, a razem z Yoko raczej wcale nie przejmują się tzw. opinią
. A ja słuchając jej śpiewu myślę o tym nad czym bolał Brylu w jakimś wywiadzie: że współcześnie zapomina się, że śpiew nie tylko jest formą ekspresji profesjonalnych śpiewaków, ale jest po prostu formą ekspresji człowieka (taki "We're All Water" to sam szczyt takiej swobodnej postawy
). Cóż że nie dla każdego słuchacza będzie to przyjemne
.
I druga rzecz, która przyszła mi do głowy. Współcześnie funkcjonuje taka kategoria jak "miejski folk". Chodzi o muzykę, która nie ma jakiejś specjalnej artystycznej głębi ani wyrafinowania, ale jest taką formą bezpośredniego przekazu energii, a przy tym jest eklektyczna i często transkulturowa. Miejski folk ma charakter żywy, rozrywkowy, ale pojawiają się w nim różne historie, odniesienia do konkretnych realiów, oraz jakieś zaangażowanie społeczne czy polityczne. Wywodzi się go na przykład od The Clash, a zalicza Mano Negrę, Gogol Bordello czy różne takie.
No a mi wychodzi, że "Sometime In New York City" to właśnie miejski folk, tyle że z 1972 roku. Jest zaangażowanie, są poważne tematy, ale też bezpośredniość, spontan i zabawa, jest transkulturowość i jest miasto! (
¿Qué pasa New York? ¿Qué pasa John & Yoko?
), no i jest też ogień!
Wczoraj, kiedy czułem się znużony i zmulony, ta płyta dała mi megapozytywnego kopa. Ale dziś też super mi się jej słuchało!
Tak że absolutnie nie polecam, ale sam daję z przyjemnością ****
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
