Ostatnia płyta
Lee Perrego przez pierwsze 3 sekundy przywodzi na myśl pierwszą płytę Black Sabbath. To przez dzwon. Ale już zaraz wchodzi rytm, Sctratch mówi swym niemłodzieńczym już głosem "Let there be light", a numer rozpoczyna się na dobre. Taki początek płyty od razu przykuł moją uwagę, pomyślałem: a co to za dzwony biją Perremu, gdzie on teraz właściwie spędza swoją spokojną starość? Skąd dzieli się swoim życiowym doświadczeniem? A potem już popłynąłem
.
Po tytułach utworów - "Higher Level", "Dancehall Kung Fu" czy "Wake the Dead" - widać, że 75-letni Mistrz ani nie zamierza przestać nagrywać ani tym bardziej kłaść się do grobu. Płyta zaś potwierdza jego dobrą kondycję, choć trzeba też wspomnieć o producenckim udziale Billa Laswella.
Zwraca uwagę świetne brzmienie. Najsamprzód sekcja: stopa, bas (ma takie współczesne-podziemno-dubowe brzmienie) - wszystko tu pracuje jak należy, a nawet lepiej. Aranże są urozmaicone i dość niebanalne. Wiadomo, że głos Scratcha nigdy nie brzmiał mocno, on tu właściwie mówi, melorecytuje, śpiewają natomiast inni. Kobiety - np. strasznie fajny, egzotyczny głos w "Orthodox" - ("Etiopiaaa, Abissiniaaa"
) - i mężczyźni - w tych bardziej dancehallowych numerach (takiego dancehallu nie ma się co bać!). W części numerów pojawia się sekcja dęta - jak ona brzmi! (np. rozłożysty akord na koniec "Scratch Message" - super!) Do tego różne inne pomysławe dźwięki i przemyślane efekty... No i ta "Brylewska" gitara miejscami! Byłbym skłonny uwierzyć, że to sam Robert
.
Brylewskich tropów jest zresztą więcej: migają czasem klimaty jak z czasów współpracy ze Światem Czarownic. "House of God" to chyba w ogóle ma ten sam riddim co w "Slave Driver", a kiedy Lee Perry podśpiewuje "my daughter is water" to przypomina się Robertowe "it's good to have friend like a water". Jakieś "global herb connection" chyba
.
Bardzo ładnie też słychać na płycie różne jamajskie tradycje: reggae, dub, ska (ten upojny śpiew w "Butterflu"
) - ale wciąż jest świeżo, w ogóle nie mam poczucia odgrzewania kotletów. A wręcz cieszą mnie takie nawiązania jak motyw z Heart Of The Congos (klasyk z czasów Black Ark Studio) w "Scratch Message".
I na koniec: ujął mnie też klimat tej płyty. Ta świrowa aura otaczająca Lee Perrego jakoś nabiera tu sensu, robi się tak przeźroczyście, czasem uroczyście, choć może pod mędrca szkiełkiem i okiem... ale to nie ja
. Ja tu raczej biorę wszystko za dobrą monetę
.
Bardzo fajna płyta, cztery gwiazdki daję od razu, i polecam.
Można też sprawdzić jeden numer na youtube (
"Orthodox"), ale nie wiem czy to dobry pomysł, tu przydaje się raczej dobry głośnik
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
