|
Kiedy zdecydowałem, że pojadę na Swans,
jedną z pierwszych rzeczy, którą sobie przy tej okazji wymyśliłem było wysłuchanie koncertu bezpośrednio z pierwszego rzędu.
Między innymi dlatego że, szczególnie w ostatnim czasie, słuchanie muzyki z paczek mnie po prostu urzeka.
Druga sprawa to to, że, od początku wyczuwałem potencjał w wysłuchaniu tego koncertu z perspektywy muzyków.
Pomyślałem, a nuż będzie zwyczajnie ciszej.
W końcu muzycy na scenie muszą się jakoś słyszeć,
a legendarna petarda pójdzie z głośników, które będą powiedzmy metr za moimi plecami i dzięki temu uda mi się sławetny łomot ominąć.
Ze względu na te, podparte przecież niejednym pozytywnym przykładem, przemyślenia + relacje Witka powracające co jakiś czas w naszych rozmowach, pomysł uznałem za logicznie uzasadniony.
Częściowo udało się go zrealizować, gdyż okoliczności sprzyjały.
Nie było barierek a na salę weszliśmy odpowiednio wcześnie.
W ten oto sposób, gdy Panowie wchodzili na scenę byłem w samym środku pierwszego rzędu, i do dziś na wspomnienie tych chwil, a dokładniej pisząc pierwszych dźwięków, mam ciarki.
Gdy napisałem te słowa przeszły mnie ponownie.
Wszystko dlatego, że wyłaniająca się z ogromu wzmacniaczy ściana dźwięku, była tak wszechogarniająca, że moje zmysły dotknęło coś na kształt dezorientacji.
Najbardziej trafne porównanie jakie udało mi się znaleźć na dziś,
to początek trzęsienia ziemi.
Dźwięk po prostu uderzał przez ciało i powodował solidne drgania.
Miałem wrażenie, wręcz dotykania tego co jest grane.
Przez cały czas nie mogłem oderwać wzroku od Giry,
który po kilku minutach od rozpoczęcia koncertu zaczął pluć w powietrze tak aby ślina, którą wypluwał lądowała na jego twarzy,
a jej odpryski na moich policzkach.
A w międzyczasie robiło się coraz głośniej.
Muzycznie, wrażenie zrobiło na mnie czyste i wyraziste brzmienie gitary Giry,
oraz fala dźwięku, którą Kristof Hahn uzyskiwał ze swoich lap steel guitars.
Niestety po drugiej stronie były dochodzące kolejne instrumenty,
i tak dalece posunięty ogólny poziom dźwięku, że trochę zacząłem się bać o to będzie dalej.
Gdy Gira podniósł gitarę do góry, ze strachu zatkałem uszy.
Łupnęło poważnie.
Wytrzymałem pod sceną do końca To Be Kind, a gdy tylko się skończył, pobiegłem pod konsoletę.
Wtedy postanowiłem się dowiedzieć,
czy to co się dzieje jest dobre czy nie.
Zacząłem się na głos modlić.
Na szczęście Bóg nad tym koncertem czuwał.
Poczułem spokój i już nie miałem wątpliwości.
Zacząłem się równolegle zastanawiać nad tym co Gira tymi dźwiękami chce mi powiedzieć, bo ten cios ma treść.
Dziś twierdzę, że jest to jedyna szczera forma kontaktu ze światem, na jaką Girę stać.
On po prostu w ten sposób mówi o sobie i w kloaczny sposób chce nawiązać kontakt z drugim człowiekiem, i jak widać sprawia mu to ból.
Jednak żeby przeżyć, musi podejmować te próby.
I właśnie dlatego, te koncerty są tak szczere, prawdziwe.
To dlatego, po koncercie, Gira jest tak umęczony.
Dlatego nie ma bisów.
Ilość podejść jest ograniczona, jednak podejmuje ich maksymalnie dużo, stąd 2.5 godziny grania.
I to właśnie ten element pozwala grać takie koncerty dzień w dzień, bo one wypływają z bardzo głęboko osadzonej w duszy potrzeby.
I po jakiejś godzinie przyszedł dla mnie koniec tego koncertu.
Nie mogąc fizycznie znieść natężenia dźwięku, poszedłem do szatni po słuchawki wygłuszające.
Kupiłem je kiedyś dla utrzymania równowagi psychicznej przy okazji czynności wymagających maksymalnego skupienia.
W założeniu producenta, dedykowane są operatorom młotów pneumatycznych.
Poczułem ulgę.
Co prawda słyszałem już tylko jakieś 30% dźwięków, ale odpoczywałem.
I jakoś w miłym tonie koncert dobiegł końca, choć powiem szczerze niespecjalnie te brakujące 1.5 godziny pamiętam.
Patrząc na całe wydarzenie nieco z dystansu, zwolniłbym akustyka.
Wysokie tony zupełnie wymknęły się spod kontroli i wystarczyło to delikatnie skorygować.
Pan realizator bawił się jednak komórką i nie miał czasu na pracę.
A piszę o tym dlatego, że można było z tego koncertu wyciągnąć coś jeszcze, choć to mimo wszystko szczegół.
Jako rozszerzenie horyzontów, koncert sprawił się doskonale.
Faktycznie wymknął się wszystkiemu co do tej pory widziałem.
I choć ta osobista droga krzyżowa Michaela Giry doprowadza mnie na skraj fizycznej wytrzymałości, nie mówię nie przy następnej okazji.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
. Po czym spadł kolejny cios.
.
