Myślę sobie tak: człowiek nie zobaczy już na żywo wielu legend rocka czy jazzu.
Ale nie ma co się martwić, bo można pójść na koncert Shofaru! A kiedyś nie można było tego zrobić!
Ta myśl jest dla mnie tak bardzo ekscytująca i sprawia, że mi elektrony zaczynają szybciej krążyć
.
Przechodziliśmy z Maciejem opodal klubu, o czym nie wiedziałem, ale nagle na ulicy dał się słyszeć saksofon. W Dragonie trwała właśnie próba Shofaru. A dodatkowe okoliczności sprawiły, że już się z tamtego miejsca za bardzo nie oddaliliśmy.
Czas czekania minął dość szybko, przyspieszony jeszcze różnymi spotkaniami (Natalia, Elrond i Nina
), aż wreszcie, w momencie rozpoczęcia koncertu, rzeczywiście znalazłem się w pierwszym rzędzie. Obok Macieja, Plutona i Marka. Choć pod naszymi nogami siedziało jeszcze na ziemi kilka osób. A i cała sala dość rzetelnie wypełniona była ludźmi.
Ja na Shofarze mam tak, że najpierw patrzę, bo przecież takich rzeczy nie widuje się na co dzień. Takich muzyków wspaniałych. A potem już zaczynam słuchać. I daję się nieść granej muzyce. W nieznane, choć i bliskie zarazem.
Ogólnie zauważyłem już dawno, że zamknięcie oczu na dłuższą chwilę w czasie koncertu pozwala dostroić się wnętrzu na odbiór bodźców słuchowych.
A potem można już patrzeć. Albo i nie patrzeć.
Od lewej jednak. Rogiński skupiony na gitarze, siedzący bokiem do publiczności. Chyba ani raz podczas koncertu nie widziałem jego twarzy. On absolutnie nie zachowuje się jak wirtuoz gitary. On wygląda jak przy robótkach ręcznych albo jakimś interwencyjnym majsterkowaniu. A równocześnie wydobywa z instrumentu całe bogactwo różnych dźwięków. Brzmi trochę bluesowo, brzmi archaicznie - w sensie wręcz starożytnym, z tym papierkiem między strunami. Brzmi też czadowo, choć przecież bez fuzza. I tka tę harmoniczną osnowę Shofarowej muzyki.
Macio Moretti. Ten to wygląda! Na początku koncertu jeszcze dość stonowany, schowany, ale później są momenty, gdy właśnie on najbardziej przykuwa uwagę. Bo co też wyczynia! Nie widziałem jeszcze takiego bębniarza. Z jednej strony straszna dynamika, że mogłyby drzazgi pójść z tancbudy, a z drugiej to szukanie rytmów trochę w poprzek, na wskroś – i to nie tylko uderzeniami, ale ogólnie zawieszanie się nad nimi całym ciałem. A jak raz bachnął uśmiechem!
No i Trzaska. On i powie coś - ciszej lub głośniej, pochlapie wodą Morettiego (można to zobaczyć w filmiku Maka). Ale przede wszystkim gra na swoich instrumentach: dzikim alcie i szlachetnym klarnecie basowym. Przez większość koncertu siedząc, w koszulce SUB POP zresztą, ale też czasem podrywając się by zagrać na stojąco, mocniej. Lekka nonszalancja, ale przede wszystkim pasja!
Bardzo trudno jest mi orzec gdzie w muzyce Shofaru kończy się opracowany materiał, a rozpoczyna improwizacja. Tematy - te wielce urokliwe, a czasem bardzo piękne melodie - zaczerpnięte z tradycji chasydzkiej stanowią tylko punkt wyjścia. Niekiedy rozwinięte zostają w całe złożone kompozycje, które brzmią tak szlachetnie, jakby w całości pochodziły z dawnych, piękniejszych czasów. A równocześnie są tak żywe, zakręcone i mocne! W tym graniu kumuluje się jakaś energia, która chwilami zdaje się mieć wymiar wręcz mistyczny. No i jak w takim momencie zamknę oczy, to od razu odlatuję! Zwidują mi się różne rzeczy, odległe w czasie i przestrzeni. Ale też takie bliskie, jak z krainy dzieciństwa. Dosłownie zresztą. No i serce nie pozostaje obojętne na to wszystko. Inna sprawa, że na Shofarze można by też pójść w ostre tany, może nawet w pogo – no ale siedzi się, i pełno ludzi wokoło. A ludyczno - jazzowo - punkowo - liryczna moc tylko fruwa w powietrzu!
Cieszę się, że wspomnienie przeżyć z tego koncertu będzie we mnie jeszcze jakiś czas trwało, bo towarzyszył im uśmiech, niedowierzanie i uniesienie, jak to mówią czad na maksa!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
