ja o dziwo miałem aż trzy wydania "Satysfakcji" - pierwsze dostałem od rodziców kiedyś, gdy byłem chyba w szóstej klasie (gdyby tylko wiedzieli jakie tam brewerie są opisywane
), wersję '93 kupiłem za parę złotych w antykwariacie już w czasach forumowych, a niedawno od szefa w radiu dostałem wersję najnowszą
o dziwo największy sentyment mam do tego najstarszego wydania, które chyba spłonęło w pożarze; wprawdzie wcześniej w tym wątku utyskiwałem na niektóre aspekty zwłaszcza stylistyczne, ale niedawno sobie uświadomiłem, ze on pewnie miał niewiele ponad 20 lat, gdy to pisał, więc zważywszy na to, jak też i na ograniczony dostęp do źródeł, to i tak było to bardzo profesjonalne
Różnic miedzy pierwszym a kolejnymi wydaniami jest więcej niż by się można spodziewać
po pierwsze, w pierwszym wydaniu były o wiele ciekawsze zdjęcia, i to oczywiście wyłącznie z wczesnych lat, ale wiadomo - za komuny nie było mowy o prawach autorskich i panowała tu wolna amerykanka
po drugie, w pierwszym wydaniu było parę poważnych kiksów merytorycznych, które potem zostały poprawione, np. nie wiem skąd wziął to, że jednorazowy zespół Lennon-Richards-Mitchell-Clapton nazywał się A.N.Other a nie Dirty Mac
po trzecie, pierwsze wydanie kończyła dość siermiężna opowieść o tym jak poszedł na koncert Micka Taylora w Kongresowej i tam wyhaczyli go jako nagrywacza bootlega i skonfiskowali sprzęt, po czym po koncercie spróbował pójść do garderoby i negocjować, co było opisane ze szczegółami godnymi lepszej sprawy (inna rzecz - dlaczego ja to wszystko tak dokładnie pamiętam?) - it's against the law, it's against ME! - perorował Mick. Daniel zaś, nic nie uzyskawszy, miał rzucić na odchodne: "napisałem ksiązkę o Stonsach". "I co, szukasz anegdoty?" - wycedził Taylor. "Już znalazłem" - odrzekł nasz ancymon.
po czwarte, późniejsze wydania dużo straciły na tym, że bardzo często niektóre słowa były pisane r o z s t r z e l o n y m drukiem, o tak, co było pewnym manieryzmem stylistycznym Wyszogrodzkiego, ale muszę przyznać, że w moim pojęciu b a r d z o d o b r z e się to sprawdzało i w późniejszych wydaniach bardzo mi tego brakowało, mimo że niektóre rozstrzelenia nawet pamiętałem; rozumiem, że utracił to przy przenoszeniu rękopisu na dysk, a może wydawca uznał, że to niedzisiejsze, szkoda
po piąte i najzabawniejsze, w pierwszym wydaniu przynajmniej niektóre fragmenty tekstów były tłumaczone ze słuchu a nie z książeczki (wiadoma sprawa dlaczego tak); tutaj powstawały niezłe kwiatky, pamiętam że w Jumpin Jacku było
blaga! blaga! blaga! (nawet fajne), natomiast w She's a Rainbow, słowa
have you seen a lady fairerWyszogrodzki zrozumiał zapewne jako
have you seen a lady ferroi przetłumaczyl jako:
czy widziałeś panią magnetyczność 
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
. Pierwsza jest chyba taka najbardziej rock'n'rollowa, a te późniejsze mają tę wadę, że nie są to typowe longplaye, brzmią jak składanki, no i to, że trudno się połapać w wersjach angielskich i amerykańskich. Ale super numery trafiają się wszędzie.
.
