To, co grał Niemen z zespołem Aerolit to niesamowita muzyka. Szkoda, że z okresu składu płytowego tak mało zostało nagrane 'oficjalnie'. Wiem, że zachowały się jakieś koncerty, ale czy zachowały się w takim stanie jak
"41 Potencjometrów Pana Jana", to już nie potrafię powiedzieć.
Apropo tego materiału:
41 Potencjometrów Pana Jana
Zapis koncertu z 1973 roku, ze studenckiego klubu Riviera.
Premiera: 2007
Skład:
C. Niemen - vocal, instrumenty klawiszowe
P. Dziemski - perkusja
J. Gazda - gitara basowa
S. Piwowar - gitara
J. Błędowski - skrzypce
Kuba Pagiński pisze:
Jakość nagrania daleka jest od ideału i nic dziwnego, skoro "41 potencjometrów Pana Jana" nagrywano w 1974 roku, w dodatku na żywo (w warszawskim klubie "Riviera"), a montowano ręcznie, przy użyciu nożyczek, żyletki i taśmy klejącej. Z około 80. minut występu zostało nieco poniżej 42., ale za to takich, że wynagrodzą nam one wszelkie niedoskonałości dźwięku. Muzyka aż się kotłuje. Psychodeliczne partie klawiszy, pulsująca, transowa sekcja rytmiczna, czadowe galopady perkusisty, rockowe, gitarowe solówki sypiące się jak z rękawa, wstawki elektrycznych skrzypiec, w tym wariacje na temat "La campanelli" Nicola Paganiniego - tematy zmieniają się jeden za drugim, przeplatane improwizacjami. A może to po prostu nieustanna improwizacja? Niemen postawił na młodych muzyków i na pewno tego nie pożałował, bo zagrali tak, że nie mamy pojęcia kiedy wykonują fragmenty przetrenowane na próbach, a kiedy "szyją" na bieżąco. Sporo w tym rockowej motoryki, sporo też jazzowych odniesień. Z ust lidera nie pada nawet jedno słowo, za to w pewnym momencie wyśpiewuje on scatem niesamowite dźwięki w stylu Urszuli Dudziak. A kiedy w 32. minucie, po siarczystej partii skrzypiec, pojawia się zapętlony, elektroniczny motyw, można mieć złudzenie, że przenieśliśmy się do współczesnej klubowej sali, gdzie jakiś DJ rozkręca imprezę. A przecież to było 33 lata temu! Ano właśnie. Wiele się w międzyczasie zmieniło, ale nagrania Niemena wciąż zwalają z nóg.
...dlatego fanom płyty "Aerolit" nie pozostaje nic innego, jak sprawdzić tę płytę, która klimatem przypomina nagrany rok później LP.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Nie jest to awangarda dochodząca do granic muzyki, tak jak np. końcówka pierwszej płyty King Crimson. Dobrym przykładem połączenia dość łatwej w odbiorze formy i jednocześnie tej formy bogactwa jest poruszająca moje emocje, mimo spokojnego jej charakteru, "Pieśń Wernyhory" ( z płyty "Idee Fixe II").
