pilot kameleon pisze:
Postaram się coś napisać na temat jednej z najlepszych polskich płyt lat dziewięćdziesiątych.
Po nagraniu płyty „Urojonecałemiasta”, jednej z najbardziej psychodelicznych płyt polskiej muzyki, Apteka rozbiła się o rzeczywistość. I dosłownie i w przenośni. Perkusista zespołu Maciej Wanat ginie w wypadku samochodowym, zespół zawiesza działalność, a problemy z wydawcą sprawiają, że album przez kilkanaście lat nie ma edycji kompaktowej. Jednak po chwilowej nieobecności Apteka wraca odrodzona i gotowa do dalszej misji.
Przez te dwa lata, które minęły od ukazania się poprzedniej płyty, w muzyce zespołu trochę się zmieniło. Opary psychodelii ustąpiły miejsca muzyce bardziej zwartej, zamkniętej w określonych ryzach. Pojawiło się też sporo punk rocka. Kodym wrócił do pisania tekstów w języku polskim, co pozwoliło na zwiększenie komunikatywności oraz… wprowadzenie do polszczyzny kilku wiekopomnych fraz.
Wszystko zaczyna się od delikatnych „Mew”, które płynnie przechodzą w zadziorne „Diabły”. Brzmienie oszczędne, gdzieś w tle pojawiają się klawisze, dzięki czemu całość ma posmak brzmienia lat siedemdziesiątych. Dalej pojawia się „Kosmos”, który emanuje bezkresną przestrzenią najsilniej odczuwalną w doskonałej solówce. Kodym jest jednym z najbardziej oryginalnych gitarzystów w naszym kraju. Jego styl charakteryzuje się niepowtarzalnym brzmieniem, czymś co można nazwać ”mantrycznością” oraz umiarem w serwowaniu odpowiedniej ilości dźwięków. Jest rozpoznawalny po kilku dźwiękach. Kolejne kompozycje z płyty, choć stylistycznie bardzo różnorodne, spojone są w jedno dzięki głosowi, tekstom oraz brzmieniu gitary. Każdy utwór z tego albumu jest mikrokosmosem. Odwołań stylistycznych można odnaleźć mnóstwo, gdyż właściwie każda kompozycja nawiązuje do trochę innej tradycji. Dominantą pozostaje jednak psychodelia oraz punk rock. Po „Mendzie” na kolejną płytę z nowym repertuarem trzeba było czekać 12 lat.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
