Dead Can Dance, chyba na zawsze będą mi się kojarzyli z Trójką lat osiemdziesiątych, audycjami nieodżałowanego Tomka Beksińskiego i w ogóle z klimatem tamtych lat. Wspaniała kapela, bardzo oryginalna
Dead Can Dance – Dead Can Dance (****) – dobry debiut, tylko jeszcze mało dedkendensowaty
Muzyka bardzo dość typowa dla 4AD, wytwórni, którą reprezentowali. A ponieważ mnie się takie nowo/zimno falowe klimaty zawsze bardzo podobały wiec i tę płytę lubię bardzo. Taki Threshold momentami mi bardzo Joy Division przypomina. A w niektórych miejscach miałem skojarzenia z polskim Ziyo (np. A Passage In Time). Oczywiście są już tu takie zaczątki brzmienia typowego dla kapeli. Chociażby Frontier, gdzie wokal Lisy już bardzo podobny do tego co zadominuje na płytach kolejnych. W ogóle wejścia Lisy od razu dodają utworom czegoś więcej.
Trochę inaczej przedstawia się materiał dodany do CD a pierwotnie wydany kilka miesięcy po debiucie na EPce Garden Of The Arcane Delights. Przede wszystkim jest już bliższy docelowego brzmienia DCD. No i jest tu In Power We Entrust The Love Advocated i to w sumie jest chyba najlepszy utwór z całego CD. Takiego Brendana to ja bardzo lubię!
I tylko mi szkoda, że nie ma tu The Protagonist, który ukazał się dopiero na Lonely Is An Eyesore w 1987 roku, bo byłby to bardzo mocny punkt płyty!
Dead Can Dance – Spleen And Ideal (****3/4) – tu już mamy DCD właściwy, tylko duet, bo debiut podpisywał jeszcze zespół z innymi instrumentalistami. Od tej pory jest jasne, że to skończone dzieło Lisy i Brendana. I od razu zmiana instrumentarium. Brak tu już rockowej gitary, jaką jeszcze uświadczyło się na debiucie. Jak dla mnie ta zmiana jest bardzo radykalna. To co na debiucie było próbą, eksperymentem, ubarwieniem brzmienia tu znalazło już pełny rozkwit. Początek dość spokojny, prawie instrumentalny, bardzo poważny i podniosły. Potem na krótko Lisa (Circumradiant Dawn) a potem już Brendan. On dla mnie jest królem tej płyty! Cardinal Sin czy chociażby bliski nam Advent to najmocniejsze fragmenty płyty. Choć i Avatar Lisy piękny!
Dead Can Dance – Within The Realm Of A Dying Sun (******) – tu już słabych rzeczy brak! Od razu znów podniosły początek, lekka pulsacja w tle i śpiew Brendana. Doskonały. W porównaniu do płyty poprzedniej to chyba produkcja bardzo poszła do przodu. Nie wiem czy nabierali wprawy w studiu ale ta płyta po prostu brzmi lepiej niż poprzednia. Wspaniale wszystko wybrzmiewa tam gdzie powinno.
Jasny podział się tu wykształtował. Jedna strona Brendana a druga Lisy a nie tak przemieszane jak wcześniej. Mi to w sumie akurat różnicy nie robi. Ważne, że jedne i drugie utwory udane są. Udane? – to za mało powiedziane – doskonałe. I chyba po raz pierwszy utwór Lisy lepszy. Cantara. Cudeńko! A zaraz potem pełne dzwonów Summoning of the Muse. Pięknie to płynie. Bardzo mi się z jakimś tańcem kojarzy.
Dead Can Dance – Serpent’s Egg (****1/4) – tu z kolei zaczyna Lisa. I to bardzo pięknie, tak trochę kościelnie to brzmi. No średniowiecze niby
. Początek piękny. No i Severance – coś wspaniałego, nawet jak się w paru miejscach Brendanowi głos lekko załamuje. Cudowność niedoskonałości!
Ale w ogóle to mało na tej płycie Brendana. Bardzo Lisowa płyta. I chyba dla mnie zbyt bardzo w tę stronę to poszło. Wolę większe zbilansowanie ich wokali, jak chociażby na poprzedniczce. Dla mnie jednak te kolejne utwory się trochę zlewają. Początek jest doskonały, potem jest nadal dobrze ale dopiero końcówka jest znów wyśmienita – perkusyjny Mother Tongue i piekny Ulyses, którego jeszcze z Trójkowej listy pamiętam. Znów Brendan tryumfuje
. Trochę ten koniec wyrywa z mantry w jaką się wpada w połowie płyty.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
)..muzyka się tak....wolno.... nawet bardzo wolno .. ale czy nie za wolno ? ..za oknem śnieg, metrowe zaspy...słońce,zachodzi i zachodzi....i zachodzi.. jak ono pieknie ...tak ....ZACHODZI....a ja tak patrze i patrzę...ZAMYŚLIŁEM SIĘ...i ujrzałem nagle siwy włos na twojej skroni....i ten widok "zasmucił " 
- to do siebie 
