Pozwolę sobie tu przekleić wpis Fen z wątku o najsmutniejszych piosenkach. Żeby nie umknęło - nie wiadomo kiedy pozwili sobie znów na wpis w Ocenarium
.
Fengari pisze:
Przede wszystkim dla mnie najsmutniejsze piosenki, jakie kiedykolwiek słyszałam, to piosenki Janki - jak Witek słusznie zauważył - "prawie każda jej piosenka mogłaby tu trafić". Ale jak dla mnie jest jednak jedna szczególna, najstraszniej smutna piosenka. I nie wiem, czy smutek tutaj to odpowiednie słowo... wydaje się być o wiele za łagodne. Bo to już nie jest smutek, ani właściwie nawet piosenka... To czysta schiza, krzyk obłędu, ściana bólu. Po usłyszeniu tego jestem przekonana, że ona naprawdę popełniła samobójstwo. Niestety, słyszałam ją tylko raz, nie pamiętam tytułu, od 3 godzin próbuję ją znaleźć bezskutecznie na jutubie i już się poddaję. Znalazłam Krestom i Nulem - podobne, ale to chyba nie to. O pamięć nie płata mi figli, tamto było znacznie straszniejsze.
A wiesz Fen, że byłem zdziwiony, że na jutubie częstsze są piosenki Janki w wersji elektrycznej, nagrywane z Grażdańską?
No tak, Janka w Rosji jest legendą punka, ale dla mnie jednak podstawowymi są te wersje grane na gitarze. Letow jako producent, jak się wydaje, nie poświęcał Jance wystarczająco dużo uwagi. Oprawa, jaką nadał jej piosenkom jest bardzo ekspresyjna, ale też często chyba dość przypadkowa. One nie tracą przez to swojej wyraźnej struktury, ale w wersjach akustycznych jest ona dużo bardziej czytelna.
Te, w przybliżeniu, dwadzieścia piosenek (nie wliczam tu ostatniej płyty – ona jest trochę inna) – kultowy repertuar Jany Stanisławowny, znany w wielu wersjach – ma w sobie coś szlachetnego. Mimo że często instrumenty nie stroją albo wykonanie jest słabe, ale każda z nich jest skończoną, zamkniętą formą. Wydaje mi się, że wynika to z tego, że dla Janki podstawową sprawą był tekst. Jej teksty miały swój własny rytm, w który ona coś tam zaklinała – tak jak to bywa w poezji. Z tego rytmu, melodii wiersza wynikały kompozycje Janki, bardzo ściśle z tekstem związane, powiedziałbym wyjątkowo subtelnie dopasowane. Dlatego nie ma tu dowolności czy przypadku, wszystko jest jak w napisanym już wierszu.
Oczywiście się nie znam na tych sprawach, nie wiem jakich środków muzycznych używała – może nie są wyszukane; treść tekstów, ze względu na nieznajomość języka, mi umyka. Ale tak to sobie na dziś tłumaczę, tak rozumiem tę strukturę i źródła subtelności piosenek. Może to nieprawda.
Łatwiej pisać o takich „technicznych” sprawach (zwłaszcza gdy nie ma się o nich pojęcia) niż odnieść się, zmierzyć się z dramatem Janki. Ale przyznam się nieśmiało, że postrzegam ją, to całkiem silna intuicja, jako jakąś figurę Antygony. Mogę tego bronić – strasznie tu upraszczam, może kiedyś do tego wrócę - że niezgoda na to co niesie reżim z pobudek moralnych, że siła wewnętrzna. Zresztą pomyślcie sami.
I jeszcze trochę inaczej. Znów w Brodski w rozmowie o Cwietajewej:
„Susan Sontag wspomniała mi kiedyś, jak pamiętam, w rozmowie, że pierwszą reakcją człowieka w obliczu katastrofy jest odruch w guście pytania: „Na czym polegał błąd?” Co trzeba zrobić, by wziąć sytuację pod kontrolę? Żeby się to nie powtórzyło? Ale bywa też – jak mówiła – inny wariant zachowań: puścić tragedię pełnym gazem na siebie, dać jej się zmiażdżyć. „Podłożyć się”, jak powiadają Polacy. I jeśli zdołasz potem wstać na nogi – to wstajesz jako inny człowiek”...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Dwie płyty i nie zmieściłeś TEJ piosenki?! 
.
