O ile 17 Seconds było wprawką z grania klimatycznego i próbą zaledwie przeniesienia zamierzeń Roberta S. na taśmę magentyczną to Faith jest już w pełni udanym tych zamierzeń urzeczywistnieniem. Co się do tego przyczyniło? Co najmniej kilka rzeczy:
- zmiana basisty przed 17 Seconds nie była podyktowana jedynie niezgraniem osobowści. Michael Dempsey chciał grać urozmaicone linie basu, tymczasem było to dokładnie to czego pragnął uniknąć Smith, który myślał raczej o podbiciu w produkcji tego instrumentu ale używanego do wygrywania mantrowych motywów, wkoło powtarzanych prostych form, których mistrzem dla Roberta był Peter Hook z Joy Division. Taką osobę, choć również najlepszego kumpla od balangowania znalazł Robert w osobie Simona Gallupa.
- Wspomnieliśmy Joy Division? No oczywiście! Ich opus magnum Closer wyszło zaledwie miesiąc po wydaniu 17 Seconds a prawie rok przed Faith. I przez cały czas komponowania, nagrywania itp Faith właśnie ta płyta była, nie tylko dla Roberta Smitha, największym wydarzeniem ówczesnej sceny muzycznej. Drugą płytą z tego okresu będącą inspiracja dla tematyki i brzmienia Faith było Join Hands Siouxsie And The Banshees, z którymi The Cure już razem koncertowało a Robert Smith nawet na części trasy wspomagał ich na gitarze.
- Joy Division było inspiracją zarówno dla muzyki, brzmienia nowej płyty jak i dla tekstów. Śmierć Iana Curtisa była wydarzeniem i początkiem wielu dyskusji dość nieoczekiwanych jak dla zajętych zdobywaniem muzycznych szczytów dwudziestoparolatków. Dodatkowo temat był podsycany przez ciężką chorobę matki Lola Tolhursta, która ostatecznie zmarła już po wydaniu płyty. Te dyskusje zahaczały też o problemy wiary a raczej jej utraty, co stało się ostatecznie głównym motywem płyty, co sugeruje już chociażby sam tytuł. Robert sporą część płyty napisał podobno w kościele, do którego chodził aby swobodnie rozmyślać ale i obserwować modlących się ludzi. Tam w którymś momencie odkrył, że nie ma już w nim wiary. Wstrząs tego odkrycia, jego gwałtowność i wszelkie konsekwencje są widoczne na płycie.
- W końcu też dopełniało się zamierzenie Roberta aby płyta tworzyła zwartą całość, "nagrać płytę stworzoną jakby z jednej materii i która najpełniej opisuje jakiś specyficzny nastrój". Tutaj wzorem była dla niego również koncertowa Ummagamma Floydów.
- Zespół poszedł też dalej w koncepcji spójności przekazu, który oprócz płyty postanowił przenieść również na koncerty. Konsekwencją takiego konceptu była rezygnacja z wszelkich supportów. Zamiast nich pojawiła się ok. półgodzinna kompozycja Carnage Visors (+ towarzyszący jej film) mająca stanowić najlepsze wprowadzenie w atmosferę przedstawienia. Bo też miało być to coś więcej niż koncert. Aby wszystko zabrzmiało należycie i potęgowało przekaz wspomagano się większą ilością świateł, efektów itp a do obsługi wynajęto aparaturę i ekipę nagłaśniającą wcześniej Pink Floyd
. Mało oczywiste jak na postpunkowy zespół i niezbyt tanie. To pokazuje, że ekipa pana Smitha bardzo wierzyła w tę płytę i w jej powodzenie i poniekąd postawiła wszystko na jedną kartę.
Intensywność płyty i trasy musiały robić wrażenie (niestety dane jest to nam teraz poznać jedynie z bootlegów). I zapunktowały u widzów. Jak wpłynęło na sam zespół? O tym juz następnym razem...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
