Jestem po kilku przesłuchaniach "PW" (i jednym i pół "Guseł", ale może o tym później) Lao Che. I muszę przyznać, że coraz bardziej mi się podoba ta płyta, choć raczej nie wzbudza we mnie tak wielkiego zachwytu , jak u większości osób w tym wątku się wpisujących (choć na pewno większy, niż Barta_Z
). Ale bardzo interesujący jest to pomysł. Kilka wrażeń "na gorąco".
Jest świetnie "językowo" - melanż różnych tekstów...ich interpretacja - intonacja, a czasem nawet artykulacja niektórych głosek (!). No i eklektyczne szaleństwa muzyczne też bardzo w porządku.
Najbardziej podoba mi się wszystko od początku aż do "Przebicia do śródmieścia", choć to, co później ma też swoją logikę kompozycyjną-płytową.
1939/przed burzą - ostry, dobry początek.
A jeśli chodzi o pewne kontrowersyjne słowa tutaj, o których pisał już Budyń i Merry:
Budyń pisze:
pierwszy utwór taki sobie, choć zaczyna się obiecująco, a do tego użycie w nim kilku słów jest nie na miejscu, "pierdu pierdu" wręcz gówniarskie.
Meriadok pisze:
No dla mnie różne "bluzgi", są akurat w tym przypadku bardzo udanym zabiegiem artystycznym..
to zdecydowanie zgadzam się z Merrym! I to nie tylko jeśli chodzi o "poważne"
kurwowania, ale też o to "gówniarskie"
pierdu pierdu właśnie! Bohaterowie tamtych dni często byli "gówniarzami" w pewnym sensie - to raz. A dwa - werbalna agresja z pewnością nie mogła wciąż na najwyższych obrotach działać. Wg mnie to po prostu bardzo autentycznie brzmi - kwitowanie pewnych haseł, zarządzeń i wciąż powtarzanych "achtungów" - takim "pierdu pierdu bla bla bla". (uch - nie wiem, czy udało mi się wyjaśnić, o co mi chodzi
)
Takie małe zabiegi właśnie moim zdaniem sprawiają, że ta płyta jest PORAŻAJĄCO autentyczna, a jednocześnie niezmieniony jest tamten klimat. To jest właśnie połączenie teraźniejszości z przeszłością.
W
Godzinie W podoba mi się tekst:
ja nie pękam, idę w śmierć - ot tak
Zaraz potem
Barykada - to wraz ze Starym Miastem i Przebiciem do śródmieścia najlepsze momenty tej płyty. NIESAMOWITY klimat... To reggae tutaj - to transowy stoicyzm w obliczu śmierci - ogromnie poruszające... Tekst też zresztą:
jęczmień w oku i
w portki rżnąć ... ale -
żaden to wstyd, wszyscyśmy wszak wiarą dusz to jest najlepszy moment tekstowy wg mnie (pomijając Baczyńskiego, oczywiście)
Zrzuty, które tak zjeżdżacie, mogą być. Nie sądzę też, że jest to najmniej reprezentatywny utwór - najmniej reprezentatywne to by były "Kanały";-). Wybrali na singla, bo łatwo wpada w ucho i dobrze w krótkiej, prostej formie oddaje TEMAT płyty. I melanż tradycji z nowoczesnością.
Potem
Stare miasto - świetne...i wzruszające. A najbardziej wzruszającym momentem dla mnie jest znów zdawałoby się niepozorny zabieg językowy...mianowicie zaśpiewanie za którymś razem "stare miasto, stare miasto...na na na na" - zamiast "wiernie ciebie będziem strzec" i "albo w gruzach twoich lec". Genialne i rozwalające mnie kompletnie. Pokazuje, że myśl o poświęceniu stała się dla nich codziennością, oczywistością...hmmm...wręcz
banałem... I to jest właśnie najbardziej godne podziwu...
Przebicie do śródmieścia ... to przede wszystkim rozpaczliwe wołanie...
Gdzie jesteście? i
Tu Zośka, nie strzelać!... i nic już więcej nie dodam.
Czerniaków i
Hitlerowcy podobają mi się najmniej jak do tej pory.
Kanały są bardzo dziwne - psychodeliczne. I to jest interesujący pomysł. Doceniam je coraz bardziej
Koniec ok., choć bez rewelacji.
PS. Wkładka jest bardzo w porządku, choć dwa ortografy rażą mnie okrutnie "popażone" i (husarz) bierzy (sobie lasem)"
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
