W noc Muzeów wybrałem się do Galerii przy ZPAF gdzie odbywały się pokazy wykonywania zdjęć na mokrej płycie kolodionowej. Każdy chętny mógł sobie pstryknąć taką fotkę na szkle. Wbrew pozorom tłumów nie było, bo atrakcja była "ukryta" w ogródku ZPAF-u na tyłach budynku, a w dodatku trzeba mieć cierpliwość, żeby dać się zdjąć w tej technice. Ponieważ jednym z prowadzących był gość prowadzący warsztaty, na które uczęszczam, to dane mi było zostać nie tylko tworzywem, ale i twórcą, dzięki czemu obejrzałem sobie ZPAF od zaplecza i zobaczyłem jak wygląda uczulanie i wołanie takiej płyty. Swój portrecik oczywiście mam, i chociaż trochę go popsułem w drodze powrotnej do domu, to nie omieszkam pokazać, jak go tylko zeskanuję.
Natomiast podczas wczorajszych wczoraj postanowiliśmy podnieść poprzeczkę. Dotychczas największym formatem jakim się posługiwaliśmy był 8x10 cala (znaczy się ok. ~ 20,5x25,5 cm). Wczoraj zmierzyliśmy się z aparatem na format 40x40 cm.
O takim:
Jak go zobaczyłem, to zacząłem się zastanawiać, czy na to aby nie trzeba już mieć prawa jazdy kategorii C. Dość powiedzieć, że obiektyw ma ogniskową 36 cali (~ 915 mm), a żeby zrobić nim portret trzeba wyciągnąć miech na ok. 1,5 metra.
Tak to mniej więcej wyglądało w trakcie pracy:
Oczywiście o normalnych (czy nawet nienormalnych) negatywach tego formatu nie ma co marzyć, dlatego postanowiliśmy robić zdjęcia na zwykłym papierze fotograficznym. przyciętym do takiego formatu. Oczywiście zdjęcie zrobione na papierze da negatyw (póki co, bo już kombinujemy, jak wywołać papier, żeby uzyskać pozytyw - da się!), ale przecież każdy negatyw na papierze da się kopiować stykowo i wtedy mamy już normalny obraz pozytywowy. Zanim to jednak nastąpi trzeba ten papier wysuszyć, a że robiliśmy zdjęcia na papierach barytowych, to trochę to potrwa, dlatego produkcję pozytywów odłożyliśmy na przyszły tydzień.. Tymczasem uzyskaliśmy takie efekta:
(arkusz musiał być przycięty z kwadratu, do prostokąta, bo mi się na szybie do suszenia nie mieścił)
A tu mam podwójne ucho, bo robiliśmy próbę zdjęcia przy świetle błyskowym, ale ponieważ aparat nie ma migawki, to błysk miał być wyzwalany ręcznie. Niestety za pierwszym podejściem nie wypalił, a obiektyw był już odsłonięty.
Po wielu próbach naświetlań udało nam się określić idealną czułość papieru i czas wołania.
Kontenci z takiego obrotu sprawy dorwaliśmy się do polaroida:
Śmierdzący utrwalaczem, ale zadowoleni wróciliśmy do akademika.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
i takim formacie to mi się zdaje, że na Twojej brwi winno być widać rozdwajające się końcówki włosa, a tymczasem rozdzielczość chyba nie powala na kolana...? Jak to jest? Obiektyw miękko rysuje?
