Jeden z moich ulubionych utworów Budzegosolo.
Sprawy durowo-mollowe istotnie są tu nieco pokręcone, pisałem kiedyś, wiele lat temu:
arasek pisze:
Akordy takie, że na początku nie wiadomo czy najpierw będzie dur (i wtedy brzmiałoby to podobnie do "Elektrycznych nożyc") czy moll. Jednak moll i wcale nie jest wesołkowato...
a forumowicz Afrik faktycznie pisał o "klątwie"
co zresztą Gero później klarownie wyjaśnił:
Gero pisze:
nie jest to ani durr-ani moll , gdyż grany tam przez cały czas akord G obejmuje dźwięki G, D i znowu G, nie jest grany ani dźwięk B ani H (który decydowałby o durowości lub mollowości)
w refrenie na pewno jest moll, gdyż "lo" z halo halo z melodii opada na B
a w zwrotce? któż to wie? ani dur ani moll, chórek zinterpretował to jako moll, najwyraźniej, nawet przez głowę mu nie przeszło, żeby zrobić tam H, teraz jak sobie to prześpiewałem to niby pasuje, ale jednak gryzie, ale rozumiem że kogoś innego to B może tak gryźć
W każdym razie - świetna muzyka. Soczysta, bogata aranżacja. Przepiękne wokale Budzego i Gera. Cały utwór lśni jak naoliwiony!
A tekst? On przecie nie jest cały czas smutny. Zaczyna się jednoznacznie ponuro, z tym słoniem i modlitwą co się nie wznosi. Ale już w drugiej zwrotce pojawia się poeta co wolał być śmieciarzem (ja nie odbieram tego jednoznacznie negatywnie, raczej ambiwalentnie) i muzyka sfer. A trzecia zwrotka to już zupełnie ukojenie i otucha z jednym z najładniejszych wersów Budzego w ogóle: j
ak obraz przy którym czujesz się kochany.
Utwór-potęga.
10/10
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
