Do rzeczy.
Miejsce pod słońcem to jeden z najszczególniejszych utworów Armii. Wyróżnia się nie tylko długością, ale przede wszystkim regularną, geometryczną formą - bo ta geometria podporządkowuje sobie piosenkowość. Chodzi o trójdzielność, wertykalną trójkątność - jeden bok znajduję zdecydowanie krótszym - która przywodzi na myśl sylwetkę Góry Czyśćcowej.
Ja to widzę tak:
1. Najpierw pokonujemy w myślach jeden, pnący się w górę bok.
Długie, monotonne podejście - basowe dumdumdum. To nie jest jednak jałowy wysiłek, osładza go piękno tego co nas pociąga w górę i co już zauważamy podczas wędrówki - partia gitary (dla mnie zwłaszcza ujmujący moment rozdwojenia), oraz cudowne talerze, pogłębiające dostojne ciemności dookoła.
Bum! Wchodzi zgrzytliwy riff, pierwsze trudności wspinaczkowe. A na górze turni rodzi się pieśń:
stojąc w mroku. Uwielbiam ten drugi riff, co pojawia się przy okazji zwrotki -
do końca życia - jak on się cudownie rozpycha. Rodzi się też taniec, bo wchodzi część, którą Bachowsko określam jako "trio", choć prócz basu, waltorni i wiolonczeli są tam też piękne bębny.
A światło świeci w ciemności! - to już przy samym szczycie. Zawsze zastanawiał mnie blask w gitarach, które towarzyszą tamtym słowom - jakie to akordy, jak o zostało zrobione? Tymczasem szczyt się rozwiewa...
2. Trafiamy na drugą, pnącą się w górę stronę trójkąta, znów zaczynamy na samym dole.
Tu zasadnicze elementy wędrówki się powtarzają, choć wypełnione są nieco inną treścią. Waltornia maluje dość niebotyczne wysokości, ale równocześnie przynosi więcej zieloności i życia. Ten dźwięk który pozostawia na skałach, na końcu swojej solowej partii ma moc odbierania oddechu, jak zbyt pospieszna wspinaczka. Słowom
wołam w mroku towarzyszy wyraźniej niż wcześniej drugi, chorałowy głos - oczywisty ukłon w stronę średniowiecza, który czasem wydawał mi się nawet ciut zbyt oczywisty, ale jednak równocześnie jest po prostu piękny. To chyba Banan, choć pamiętam koncert na którym robił to Pablo. Znów następuje taneczne "trio" i wkraczamy w partie szczytowe -
a światło świeci w ciemności - znów dobitnie i świetliście. Lecz wizja bliskiego wierzchołka ponownie rozwiewa się i znika...
3. Okazuje się, że wciąż siedzimy u podnóża góry, a dumdumdum odbywa się tylko we śnie, w wyobraźni. Pozostaje nam kontemplacja
niebotycznego wierzchołka, na który nie ma się jak samemu wspiąć. Ale ta kontemplacja własnej niemożności i kosmicznych wysokości, to oczekiwanie na pomoc - u podstawy trójkąta, na najniższym szczeblu drabiny - samo w sobie jest jak lekarstwo na zbolałą duszę. Tu trafiliśmy i tu będziemy czekać. Owe wiolonczele zawsze mnie hipnotyzowały i czarowały - są przejmujące, ale też przynoszą uśmiech. Genialne zakończenie strony A.
A!
9/10
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
