Nie jest jednak łatwo. Myślałem, że moja ocena będzie oscylować wokół wysoko zawieszonej poprzeczki dla całego albumu bądź też dla samego utworu, który jako otwarcie "Triodante" żadnej ujmy płycie (a raczej kasecie
) nie przynosi, ale jawi mi się jako pewnego rodzaju wprawka, próba postawienia słuchacza w trudnej sytuacji dysonansu poznawczego. Nie wiem, czy twórcy mieli takie założenie, ale jednak rytmika kompozycji niczym nie przypominająca jednostajnego galopu, o którym była mowa, to po prostu rękawica rzucona
przygodnemu odbiorcy. Czy jesteś w stanie to znieść, czy jesteś gotowy na to, co czai się tuż za rogiem? Atmosfera
siedziby błądzących ciał oddana zapewne idealnie (nie wiem, nie byłem, świadomie tam dotrzeć nie zamierzam), tylko całość jawi mi się jako zszyta z nie do końca przystających do siebie partii sukna. Riff przerywany przez Grymuzę w najmniej spodziewanych momentach. Próba zszycia rozrywającej się materii pod słowami o
słabym żółtym świetle gitarą (czy to Banan ulega czarowi techniki slide?) jakże inaczej brzmiącą, nie tak nerwową, jak gdyby ktoś starał się stępić ostre krawędzie. Waltornia przejmie tę funkcję w kodzie. A przecież już Piotrowski swym melodyjnym basem wypełnia wszelkie luki. Dźwiękowy atak podkreślający jeszcze bardziej to, że głos jest słaby. Dzwonki nie przygotowują na cios, wspomniana koda pomaga w oswojeniu utworu, a przy okazji zapowiada to, co najciekawsze w dalszej części płyty. Waltornia dająca nadzieję na ułożenie sobie w głowie tego zamętu tuż przed doskonałą solówką basisty. Potem powtarzanie tego samego (ale czy na pewno?!) tematu przez różnie brzmiące gitary (i grające w innych tonacjach, choć pewności nie mam, bo może są poważniejsze różnice, których nie słyszę) jest świetne.
O dziwo, wersja z "Podróży na Wschód" przekonuje mnie bardziej pod względem partii gitar w zwrotkach, może z uwagi na brzmienie, soczystsze, gęściejsze, zbliżone do ściany dźwięku.
Sam nie wiem, zacząłem pisać ten wpis z myślą, że coś mnie w tym "Wyludniaczu" uwiera. Nagromadzenie muzycznych wątków oszałamia może nie tylko mnie, a sam podmiot wykonawczy. Liczyłem się z oceną 8/10, a tu niektóre momenty zbliżają się do noty maksymalnej. Konfuzja trwa. Idealnie oddane piekło jako swoiste kłębowisko niespełnionych i nie dających się spełnić marzeń.
Esencja?! 11/10?
Wróc!
9/10
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
. I efekt ten sam: 9/10.
.