Chodzi o piosenkę, która czasem mi się przypomina, o której czasem myślę. Nie wiem od kiedy ją kojarzę, bo do pewnego momentu funkcjonowała tylko na obrzeżach mojej świadomości. A gdy zaistniała mocniej, to i tak nie wiedziałem czyja jest, bo usłyszałem ją w amatorskiej wersji live.
Przez chwilę pracowałem w pewnej szkole średniej, gdzie sala gimnastyczna miała ozdobną scenę, kiedyś zdarzały się takie rozwiązania. I tam zdarzyło mi się być na akademii, chyba trzeciomajowej. Nic nie pamiętam, za wyjątkiem amatorskiego zespołu, który przygrywał dziewczynie. A ona na tej scenie sali gimnastycznej śpiewała właśnie tę piosenkę. Miałem wtedy wrażenie, że chyba ktoś tu nie skumał ironii w tekście, ten numer nie pasował do reszty, do tonu akademii trzeciomajowej - wręcz gryzł się z nią. Ale dziewczyna zaśpiewała to tak bezbronnie, lekko, przejmująco, szczerze, że, no kurde, właśnie totalnie pasowało to do tej niedopasowanej całości, przebijając ją na wylot.
I dziś sobie uświadomiłem, że to było jedno z mocniejszych moich doświadczeń koncertowych, czy mi się to podoba czy nie. A dopiero kilka lat później sobie sprawdziłem, że była to piosenka Piotr Bukartyka. I najbardziej charakterystyczny jest w niej powracający wers, który pewnie też kojarzycie:
Cytat:
O jaka piękna jest ojczyzna nasza z lotu ptaka
Aż chce się płakać normalnie chce się płakać
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
)
