Cytat:
Coś mi się wydaje, że Gruby może postawić tym razem na bardziej zwrotnego i wszędobylskiego Świderskiego, zamiast na Milika z przodu.
Mi się wydaje, że Milik. Wysoki, silny, (w meczu z Arabią) wszędobylski. Tak jak pisałem: w ostatnim meczu dostał ogrom kluczowych zadań taktycznych, wykraczających poza zakres obowiązków typowego napadziora i zdał egzamin, był kluczowy w tym, że nasza walka o piłki nie była jałowa (tak jak z Meksykiem). Świder ewentualnie z ławki (tak jak robił Sousa: najpierw solidnej fizyczności Buksa przepychał się z obrońcami, a później wchodził zwinny, techniczny Świderek i miał swoje błyski).
Opcja z osamotnionym Lewym: wtedy Kamyk i Franek na skrzydełkach i próbujemy wykorzystać wolne przestrzenie. W meczu z Arabią zagraliśmy dość nietypowo, bo kosztem wystawienia drugiego napastnika i nie chcąc rezygnować z Zielka, mieliśmy swego rodzaju wakat na jednym skrzydle: czasem wchodził tam "wolny elektron" Zieliński, czasem ktoś inny, np. własnie Milik (a w jednej akcji nawet Lewus, ale nie wiem czy to było zaplanowane, hehehe). Stąd posunięcie z zamianą Zieliński -> Kamiński, które zrobiło z drużyny bardziej typowe, poukładane, standardowe 4-4-2. Nie stać nas jednak na rezygnację z Zielińskiego od początku, bo jego "magic touch" może zawsze okazać się kluczowy, mimo, że nie jest to zawodnik pod grę Michniewicza. Żeby więc zagrać 4-4-2 trzeba by ewentualnie zrezygnować z kogoś innego.
Paradoksalnie może pomóc nam siła Argentyny. To przecież takie mecze Dawidów z Goliatem są solą kariery trenerskiej Michniewicza, to mu najlepiej wychodziło: kiedy trzeba było ograć Wyspy Owcze w młodzieżówce, albo grać z Lechiami, Wisłami, Śląskami w ligowej młócce Legii, słowem: kiedy jego drużyny przyjmowały przeciwnika z pozycji siły i przewagi, to miewał problemy. Ale kiedy trzeba było ograć młodzieżówką Włochów i Belgów, albo poradzić sobie z Leicester - o, to wtedy umiał się zaryglować, zmaksymalizować atuty, ukryć wady. Nie zawsze się to udawało (mecz z młodzieżową Hiszpanią...), ale jednak często to potrafił.
No i Polacy mają zwariowany mental. Pamiętamy jak za poprzedniego trenera grywaliśmy piach ze Słowacją czy Albanią, a parę dni później pełne skupienie na Hiszpanii i Anglii. W meczu z Arabią było widać, że sekwencja gol Zielka -> obroniony karny -> gol Lewego, sprawiło, że zrobiło się takie puffffff i zeszło cisnienie. To też może pomóc. Mogą mieć już rozwiązane nogi, a nie galaretę, jak przez pierwsze ~1,5 meczu.
Fajno
historyczny mecz. I tak zupełnie niepozornie, bez wielkiego szału i pompowania balona, bez wielu powodów do optymizmu, doszło do takiej ciekawej sytuacji. Tak jakby ta szansa na wyjście z grupy weszła do nas do domu tylnymi drzwiami, niespodziewanie. Uczciwie powiem, że na pewno pomaga nam sekwencja meczy (gdyby np. mecz z Arabią był trzeci, to byłaby większa szansa, że byłby to taki typowy mecz o honor), że to jeden dodatkowy punkt, którego nigdy od 1986 roku nie mieliśmy, został wywalczony w wyniku jakiegoś absolutnego antyfootballu, ale...nieważne, ja się cieszę, że jest jak jest
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
