Kilka słów o polskiej piłce reprezentacyjne po porażce z Węgrami
01. Bardzo mi szkoda tego, co się stało, bo to były - do poniedziałku - bardzo solidne eliminacje. Jasne, udało się ugrać tylko drugie miejsce w grupie, ale w grupie z wicemistrzami Europy i bez (do poniedziałku) żadnego meczu, gdzie wynik był bardzo poniżej oczekiwań. Największe pretensje można mieć o remis z Węgrami i to, że nie udało utrzymać się remisu z Anglią w marcu, ale pamiętajmy, że było to dość szalone zgrupowanie, gdzie nowy trener w kilka dni próbował nauczyć drużyny nowej taktyki - a i tak zminimalizował zmianami szkody, jakie przynosiły pewne błędne decyzje. Ale od września było już okej - nawet jak nie zawsze zgadzał się styl, a Polacy dali sobie strzelić bramkę z San Marino (co za dużo nie zmienialo), to wynikowo wszystko było alright.
02. Solidność te należy docenić też dlatego, że - jak to wiele razy bywało - drużynę mamy nierówną. Bida z kluczowymi pozycjami wahadłowych, na kluczowej pozycji szóstki nieprzewidywalny i starzejący się piłkarz, na środku obrony facet, który charyzmę na niesamowitą, ale jego zwrotność i szybkość są coraz bardziej oldbojskie. A tu okazało się, że to w sumie nie przeszkadza i jakoś to daje radę, mimo, że n zawsze działa jak w szwajcarskim zegarku.
03. Ta solidność to w dużej mierze zasługa trenera, który - po szalonym Euro, gdzie mam wrażenie, że dużo rzeczy robil na wariata, bo jeszcze nie nauczył się polskiej drużyny - nagle zaczął podejmować rozsadne decyzje. Zagłaskanie Lewandowskiego i zapewnienie mu mu maksimum komfortu? Zadziałało, dawno Lewy nie brał tyłu rzeczy na swoje plecy, kiedy drużyna nie działa (pierwszy mecz z Albania). Znajdowanie, w obliczu kontuzji, nieoczywistych zmienników za brakujące osoby z pierwszego składu? Zadziałało, Świderski i Dawidowicz dali radę absolutnie. Bardziej spokojne, chlodne, szachowe podejście? Zadziałało. Itd.
04. I w poniedziałek wszystko wzięło w łeb. Czuję się jakby po zwycięstwie z Andora, portugalsku sztab szkoleniowy spalił ogromnego jointa, a następnie podejmował decyzje co do meczu z Wegrami.
05. Wydaje mi się, że Sousa nie skumał, mimo wszystko, do końca psychologii drużyny. Jeśli odrzucimy teorie spiskowe, to widzę jego decyzje personalne jako dwa sygnały - jeden do Lewego: "bardzo mi pomogłeś, udzwignąłes rolę lokomotywy i lidera, więc idę rękę", a drugi do reszty składu: "stanęliście na wysokości zadania, więc obdarzam was zaufaniem, że w składzie bez liderów dacie sobie radę". Tyle, że to tak nie działa, ta drużyna żeby coś osiągnąć musi cały czas mieć napinkę i być pod prądem. Sygnały zostały zinterpretowane przez nich jako: "mamy baraże, jest luzik, gramy bez Lewego bo to taki mecz mniejszego kalibru". I wyszło jak wyszło.
06. Lewandowski ma spora rysę wizerunkową. Oczywiście - to trener podjął decyzję, że może mieć wolne (i uważam, że to jednak przyzwoite ze strony Sousy, że ewidentnie bierze na siebie w mediach winę) ale coś mi w jego postawie nie zagrało.
07. ...ale jak patrzę, że trener nie wystawił Zielińskiego (decyzja o absencji Glika, żeby uchronić go przed wykartkowanie - wg mnie słuszna), to jednak serio wierzę w moja teorie o wielkim joincie spalonym w Andorze.
08. Mam wrażenie, że osoby, które krzycza, żeby zmienić trenera to jednak bardziej myślą o jakiejś wendeccie ("zawaliłeś nam mecz z Wegrami, to ci teraz pokażemy") niż o dobru drużyny. Ja dopiero w marcu się wypowiem.
09. Krzysztof Piątek to cień piłkarza.
10. Tymoteusz Puchacz to klasyczna polska ekstraklasa w marnym wydaniu, tyle, że z taką Anglia miał jakiś błysk i grał jakimś cudem powyżej swoich możliwości. Problem w tym, że liczba poważnych kandydatów na jego pozycje wynosi 2 (słownie: DWA), przy czym Rybus ma jakąś klatwę, która sprawia, że jak zagra jeden mecz, to chwilę później okazuje się, że nie może grać w kolejnym. Nie dziwi mnie, że Sousa ciągnie za uszy nieszczęsnego Płachetę, chyba licząc, że jakimś cudem kiedyś się w końcu odpali w karierze klubowej i będzie można go wystawiać. Chyba, że Franek, hm.
11. Mega żałuję, że po szalonej akcji Janek Bednarek nie strzelił bramki. Od razu stanęło mi przed oczami, jak Gorgon w 1978 wkurzył się, że przegrywamy z Brazylią i zaczął bombardować ich strzałami jak rasowy napastnik
12. Polskie dziennikarstwo sportowe to dno. Niby sprawa małego kalibru, ale wkurzam się tak, jak przy dziennikarstwie politycznym. Nie cierpię tych wszystkich Borków i Smokowskich, mój tata i stryjek mają większą wiedzę i ciekawe spostrzeżenia
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
