W wieku ok. lat 11 rodzice postanowili zorganizować mi jakieś sportowe zajęcia pozalekcyjne. Na pierwszy rzut poszedł tenis. Tenis??? Jaki tenis... Kto na podwórku grał w tenis?!!!
Byłem chyba tylko raz na zajęciach i nic z tego nie pamiętam.
Na szczęscię w tym samym czasie w rzeszowskich Nowinach ukazało sie ogłoszenie o naborze chłopców do sekcji piłkarskiej klubu Zelmer Rzeszów (tak, tak, był taki klub). To był letni (lipiec lub sierpień) dzień roku 1990. Na pierwszy trening z podwórka wybrało się nas ok. 10 chłopaków z Baranówki 4. Na stadionie dzisiejszego Podhalańczyka przy ul. Langiewicza odbyła się wstępna selekcja - pamiętam, że było mnóstwo chłopaków (chyba z 50). Trzeba było wykazać się umiejętnościami prowadzenia piłki po prostej, slalomem oraz żonglerką. Po tych zadaniach trenerzy wyselekcjonowali mniejszą, chyba ok. 30 osobową grupę, która miała rozpocząć regularne treningi. Od nas z podwórka przeszli chyba wszyscy
Także zwartą grupą zaczęliśmy uczęszcząć na treningi. Okazało się że jest tam już zorganizowana grupa chłopaków z innego osiedla i szczególnie ci starsi postanowili nam urządzić falę
Pamiętam, że mocno mnie to zniechęciło do treningów, nie chciałem już grać, ale tata mi powiedział, że mam chodzić na treningi bo przynajmniej nie będę miał czasu na stanie pod klatką i palenie papierosów. I dzisiaj wiem, że miał rację i dziękuję mu za to.
Nie zapomnę do końca życia tego zapachu (co to jest?) jaki towarzyszył nam podczas treningów na boisku przy Langiewicza a unosił się z pobliskiego zakładu produkcyjnego Zelmeru. W tym przyzakładowym klubie spędziłem 8 lat przechodząc wszystkie szczeble rozgrywek od orlika przez trampkarza, juniora do seniora.
W roku 1998 po reorganizacji rozgrywek piłkarskich spadliśmy z drużyną seniorów do IV ligi. Był to koniec sekcji piłkarskiej klubu Zelmer Rzeszów. Część zawodników porozchodziła się po mniejszych klubach, a ja z kilkoma chłopakami trafiłem do Stali Rzeszów. W tym klubie spędziłem chyba najwspanialsze chwile w moim życiu. Trzeba powiedzieć, że od dzieciaka kibicowałem Stali. Rzeszów, jako miasto tzw. derbowe dzieli się na kibiców Stali i Resovii. Ja zawsze byłem "za Stalą"
Po roku gry w IV lidze awansowaliśmy do III ligi. Nie zapomnę nigdy tej radości naszych kibiców. Można wiele złego mówić o kibicah piłkarskich ale ci ludzie naprawdę często poświęcają swoje prywatne życie, żeby dopingować swoją drużynę i za to mają mój szacunek na wieki.
Po awansie do III ligi moja kariera, a raczej przygoda, bo karierę to zrobił Boniek
niestety szybko się skończyła. POgrałem jeszcze rundę jesienną i w roku 1999 w listopadzie zagrałem mój ostatni* mecz. Powodem niestety kontuzja...
Długo nie mogłem się pozbierać. Coś co wypełniało większość mojego czasu wolnego nagle przestało istnieć.
Paradoksalnie większa ilość czasu wolnego negatywnie odbiła się na moich wynikach w nauce - dopóki grałem w piłkę miałem stypendium naukowe na studiach. Jak przestałem grać, moje oceny poleciały w dół
Mój rozbrat z piłką trwał prawie 10 lat. Tzn. w międzyczasie oczywiście kopałem raz w tygodniu z kumplami z pracy, ale to nie to samo... Brakowało mi czegoś.
Aż nie wytrzymałem. W b. roku skończyłem kurs instruktora piłki nożnej
Trenowałem już dzieciaki przez 2 miesiące - niezłe wyzwanie
Niestety z braku czasu na razie zawiesiłem ten temat.
*Dodatkowo wznowiłem treningi piłkarskie i dziś jestem piłkarzem jednej z podwarszawskich drużyn w B klasie (najniższej klasie rozgrywkowej). Pomimo niewyleczonej kontuzji jakoś daje radę
Nie biegam za dużo, nadrabiam doświadczeniem i jakoś się kręci
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
..Drugim z powodów tego stanu była obecnośc w naszej klasie zawodnika tegoż klubu..kolegi Jurka...
mecz przełożony...Dodatkowo kępki trawy imitujące "trawnik" skutecznie uniemożliwiały jakąkolwiek finezję w grze.