Różne piękne i/lub ciekawe filmy ostatnio:
-
Spirited Away: piękno, różne warstwy symboliczne do zdrapania, ale i nadspodziewana dawka melancholii, z podróżą pociągiem (i w ogóle jego motywem przewijającym się od początku) na pierwszym miejscu
-
Zimna wojna: nie wiem, czy
kupuję tę historię w pełni jeśli chodzi o niektóre zwroty akcji (np. Jej powrót do Polski), ale całościowo jestem na tak, filmowa uczta to była, chyba bardziej podobała mi się niż "Ida". Nie ma tu bebechów na wierzchu, więc pewnie i można mieć problemy z uwierzeniem w ich emocje, ale to właśnie tak ma być, stonowanie, w ryzach, bo przez ten świat wieje zimny wiatr
-
Boże Ciało: poszukałam, co pisano tu wcześniej:
Crazy pisze:
Boże Ciało - porywający film o najważniejszych rzeczach w życiu
do tego mi najbliżej
Puddleglum pisze:
Oczywiściem filmu nie widział i pewnie nie zobaczę, ale natrafiłem tu i ówdzie na srogi zarzut, że oto ani u bohaterów, ani u twórców nie widać choćby śladu refleksji na temat konsekwencji oczywistych profanacji sakramentów świętych. Jestże tak?
Nie jestże: po pierwsze - w filmie jest postać księdza, dla którego jest to najważniejszy w tej historii problem. Po drugie: nie wiem, na czym polegać by miała dokładnie ta refleksja u twórców - gdy zabrałam się za oglądanie tego filmu, to nie miałam pojęcia ani zainteresowania, co twórca mówi poza filmem (teraz w sumie też nie mam). Po trzecie i chyba najważniejsze - widz ma wolność refleksji przecież.
grawson pisze:
Ja z kolei pamiętam moją krytyczną reakcję na Boże Ciało i obejrzałem film raz jeszcze. Mogę wyjaśnić, co mi nie gra. Otóż, bohater jest oszustem, który gra wdzięcznie słowem (ale nie Słowem). I ono go w ogóle nie dotyka. Na początku jest scena gwałtu na warsztacie, w której główny bohater jest aktywnym uczestnikiem. Na końcu bójki i domniemanego zabójstwa (pobicie ze skutkiem). Pomiędzy jest udawanie księdza i udawanie karmienia ludzi słowem nie przeżutym i nieprzeżytym przez głównego bohatera. I nic - zero przemiany bohatera, tak jakby wszystko poszło zupełnie obok.
Zgodzę się i nie zgodzę. Jeśli chodzi o finał, to jest to dla mnie zupełnie zrozumiałe. Mamy kolesia z poprawczaka, który czuje powołanie, ma poczucie, że zmienić tym może świat na lepsze i znaleźć cel w życiu. Jednocześnie zostaje za to srogo ukarany i wraca tam, skąd przybył. Ma przy tym swoje
anger issues i nie wiem, czy jest w stanie zrozumieć formalne przeciwwskazania (btw - czy to prawda, ze po poprawczaku nie można iść do seminarium? Nie orientuję się już w tych kościelnych sprawach, ale jeśli tak, to bardzo ciekawe, zważywszy na postać Szawła chociażby). W tym świetle fakt, że na końcu nie daje się po prostu zatłuc, lecz jest nawet gotów zabić, nie jest szczególnie zaskakujący.
Zgodzę się natomiast z początkiem: nie zostało przekonująco pokazane, skąd w ogóle u niego ten pomysł, to pragnienie. Ale z drugiej strony - może właśnie o to chodziło, o powołanie przychodzące znienacka i niekoniecznie tam, gdzie wydawać by się mogło adekwatniejsze i bardziej
na miejscu.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
