Finrodzie
Jakież to fragmenty przeczytałeś, że stwierdzasz tak kategorycznie, iż to nie jest książka historyczna a fantasy historyczna typu Sapkowskiego?? Uważasz, że autorzy nierzetelnie przedstawili historię II wojny światowej?
Jeśli tak, to w którym miejscu??
Mam nadzieję, że przeczytasz całość nim odpowiesz mi na dwa ostatnie pytania!
Owszem, jest w „Sprawie honoru” dużo dziennikarskiego podkoloryzowania fabuły i prowadzenia narracji w stylu amerykańskim, dzięki czemu czyta się to wszystko bardzo dobrze. To jednak jak rozumiem, jest poważnym zarzutem w gronie historyków, w większości nie potrafiących ciekawie i komunikatywnie pisać.
To, że autorzy ukazują dzieje Polski na tle dziejów poszczególnych ludzi, jest udanym zabiegiem, pozwalającym zrozumieć tragedię tamtych czasów (normalnych ludzi, nie statystyk!). Na szczęście ta książka nie była pisana przez historyków dla historyków lecz miała charakter popularyzatorski, co wcale nie zmniejszyło wartości i wiarygodności ocen cytowanych źródeł historycznych.
Prócz N. Daviesa, nie spotkałem się z zachodnimi opracowaniami, które by równie wnikliwie podeszły do tematu, głęboko wgryzając się w kontekst wcześniejszych losów Polski.
Spotkałem się natomiast z Anglikami, którzy żyją w wyuczonym (w ich podręcznikach historii!!) przekonaniu, że są wobec nas jak najbardziej ok. i, że mało tego, to oni nas uratowali przed Hitlerem, za co powinniśmy być wobec nich ślepo wdzięczni.
Współczesne angielskie opracowania dotyczące II wojny światowej, dostępne w Polsce dalej kontynuują „chlubną” tradycję pomijania wkładu czwartej co wielkości armii walczącej po stronie aliantów na wszelkich możliwych frontach.
Tak ogólnie to można powiedzieć, że na zachodzie, nawet wykształceni ludzie mają taką opinię: „Polaków w czasie wojny właściwie nie było, jak to oni przegrali z własnej winy swoją wojnę naiwnie wierząc, że szarżująca kawaleria pokona niemieckie czołgi. Potem co najwyżej tchórzliwie pomagali nazistom budować „polskie obozy koncentracyjne” i powinni się cieszyć, że wielki sojusznik wujek Stalin zaprowadził im porządek. Aha- byli jeszcze ci lotnicy ale to tylko epizod w zwycięskiej przecież wojnie, triumfie nad zbrodniczymi nazistami”.
Tego typu myślenie jest niestety normą na zachodzie. Takie książki jak „Sprawa honoru” robią więcej dobrej roboty niż wcześniejsze polskie publikacje, które pogardliwie pomijano, jako subiektywne i niewiarygodne („czegóż się zresztą można spodziewać po Polakach”).
N. Daviesa,, z całym szacunkiem do niego, jako pasjonata i poniekąd związanego z Polską (żona), też pewnie co niektórzy wrzucili już do woreczka „niewiarygodny” bo „trzyma” z Polakami.
Autorzy „Sprawy Honoru” nie mają NIC wspólnego z Polską, żadnego interesu w tym, by w pozytywnym świetle przedstawić nas i nasze dzieje, nic prócz tego, że prawda powinna ujrzeć (sic!) światło dzienne i zwyciężyć.
Nie mając żadnych uprzedzeń czy obowiązków wobec przodków autorzy podeszli do tematu wnikliwie i wysunęli takie wnioski jakie tylko po WNIKLIWYM przestudiowaniu tematu można wysnuć. Oddali należną cześć pamięci milionów zapomnianych bohaterów, o jakich my wiemy (przynajmniej niektórzy z nas)od dawna, ale o jakich zachód nie ma pojęcia, tkwiąc CAŁY czas w cytowanym wyżej stereotypie „kawalerii na czołgi” i „polskich obozów koncentracyjnych”
Trwa teraz wielka bitwa o pamięć (w książkach, filmach ale też w TV i grach komputerowych) dlatego Finrodzie zamiast protekcjonalnie i lekceważąco wyrażać się o tej niezwykłej i ważnej książce, lepiej ją wpierw przeczytaj a potem pożycz swoim angielskim przyjaciołom.
ps: dokładam dla ciekawostki ten link:
http://e23.sjgames.com/item.html?id=SJG82-0141
Bitwa o pamięć TRWA!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
mimo iż książka nie ma nic wspólnego z Bogiem,którego kocham.Za każdym razem czytając tą książkę bierze mnie taki sentyment że aż serce ściska,ale to niesamowite uczucie.Książkę napisał Sergiusz Piasecki...
ciężki to jest materiał historyczno- filozoficzny moim zdaniem ale z pewnością poszerza horyzonty