Ultima Thule

Wygląda na to, że masz podobne wrażenia do moich.

Nie mam teraz czasu opisać, ale niedawno skończyłem dzieło, które jest arcy... Romain Gary (Emile Ajar) - Życie przed sobą.
Należałoby poświęcić temu uczciwą recenzję, może w majówkę się zbiorę.
Ktoś zna?

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Philip K. Dick - Ostatni pan i władca
Pod wpływem chwili rodzicielskich rozterek, przypomniałem sobie o opowiadaniu Przedludzie i kupiłem tomik opowiadań, który miałem w ręku chyba tuż po wydaniu. Niespiesznie przeczytałem wszystkie i bardzo dobrze mi to zrobiło. Nie czuję się na siłach formułować jakiś rozbudowanych opinii, oceniać tych małych form po kolei, ale właściwie nie ma tu słabych tekstów. Mam wrażenie, że każdy z nich opowiada o jakiejś porażce, jakimś cierpieniu, jakimś niespełnieniu, jakiejś frustracji.

Teraz przyszła mi ochota na powrót do Carpentiera albo Huxleya - w każdym razie czegoś dużego, osobnego i bliskiego. Dick kusi Ubikiem, rozgrzebani Biedni w bogatym kraju nie kuszą w ogóle, wczoraj na kilka zdań wróciłem do najnowszej Justyny Kopińskiej a z córkami kończymy Jadą Haliki przez Ameryki.

Edit: no i poszedłem w K.Dicka. Opowiadania najlepsze tym razem.

_________________
Blaszony
Każde zwierzę koi dotyk.

Olga Tokarczuk - Ostatnie historie

Trochę przemyśleń o życiu i śmierci, które bez sukcesu próbują udawać fabułę.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

_________________
,,Tak dużo, tak mocno
Nie pytaj już
Nie pytaj
Tak dużo, tak mocno ''

Robert Greene
„48 Praw władzy”

Miałam ostatnio dłuższy czas na zwolnionych obrotach. Trochę poczytałam luźniejszych rzeczy, takich, które zazwyczaj czytam latem.
Pan Samochodzik i Wyspa Złoczyńców, Nienacki - fabuła bardzo dobra, ale faktycznie, trochę ponura, jak pisał Gero w odpowiednim wątku.
Zabójstwo Rogera Ackroyda, Christie - podobno jeden z jej najlepszych kryminałów, chyba zasłużenie, bardzo zaskakujące zakończenie, choć Orient Expressu chyba nic nie przebije.
Życie pasterza, James Rebanks - o tradycyjnym wypasie owiec, ale też trochę uwag o krajobrazie kulturowym (tu: Kraina Jezior w Anglii) i jego postrzeganiu.
Cały najnowszy "Przekrój" i parę opowiadań amerykańskich z antologii wydanej w latach 70.

_________________
CO ROBISZ NA NASZEJ ULICY
Co robisz na naszej ulicy, pomiędzy samochodami,
koniu?
Co słychać u twoich kuzynów, centaura i jednorożca?

Charles Reznikoff

Stanisław Lem - Sex Wars

Wydanie drugie, znacznie rozszerzone. Tym razem głównie felietony z magazynu "Odra", w lwiej części lata dziewięćdziesiąte. I można tu napisać to samo, co przy wszystkich zbiorach późnych felietonów Lema - nauka, literatura, polityka i socjologia, przyglądanie się światu, obawy o jego los. Mistrz wciąż w dobrej formie.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Czytałam jakieś 10 lat temu. Pamiętam, że byłam nią oczarowana, ale chyba muszę wrócić i sprawdzić ponownie. Chetnie przeczytam Twoje wrażenia, Crazy.

_________________
Bez zbroi wychodzić się boję.

Virginia Woolf - Do latarni morskiej

Narzekałem na Hemingwaya, że pusty w środku, a fabuła tylko udaje że jest - no to mam za swoje.
Tutaj fabuła nawet niczego nie udaje, dość ostentacyjnie jest niemal nieobecna. Natomiast poza tym... Poza tym jest aż gęsto od przemyśleń, dygresji, wzmianek retrospektywnych, ulotnych skojarzeń, monologów wewnętrznych, symboliki. Ciężko złapać oddech. Ani tej książki nie streszczę, ani nie wymienię wszystkich tematów, jakie są w niej poruszone. Lektura była jednakże na pewno doświadczeniem nie byle jakim. Strumień świadomości w pełnej krasie.

Kurt Vonnegut - Śniadanie mistrzów

Odnoszę wrażenie, iż, przynajmniej w Polsce, podium najpopularniejszych książek Vonneguta to "Rzeźnia numer pięć", "Śniadanie mistrzów" i "Kocia kołyska". Jakkolwiek wielkości "Rzeźni" nigdy mi na myśl nie przyszło kwestionować, tak co do reszty, od lat stawiam opór i ponowna lektura tego nie zmieniła. Na moim podium stoją raczej "Pianola" i "Syreny z Tytana", a miejsca 4-5 też raczej należą do innych, późniejszych, powieści. O "Kołysce" już zdawkowo pisałem, a "Śniadanie"? Cóż, w tej właśnie książce Kurt chyba najbardziej dał pohulać szalonej wyobraźni i absurdalnemu humorowi. Nie powiem jednoznacznie, czy to dobrze, czy źle. Dla jednych to arcydzieło kompletne, dla mnie jednak, obok fragmentów olśniewających, nie brakuje też takich, które nie tyle nazwałbym słabymi, co raczej (mnie) żenującymi. Zdarza się.

Thomas Mann - Śmierć w Wenecji

Miłość starszych mężczyzn do młodych chłopców źle się kończy, pamiętajcie!

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Skończyłem Opowiadania najlepsze Philipa K. Dicka. Podeszly mi nieco mniej niz Ostatni Pan... ale nadal ujmuje mnie to pisanie. Teraz wzialem sie za powieść: Płyńcie łzy moje, rzekł policjant i lektura rwie z kopyta. Generalnie trzecia proza roku, takiwgo wyniku nie mialem od lat.

_________________
Blaszony
Każde zwierzę koi dotyk.

Pierre Ballester, David Walsh - "Tajemnice L.A. Co ukrywa Lance Armstrong?"

Dość pesymistyczne przedstawienie kolarstwa zawodowego. Ciekawe wątki dotyczące dopingu. Szkoda, że obraz Armstronga bardzo jednostronny, bo chcieli wypowiadać się tylko ci, którzy mieli do niego mniejsze lub większe pretensje o to, co zdarzyło się podczas ich współpracy.

Zbawienna bezdzietność. Antynatalizm we wczesnym chrześcijaństwie - Théophile de Giraud

Esej „Zbawienna bezdzietność” opisuje chrześcijaństwo jako przeciwne płodzeniu dzieci. Autor sięga do pism Sørena Kierkegaarda, Ewangelii oraz tekstów ojców Kościoła, by wykazać, że etyka chrześcijańska uznaje rozmnażanie za zło, które opóźnia ponowne przyjście Królestwa Niebieskiego. Giraud – w wyszukanym i bezkompromisowym stylu – twierdzi, że na przestrzeni dziejów najwyższe etyczne zasady zostały wyrugowane z nauczania Kościoła i zastąpione niemalże doktrynalnym przymusem prokreacji. Nazywa to „największym szalbierstwem w dziejach”.

Katarzy - mówi to Panu coś Panie Boczek?

_________________
Blaszony
Każde zwierzę koi dotyk.

Dobrze, że jestem nie wierząca i nie praktykująca.
Bo czytanie tej książki będzie jak kolejna teza zaśmiecająca umysł.
Teoria spiskowa

Wakacyjne lektury:

Anna Brzezińska - Woda na sicie. Apokryf czarownicy

Pomijając didaskalia, cała książka składa się z zeznań kobiety, przesłuchiwanej przez inkwizytora w związku z oskarżeniem o - uprośćmy - czary. Kraina wzorowana na średniowiecznej (renesansowej?) Italii, z pewną domieszką magii. Konstrukcja i intryga jest ciekawa, bowiem bohaterka kilkakrotnie zmienia zeznania, co znacząco wpływa na całokształt wydarzeń i tak naprawdę to czytelnik sam musi zdecydować, w którą wersję wierzy. Mimo, że powieść może zmęczyć, ciężko nie docenić warstwy językowej, bo Brzezińska (przy pewnym zawieszeniu niewiary, bo przecież "tak się nie mówi", zwłaszcza w obliczu śmierci) szybuje tu w tej kwestii nad wyraz wysoko.

Ursula K. Le Guin - Jesteśmy snem

Prosty człowiek dotknięty jest niesamowitym darem - za pomocą snów potrafi dosłownie zmieniać rzeczywistość. Nie potrafi sobie z tym poradzić i szukając pomocy trafia na psychiatrę nie tyle niecnego, co raczej chorobliwie ambitnego. Ten zaś próbuje wykorzystać pacjenta, w celu ułożenia porządku świata na nowo. Gdybym nie widział nazwiska autorki, byłbym pewien, że to powieść Dicka lub kogoś mocno weń zapatrzonego. Niestety grzechy Dicka (a przynajmniej tych jego niepierwszoligowych powieści) też tu są - druga połowa książki to już trochę gonitwa, a zakończenie, choć dalekie od klasycznego happy endu, trochę niewyraźne. Ale ogólnie solidna rzecz.

Agnieszka Hałas - Po stronie mroku

Kto w miarę rzetelnie oblatany w polskiej fantastyce ostatnich dwóch dekad, ten wie, że Agnieszka Hałas pisać potrafi, a szczególne zdolności ma w kreowaniu mrocznych nastrojów. Może i ten mrok czasem na siłę, może czasem zbyt młodzieżowy, ale mniejsza o to. W zbiorze opowiadań, powiązanych ze sobą fabularnie albo wcale, albo bardzo luźno, głównym motywem jest piekło i zaświaty. Jakkolwiek zarysowanie akcji i klimatu w większości tekstów jest co najmniej niezłe, tak im dalej w las, tym więcej światła, a prawie każda historia kończy się jakoś tam szczęśliwie (choć czasem jest to szczęście dość wykoślawione). W sumie nie powinienem robić autorce zarzutu z tego, że jej teksty kończą się dobrze i czytelnik może z nich czerpać nadzieję, ale dysonans trochę jest.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.