Miki w innym wątku pisze:
Moniko, by nie offtopikować zupełnie, proszę o jakąś krótką recenzję występu Comy
Oj, recenzja krótką nie będzie...
Wybrałam sobie jednak inny wątek do opisu wrażeń po-Comowo-koncertowych (niż zasugerowany przez Mikiego), ponieważ jego profil jest bardziej "wrażeniowy" właśnie, podczas gdy profil wątku koncertowego - raczej "informacyjno-utylitarny". Poza tym - niedawno rozpoczęła się tu dyskusja o walorach wokalnych i interpretacyjnych (i nie tylko
) Roguckiego, a Coma to - wg mnie - jednak przede wszystkim on.
No i w związku z tym ZUPEŁNIE nie rozumiem, dlaczego nie umieściłam Roguckiego w mojej ścisłej (dotychczas siedmioosobowej) czołówce ulubionych wokalistów!
A jest on w owej czołówce...i to wysoko!
Wtorkowy koncert w Stodole trwał prawie 3 godziny i był absolutnie POWALAJĄCY! Był to mój drugi koncert Comy - pierwszym razem była Proxima jakiś rok temu. I wtedy szłam z wielką ciekawością, czy on naprawdę tak zaryczeć potrafi, jak na płycie...Potrafił... I to lepiej nawet!... ZAHIPNOTYZOWANA byłam od pierwszej do ostatniej minuty...
Tym razem szoku tego rodzaju już nie było - wiedziałam już, czego się spodziewać. Generalnie było lepiej, niż w Proximie - dłużej, bardziej różnorodnie i interesująco - dużo więcej szaleństwa scenicznego Roguckiego.
Zagrali prawie całą płytę (z wyjątkiem może "Pasażera" - pamiętam, że publika się domagała, ale chyba życzenie nie zostało spełnione) i kilka kawałków dotychczas nieznanych mi. Szczególnie zapamiętałam dwa..."Ogień i...coś tam" (JTFly na pewno będzie wiedział
) i absolutnie odjechaną "Schizofrenię"!!!
Koncert składał się z dwóch części...o bardzo odmiennym klimacie. Pierwsza część (może 2/3 całego koncertu) była relaksująca przyjemnie i tego właśnie potrzeba mi było (gdyż na koncert wybrałam się po wytężonym wielodniowym wysiłku umysłowym, i w ogóle... po nieprzespanej nocy). Piosenki + teksty P.R. w stylu tego, który już zacytowałam - "Mam na imię Piotr. A wy?" (uważam, że to naprawdę niezły całkiem tekst...choć, hmmm... specyficzny - "jakie twoje imię, maso ludzka bezimienna?"
), + performance z lalą seksszopową ("których w Warszawie więcej, niż kościołów") - potencjalnie kontrowersyjny pomysł, jak sądzę. Dla mnie osobiście ani gorszący, ani dowcipny - to, co Rogucki robi na scenie odbieram jako kreację... umowność... koncept... Ani żart, ani kontrowersję. Dystans, ostra ironia (jak w pytaniu o imię), cynizm nawet....no i zabawa. Tak wyglądała część pierwsza.
Drugą część (pomimo braku formalnej przerwy, granica była dość ostro zarysowana ) rozpoczęła piosenka "Spadam". Dużo lepiej brzmiąca na koncercie, niż na płycie. I autentycznie mnie wzruszyła. Zrobiło się poważniej ...uważniej...i tak już do końca... Milczenie Roguckiego pomiędzy kolejnymi utworami...A im bliżej końca, tym coraz bardziej popadałam w stan zahipnotyzowania, jak na pierwszym koncercie...Kończy się to tak, że nie mam ochoty skakać, podrygiwać, gibać się, czy cokolwiek innego robić - zastygam w bezruchu i chłonę, jak przy "Leszku" na przykład...Niesamowity stan...
Jeśli chodzi o samego ROGUCKIEGO jeszcze... Mistrzostwo! Nie tylko jeśli chodzi o wokal - o którym za chwilę - ale także SPEKTAKL, którym dzięki niemu stał się ten koncert. Po prostu - sceniczna PRZESTRZEŃ JEST JEGO! Wszystkie jej wymiary! Jego gesty i miny, taniec i pląsy w rytm gitary, bieganie i rzucanie się po scenie - aktor całą gębą i całym ciałem! Wielce go podziwiam za talenty, a także szanuję za to, że autentycznie daje z siebie wszystko na koncertach, tworząc z nich niezwykłe WIDOWISKO. Odjazd w "Schizofrenii" na przykład - klimaty wprost z Jarzyny (np. z "Magnetyzmu serc")! A symbolicznym końcowym aktem było rzucenie się na ręce tłumu...
Połączenie: koncert + teatr. Uwielbiam to! (Dlatego też uwielbiałam oglądać Freddiego Mercurego na scenie - też miał talenty aktorskie. Tak to widzę - a nie, że jakieś "ruchy homoseksualne", czy coś tam ...) (Choć w innym stylu był, niż Rogucki)
Wokal: piękno! Taki trochę Vedder, gdy śpiewa w niskich rejestrach:
posiadam wiarę w niemożliwą moc...
...znowu sobą być...
...w jedną stronę stąd...
W ogóle "Leszek Żukowski" jest w bardzo pearljamowym klimacie, wg mnie...jak "Black" albo może raczej "Garden"...
Ale momentami bardziej drapieżnie brzmi, niż Vedder...kiedy śpiewa
niezdaRRRnie , albo tak ostro...głucho...rozpaczliwie...przez zaciśnięte zęby - trochę jak Kazik kiedyś:
'gorzknieje cała słodycz w nas'
I jeszcze słowo o publice...Większa równowaga płciowa, niż na Armii, na przykład
..., więc też łagodniej.
Ale też jakaś (niemożliwa
) MOC w tym tłumie się objawiła, kiedy chciał bisów i wrzeszczał "Co-ma , Co-ma", i tupał z całych sił...Szok! Rzadko widziałam takie oddanie i pasję! Coma może być naprawdę dumna ze swoich fanów.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
- za to, żeś takie przydatne słowo wymyślił 
) w pewnym sensie cenię prawie wszystkich moich ulubionych wokalistów, a zwłaszcza pierwszą trójkę (Mercury, Vedder, Morrison) - tak się jakoś dziwnie składa...
. Pozazdrościć! Choć współcześnie byłoby...ciężej