zasada pisze:
Rubiez: reportaż wędrowny Ewy Pluty.
Właśnie skończyłem. Właściwie już w trakcie lektury zauważyłem, że to silny kandydat do osobistej książki roku.
Wędrówka wzdłuż wschodniej granicy zawiera w sobie nie tylko wymiar przestrzenny: historia powszechna, historie osobiste, antropologia, kultura, geografia, botanika, rolnictwo, mechanizmy społeczne, relacja z sobą i drugim splatają się w tej książce w bardzo interesujący konglomerat. Jedynym zgrzytem był dla mnie dialog autorki ze swoimi stopami (czy monolog stóp do autorki), ale to tylko fragment.
Dwa cytaty. Jeden historyczny, drugi zwierzęcy powiedzmy.
Cytat:
Kilka scen z wyznaczania granicy w gabinecie. W głównych rolach: Stalin, Stanisław Kotek-Agroszewski, członek Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, uczestnik konferencji dotyczącej przebiegu granicy polsko-radzieckiej w lipcu 1944 roku w Moskwie, oraz mapa.
Stalin przyniósł mapę na własnych plecach, następnie zawiesił na ścianie. Na mapie biegła już granica, więc uczestnikom pozostało jedynie podziwiać jej doskonałą linię: jak biegnie odcinkami prostymi, przecina niczym dobrze naostrzony nóż. Głos postanowił jednak zabrać Kotek-Agroszewski. Nie wiadomo, czy głos mu zadrżał, czy był cichy i ugodowy, czy głośny i zaczepny. Głos powiedział:
– Polska należy do tych państw, które poza węglem nie mają wielu bogactw naturalnych. Nie ma wielu lasów, a i te Niemcy zniszczyli. ZSRR natomiast posiada wszystkie skarby naturalne ziemi, a między innymi ogromne obszary lasów. W związku z powyższym uważam, że nie będzie krzywdy dla ZSRR, że Puszcza Białowieska będzie należała do Polski, a nie do ZSRR, jak jest na mapie.
Stalin wstał od stołu, podszedł do mapy, popatrzył na linię, po czym oznajmił widowni:
– Argumentacja towarzysza Agroszewskiego jest rzeczowa i słuszna, więc Białowieską Puszczę podzielimy po połowie. Jedna połowa zostanie po stronie Polski, a druga po stronie ZSRR.
Wziął do ręki czerwony ołówek i przekreślił Puszczę Białowieską.
– To po połowie – powiedział.
No to siup. Czerwona kreska pobiegła przez las.
Cytat:
Ja jestem Rysia, to moja matka Nadzieja. Mąż jest na podwórku, ale nie będę za nim wołać, bo on mało mówi. Moja córka, też Nadzieja, przyjedzie na weekend. Kiedyś w Opace co dom, to Nadzieja, a dziś jelenie chodzą po ulicy. A w Pohulance, u chłopaka, który mieszka sam, całą zimę w stodole stał żubr. Chłopak postawił płot, a żubr przeszedł jak po swoim, skubany psów się nie bał. Nawet wilki tu są. Tylko ludzi nie ma. Z Warszawy domy powykupywali, zajmą Opakę, niech zajmują. Nawet nasz sołtys jest nie stąd. Może herbaty wypije?
Jestem pewny, że już niedługo pojawi się na mojej półce fizyczny egzemplarz i stanie obok Nowohuckiej telenoweli i Domów bezdomnych - jako kolejny przedstawiciel
non-fiction magicznego. Szykuję się powoli do podsumowania literackiego roku (na potrzeby forum tylko) i widzę, że te grudniowe lektury podnoszą średnią zarówno całoroczną jak i "zimową". Uch!
Edit: a teraz zacząłem
Głuszę i widzę, że to kolejny silny pretendent do podium.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
