ja też ostatnio dużo słucham MORa, zwłaszcza na słuchawkach do snu (o dziwo, zupełnie mi to w niczym nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie - złapałem się nad tym, że od dłuższego czasu brakowało mi albumu w którym mógłbym dokonać pełnego zanurzenia
)
podtrzymuję ocenę *****, której dokonałem przy pierwszym zachłyśnięciu w samochodzie Karola, mimo że (a być może tym bardziej, że) po kilkunastokrotnym przesłuchaniu oczywiście dokonał się nieunikniony podział na numery mniej i bardziej ulubione (jak mawiali klasycy:
ze wszystkiego da się zrobić listę)
całościowo bardzo odpowiada mi intensywność zarówno emocjonalna jak i brzmieniowa; produkcja jawi mi się jako jednocześnie klarowna i piętrowa, oczywiście nie od dziś wiadomo, że jestem wrażliwy na detale na drugim planie (zarówno w kontekście "fabuły" jak i "barwy") - taka właśnie dbałość o dalsze warstwy wyrównuje wspomniane pofałdowania między numerem tym i owym
tym się dla mnie przede wszystkim różni Druga Czaszka od Pierwszej, w odróżnieniu od Cytza [
czytaj tu] za najbardziej
uwagowy numer na MORze uważam Faszystę..., a może: uważałbym gdyby nie charakterystyczne dla nowej płyty przełamanie rytmiczne, które od razu spycha dotychczasowy nieco przewidywalny nurt akcji (zwrotka na jednej nucie + refren) na cudowne bezformia, do tego dochodzi kolejny charakterystyczny rys MORa czyli swobodne żonglowanie tonacjami, słowem: dzieje więc się tu wiele w bój a to i tak numer, który mam za najsłabszy na płycie
jeśli z kolei chodzi o momenty ulubione to w czubku tabeli tłoczą się pierwsze trzy numery, oczywiście Herez, Kto ma siłę..., Demoner i ostatni którego tytułu nawet wymienić się bojam, na dzisiaj wybieram ...niech zaprzecza z uwagi i z MORa na prosty acz efektowny rys retoryczny B-B-Bije Dzwon, który tłucze mi się po czaszce od kilku dni i nie chce odpuśćć, w odróżnieniu od Tylko Rocka nie brakuje mi na tej płycie melodii, ale w tym numerze to już jest ich ze dziesięć...
z kolei inne ulubione wstążeczki to gitara (czy tylko jakiś przetwornik?) w Demonerze, która brzmi jak śmigło helikoptera/młot pneumatyczny... w ogóle ten numer jest do bólu konsekwentny w tym swoim niby-chaosie, a ogólnie wszystkie gitary na płycie są mega już zwłaszcza gdy gitarzysta pozwala sobie na nierzadko karkołomne pochody całoakordowe wzdłuż gryfu - żeby nie być gołosłowny i pięknoduchoski wskażę 02:51 w Tłuszczu, no ale od razu trzeba przy tej okazji przypomnieć jakże liczne (diabo?) (no chyba jednak nie!) skandowanie przez wokalistę samogłosek i to za drugim razie w poli... no chyba w polikarpie jakimś
jest tego jeszcze dużo, ale czas już zmierza ku końcu więc nadmienię tylko, że paradoksalnie ta płyta bardzo poprawia mi humor - oczywiście nie jestem głupi i wiem jakie są jej założenia ideowe, ale serce nie daje się w tym wypadku powstrzykurwamać i ładuje się ponad te czarne dymy, może dlatego że na co dzień mam ich od cholery i wierzę wykonawcom że rozpętali te zapowietrzenia nie bez przyczyny, parafrazując recenzenta ja nie boję się ani Budzego ani o Budzego i czekam z uśmieszkiem na to co będzie dalej - czy to na stępnym cidiku czy w realu, czy w Osasunie Pampelunie, no bo i tam słyszałem MOR dotar
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
