|
Ustaliło mi się od samego początku, że słucham tej płyty rano. Sama, jeszcze w pościelach, między snem a dniem. Zrobiłam przerwę 10 dni ze względu na wyjazd, a kiedy wróciłam, to już się okazało że wracam do płyty z tęsknotą. Zacząć dzień bez niej byłoby jakimś brakiem, stratą.
Dlaczego tak się dzieje? Może przez to, że jest tak równa, na poziomie melancholii graniczącej z nostalgią? Odwrotnie niż moje poranne nastroje, których chwiejność przerasta. Odbieram z tej muzyki to, czego potrzebuję - zrozumienie i zgodę na przemijanie, łagodność, smutek który koi, oderwanie się od siebie w zgodzie z sobą, samotność bez lęku, zaniedbaną czułość.
Przejmująca "dedkendensowość", bliska i dobrze znana, jak przywiązanie do muzyki słuchanej od lat, dobre wspomnienia koncertowe i nadzieja na więcej. Tak długo jak trzeba. Myśl, że można się na tym oprzeć.
Cenię w tych utworach szczególnie gitarę, myślę że S. Budzyński dał tu wiele z siebie jako gitarzysty z talentem i wyczuciem, tak...bardzo wybija się razem z wokalem, a nawet nadaje ton. Równolegle waltornia, czyli to co najbardziej niesie echo i ogon komety, uczucia wybrzmiewające coraz dalej i ciszej, a przez to jeszcze bardziej poruszające
No i słowa - wiersze, przeplatające się z fragmentami armijnymi, z cygańskim splinem Papuszy, wiele nawiązań jeszcze do odkrycia. Głos mocny, czysty - prawdziwość w nim - cenię to bardzo, taką właśnie czytelność w przekazie i odbiorze. To sprawia, że mozna poczuć się pewniej i stanąć na nogi.
Chciałabym posłuchac płyty na żywo, podziękować potem i spokojnie zaczekać na to, co przyniesie czas.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
