Ultima Thule

_________________

Dzięki, moderatorze!
Chciałem być na tym koncercie i pewnie mógłbym być, gdyby nie to, że jakoś w ostatniej chwili się połapałem, kiedy to jest. A 27 wieczorem nie było mnie już w Warszawie...

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Dla porządku dodam, że i ja byłam - spontan trochę, bo akurat byłam tego dnia w okolicach - ale przyszłam w ostatniej chwili i musiałam szybko znikać.

To było moje pierwsze zetknięcie z tym materiałem i rzeczywiście - jak pisano tu wcześniej - trudno tu pisać o "podobaniu się" itd. - niemniej: jest adekwatność w całości konceptu, w wokalizach Budzego i Jacaszkowych dźwiękach do trzewi.

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?

Jak już tu jestem, to napiszę kilka słów nt. Stutthofu. Na koncert wybraliśmy się z Elberet nie znając materiału. No, prawie, ja słyszałem utwór Apel cieni, choć już nie pamiętam, czy w całości, czy jakiś urywek. Wykonanie na Rakowieckiej zrobiło na nas ogromne wrażenie. Nie będę się rozwodził, bo powtarzałbym jedynie słowa Fengari. Instrumentalnie zabrzmiało to potężnie. Wybijający się suchy, przemysłowy dźwięk werbla, przybijał do ławki. Doskonałym pomysłem było ustawienie nagłośnienia również z tyłu kościoła, z którego wydobywało się głównie "obozowe tło", dzięki czemu miało się wrażenie bycia w samym środku tego piekła. Tekstów akurat nie miałem z tyłu głowy, bo ich w ogóle nie znałem, a faktycznie niekiedy ginęły w natłoku materii dźwiękowej, ale akurat nie należę do osób, którym to w najmniejszym stopniu przeszkadzało. Bardzo się cieszę, że mogłem tego wysłuchać. Szkoda, że tak niewiele osób z tej okazji skorzystało.

Trochę się obawiałem, że po tym niezwykłym wykonaniu materiał z płyty będzie brzmiał nijako, ale obawy były bezpodstawne. Może i nie ma aż takiej mocy, ale główne atuty - pomysł na ukazanie w muzyce monotonnie działającej bezlitosnej maszyny śmierci i żelazna dyscyplina w realizacji tego pomysłu - są w pełni zachowane. Wielkie dzieło.

_________________
My shadow is always with me. Sometimes ahead... sometimes behind. Sometimes to the left... sometimes to the right. Except on cloudy days... or at night.

Moje spóźnione wrażenia poniżej. Żeby nie było zupełnie nie znałem materiału, nie wiedziałem czego mogę się spodziewać.
Miejsce na granie wydawało mi się ryzykowne, ależ było moje rozczarowane. Nie znam się na nagłośnieniu ale niewielkie głośniki JBL zrobiły swoje, w kościele było super brzmienie. Przynajmniej dla mnie, siedziałem w drugiej ławce.
Publiczność niewielka, chyba głównie parafianie. Szczególnie byłem pełen uznania dla trzech sióstr, nie liczyłem że wytrzymają cały materiał.
Najlepsze momenty dla mnie to Apel Cieni, Październikowa Litania, Sen Więźnia (świetne przerywniki odgłosem ptaków, robiły piorunujące wrażenie w pogłosie kościelnym) i oczywiście Pusty Jest Każdy Dzień.
Ale najmocniejszy fragment to zdecydowanie Do Góry Skroń, ten początek … myślałem że jestem na Ministry, a pod koniec ten dziwny wysoki śpiew. Resurexit wyszły zdecydowanie dłuższe niż na płycie.
A materiał niełatwy. Klawisze Michała Jacaszka były wszędobylskie, robią niesamowity klimat. Świetnie wypadła sekcja Darek z Beatą, na żywo dodali materiałowi dynamikę. W pewnym momencie, hajc het otworzył się na maxa plus bas, wszystko grane na raz. Uff czad.
Miałem dodatkowe szczęście, udało mi się kupić Stutthof od Jacaszka. Odtwarzacz w samochodzie do tej pory się grzeje. No i w końcu zdecydowałem się na zakup winyla Rimauda. Oj coraz bardziej się zarażam tymi klimatami.
Tak po czasie nie mogę oprzeć się wrażeniu że Stutthof mógł być lepiej nagrany. Na płycie wokal jest za bardzo wysunięty a instrumenty są za bardzo schowane. Na żywo proporcje były z kolei odwrócone…
Reasumując to gdybym najpierw słuchał płyty nie będąc na koncercie, nie wzięła by mnie ta muzyka. Ciekawe czy jeszcze kiedykolwiek będzie koncert tego materiału, wybrałbym się w najdalszy zakątek.