Ultima Thule

GW pisze rzeczy obojętne, czasem złe, a czasem dobre, potępienie w czambuł wszystkiego jest mi obce, najpierw czytam, potem oceniam. Tutaj mają sporo racji uważam.
Nie wiem konkretnie, czemu skojarzenie z "Dark Side", jakiś klimat czasami podobny, bo muzycznie i tekstowo to oczywiście inne rzeczy. Coś ulotnego, co jednak tworzy pewien odbiór sztuki.

_________________
Andres Pedro Cristobal de Corteza

jak dzień, co skończył się nad ranem...

jak Wam się to kojarzy?
że dzień taki długi, cała noc nie przespana i dopiero nad ranem człowiek udaje się na spoczynek?
czy dzień, który zaraz po porannej pobudce tak jakoś... od razu wydaje się stracony?

_________________
ćrąży we mnie zła krew

zdecydowanie tak mi się kojarzy,,, nieprzespana noc,,, z różnych powodów,,, ostatnio raczej skojarzenie jak najbardziej przyziemne związane z nocną zmianą w pracy,,,

_________________
Więc dokąd, dokąd ta wędrówka
Posmutniał król i zadął w róg
Przeciwnik straszy, pielgrzym idzie
A pyta zawsze Bóg

ja to rozumiem tak że już od rana stało się coś takiego że już lepiej od razu iść spać

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

Pierwsze skojarzenie jest związane z końcówką imprezy o 5:00...
Ale druga opcja też jest interesująca...

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

mi się zdecydowanie bardziej z tym kojarzy.

...wstajesz rano i z pewnych powodów chciałbyś już iść spać, bo ten dzień będzie mało przyjemny...

_________________
po co ta wrogość do siebie, to co w Tobie prawdziwe jest piękne

Wybieram opcję numer 2.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Dla mnie też zdecydowanie druga wersja - przekonanie że już z tego dnia nic dobrego nie wyniknie, można go jeszcze dociągnąć do końca i pójść spać w nadziei, że jutro będzie lepiej.

(-)

Ostatnio właśnie tak mam, jak pomyślę o pracy to... beznadzieja po prostu i te jeba*** przez szefa, takie jego "rozmowy wychowawcze"...

_________________
ŻYŁEM BO CHCIAŁEŚ, UMARŁEM BO NAKAZAŁEŚ, ZBAW BO MOŻESZ.

Jedna z niewielu w ogóle płyt, na które można patrzeć jak na barwną opowieść, która od początku do końca jest przemyślana, i jeden element wynika z drugiego, a pominięcie któregoś byłoby ze szkodą dla całości.

Dla mnie nie ma tu zapchajdziur, przypadkowości. Nie ma nadmiernej ilości detali, wszystko jest dokładnie tak, jak powinno być. Taki np. Chris Cornell wydając "Euphoria Morning", niemiłosiernie przeciąga i czyni dłużyzny. Budzy opowiada konkretnie, poetycko, prawdziwie. Gdyby "Luna" była filmem, to gdyby zgasły światła, wpatrywałabym się w magiczny ekran z otwartą buzią. A później po zakończeniu seansu, kiedy światła ponownie zostałyby włączone, poczułabym żal,że trzeba wracać do świata.

Piękna opowieść, osobista Pascha. Wszelkie odcienie śmierci, ale i przebijajaca się nadzieja. Trud wojowania, zakończony zwycięstwem.
Ja widzę w osobistych przeżyciach Autora ogromne światło Łaski, która wyprowadza ze zmagań i Jeremiaszowego bólu do Domu Ojca.

_________________
"Nikt nie ma wiekszej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" J 15,13

i ja też
to tak jak z tym snem z wersu powyżej
taki paradoks, że człowiek się obudził, podniósł, powinien mieć energię i wystartować z nowym impetem, a tu najchętniej by się już poszło spać z powrotem z raczej złudną nadzieją, że po następnym przebudzeniu będzie lepiej.


no tak, ale to jeszcze nie w tej piosence W Halo jest zniechęcenie, ale takie jeszcze, że bez większego przekonania, ale człowiek jednak wstaje i coś tam robi. Szare to, ale póki co mało dramatyczne.
W Na niebie... rzeczy idą już znacznie dalej.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

A czy słyszycie w końcówce „Domu” łomotanie do drzwi?
Tak w ogóle wydaje mi się, że utwór ten opisuje piękny sen o domu – mieszkaniu, które jest przygotowane w Niebie i czeka na tułacza strudzonego wędrówką po twardych drogach doczesnego życia.
Może myślę tak dlatego, bo śnił mi się kiedyś mój dom TAM…
A wracając do łomotania – gwałtownie kończy ono senne marzenia i potem można już tylko wspominać z rozrzewnieniem piękne chwile, tęsknić za cudownym uczuciem, że jest się nareszcie u siebie i mieć nadzieję, że rzeczywiście taki Dom jest przygotowany dla każdego zmęczonego wędrowca – stąd ta piękna melodia na zakończenie.

_________________
...ludziom trzeba przypomnieć o duchowości...

Bardzo mi się podoba zaczęcie płyty, to znaczy trzy pierwsze utwory - Halo, Echo i Luna - łączą się bezproblemowo i w jakiś naturalny sposób. Przejście Halo - Echo to przejście od energetycznego i w pewien sposób nie-smutnego początku (chociaż są tam molle) do czegoś już mrocznego, ale wciąż gładkiego, z zadrami w środku (solo na klawiszach, bardzo fajnie wchodzący bas, a potem znów te gładkie klawisze). Potem Echo - Luna, z Luną, która ma w sobie coś pozytywnego i niespiesznego i której mógłbym słuchać niemal bez końca. A potem gdy wchodzi Dzień bez duchów, to blok i naturalne przechodzenie mi się łamie. Co nie znaczy, że to jest źle. Pojawia się po prostu coś zupełnie innego.

_________________
Youtube

Ale Luna z Dniem też są w sumie w pewien sposób połączone przejściem

_________________
po co ta wrogość do siebie, to co w Tobie prawdziwe jest piękne