|
SIÓDME WTAJEMNICZENIE
Wybitnej formy ciąg dalszy. Niektórzy uważają Sposób na Alcybiadesa za opus magnum pana Edmunda, ja jednak stoję na stanowisku, że jest nim jego kolejna pełnometrażowa powieść dla młodzieży. Wspaominałem, że Awantura w Niekłaju była takim trochę wzorcem dla późniejszych dzieł autora, no i miałem tu na myśli głównie Siódme Wtajemniczenie, ponieważ generalnie sytuacja startowa jest podobna: małe, acz w miarę postępów realnego socjalizmu rozrastające się miasteczko na prowincji, wypełnione po części ludnością miejscową, a po części napływową, mieszkającą "w nowych blokach", oraz podziały wśród młodzieży, związane w dużej mierze właśnie z kwestią ich pochodzenia. Tym razem pomysł jednak wykorzystano w pełni, bez niedomówień (a przecież już Awantura była okej), a Niziurski popłynął wręcz brawurowo. Głównym bohaterem książki uczynił outsidera (zresztą nie jest on tym outsiderem do końca z własnej woli, bowiem, jak dowiadujemy się na początku, w związku z pracą swojego ojca, budowniczego przemysłu, często zmienia on miejsce zamieszkania i szkoły, co sprawia, że trudno mu się ciągle aklimatyzować), introwertyka o skłonności uciekania w marzenia o kosmosie i podróżach (co dodaje do całości szczyptę oniryzmu i fantastyki), który generalnie nie chce dołączać do żadnej z dwóch działających w szkole i rywalizujących ze sobą nieformalnych organizacji. W końcu jednak okazuje się, że bez opowiedzenia się po jednej stronie za bardzo sobie w szkole nie poradzi, więc dokonuje wyboru, zresztą też kompletnie outsiderskiego, na przekór wszystkim logicznym przesłankom. Organizacja, do której trafia, to już nie są niewinne rozrabiaki/harcerzyki z Awantury w Niekłaju, ale coś między parodią loży masońskiej (mamy tutaj bekowy opis wstąpienia do tejże organizacji, zdaniem Krzysztofa Vargi, który niedawno wydał książkę o Niziurskim, będący prawdopodobnie przekrzywinym, humorystycznym wariantem analogicznej sceny z "Popiołów" Żeromskiego - nie wiem, nie czytałem), a wręcz, zamierzoną lub nie, parodią partii komunistycznej (mają nawet w organizacji funkcję doktrynera). W planach ma osiągnięcie wielkiego, ostatecznego celu, o którym cżłonkowie tej, jak się okazuje, mającej wieloletnie tradycje organizacji marzą od kilku pokoleń, ale na razie zajmują się sprawami doczesnymi: robieniem z drugą grupą nieco rytualnych, acz dających im dużo uciechy zadym w szkole, oraz walką z nią o opuszczony budynek za miastem, ze względu na widniejący na nim przedwojenny mural z reklamą proszku do prania zwany TWIERDZĄ PERSIL. Nasz bohater wyrusza więc na wyprawę wojenną, a gdzieś między różnymi jego zabawnymi przygodami, oraz wyimaginowanymi odlotami w kosmos okazuje się, że...Nie chcę zdradzać zakończenia, ale okazuje się, że rzeczy nie są takie są. Jest to kolejne mądre, świetnie puentujące całość i w sumie poruszające zakończenie powieści Niziurskiego: takie, że jest beka, jest zabawne, ale w gruncie rzeczy pokazuje na czym polega iluzoryczność pewnych rzeczy, jak rozpadają się pewne ideały i w sumie też już gdzieś tam się pojawiają mądre refleksje i już dorosłośc nam macha rączką z daleka...Vonnegut myślę, że byłby dumny. A to wszystko co opisałem oczywiście toczy się w tym zabawnym, pełnym beki świecie typowym dla Niziurskiego: znowu z charakterystycznymi postaciami i akcjami (wspomniana przez Witka i Pippina książka o przygodach Anatola). Mistrzostwo w swojej kategorii, must read.
_________________
gdzie znalazłeś takie fayne buty i taką fayną głowę?
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
