Ultima Thule

Zacznę omawianie od środka.

Demo, Marki pod Warszawą 1995

- Kret
- Psalm
- Nieznany

To bardzo ciekawy fragment Antologii, chyba takie coś, na co fani mogą czekać - czyli z jednej strony rzeczy słabo lub w ogóle nieznane, z drugiej nie odrzuty, lecz naprawdę wysokojakościowe nagrania, i również nie szkice czy wczesne wersje znanych utworów, co kilka osób podnosiło w tym wątku jako wadę tego typu wydawnictw ("po co mam słuchać słabszej wersji, skoro mogę lepszej"). Kret to oczywiście Łapacze wiatru, ale jednak nie bardzo, bo to raczej instrumentalny utwór, później rozwinięty w Łapaczy. Brzmi to wyśmienicie, nawet jeżeli wiemy, że te części para-akustyczne wypadną lepiej, gdy zostaną zaśpiewane. Psalm może jest troszeczkę odrzutem, no bo nigdzie nie wszedł i może na Duchu faktycznie byłby najsłabszym utworem, ale przy materiale na tym poziomie trudno mi z tego zrobić poważny zarzut - utwór trzyma poziom. Nie wiemy, czym jest lub miał być Nieznany - pozostał instrumentalną wprawką grupy znakomitych i świetnie się rozumiejących instrumentalistów. I tu taka uwaga, że naprawdę fajnie posłuchać skład triodantejski w repertuarze już niewątpliwie "duchowym".

cdn., ale może ktoś w międzyczasie się odniesie, bo o tym segmencie chyba nic tu dotąd nie było.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

najpierw nie wiedziałem, że to na nowo nagrane i się zdziwiłem, że Budzy na próbach śpiewał tak, jak potem zaczął na płytach - ale entuzjastą tych wokali nie jestem

_________________
Mężczyzna pracujący tam powiedział:

- Z pańskim forum jest wszystko w porządku.

O, zgadzam się z całością Twojej wypowiedzi.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Demo płyty Duch, studio R4 na Służewcu, wiosna 1996

- Hamlet
- Fiołki
- Bracia
- Legia
- Piosenka po nic
- Pięknoreki
- Bóg jest miłością

Z tyłu pierwszej płyty Antologii są pierwsze trzy utwory z Ducha, na drugiej płycie - kolejne cztery, w nieco bardziej przypadkowej kolejności; zagrane właściwie dokładnie tak samo, jak potem na płycie, ta sama melodia i rytm - ale jednak jest duża różnica w ogólnym wyrazie. Pewnie w większości jest to kwestia brzmienia i spraw produkcyjnych, ale nie umiem powiedzieć, czy tylko. W każdym razie materiał brzmi jeszcze bardziej surowo i żarliwie, co wydaje się niemal niemożliwe w kontekście płyty "neofickiej", za jaką w pewnym uproszczeniu można uznać Ducha.
W całej potędze brzmienia i wokalu, Budzemu jakby łamał się głos, czyżby ze wzruszenia? Muzyka zresztą też momentami faluje, jak na moich starych kasetach. Te utwory wydają się tu jeszcze bardziej płynąć gdzieś z samych trzewi.

Niektóre rzeczy zostały potem dodane w aranżach, przede wszystkim waltornia czy skrzypce (Bach), też niektóre dopowiedzenia wokalne - inne zostały odjęte; ciekawe, że za miks odpowiedzalny był tu Paweł Piotrowski, a dość wyraźnie lepiej słychać tu nie tylko jego bas, ale przede wszystkim akcenty klawiszowe, to chyba największa uchwytna różnica w brzmieniach. Może ktoś powiedzieć, że po co mu takie niedorobione wersje... ale, jak już tu było mówione, one potężnie żrą i są świadectwem tego niesamowitego czasu w historii zespołu.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Jestem gotów zaryzykować twierdzenie, że ten materiał jest szczytem całego wydawnictwa.

_________________
Go where you think you want to go
Do everything you were sent here for
Fire at will if you hear that call
Touch your hand to the wall at night

Piosenka po nic w wersji demo bardziej mi się podoba niż wersja ostateczna, wolna część z perkusjonaliami i pogłosem w wokalu jest nieziemska.

_________________
trochę o muzyce, książce, przyrodzie, ale najwięcej o bieganiu
https://meblooscianka.wordpress.com

Zgadzam się - choć z kolei w końcówce brakuje jednak tych skrzypiec, które też są nieziemskie. W każdym razi: jeden z highlightów Antologii na pewno.

Wydawnictwo otwiera koncertowy utwór To jest możliwe. Gra go skład najbliższy temu, który rejestrował debiutancki album (Gogo Szulc i te sprawy), ale pierwsze /skrzypce/ gra tu Banan Świetne są w tym utworze przede wszystkim fragmenty instrumentalne, choć być może do poziomu piosenkowego też bym się mógł przekonać, na razie słabo znam, no bo to nowość dla mnie, i niespecjalnie mi zostają w głowie.
Kilka osób tu już dzieliło się uwagami na temat tego iście antologicznego utworu - zachęcam do wymiany myśli!

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Wątek z 2005(!): viewtopic.php?f=1&t=746

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Dzięki! Ale znalezisko! Wychodzi na to, że 18 lat temu nawet elrond nie wiedział, że takie coś było

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Co do części "Antologii" będącej jakby alternatywną wersją "Ducha", uważam, że jest super. Większości piosenek nie można nazwać gorszymi wersjami tego, co można znaleźć na właściwym albumie. Spokojnie można tego materiału używać - na równi z "Duchem" - do przekonywania nowych słuchaczy o genialności Armii.

Większość wersji jest podobna do ostatecznych i słuchając nieuważnie, można ich nie odróżnić. Nieco inaczej jest w "Braciach Bum", którzy pod koniec zaskakują, bo zaczynają brzmieć dźwiękami zupełnie innymi od tych, których z przyzwyczajenia oczekuję. Największe różnice są oczywiście w "Piosence po nic". Widzę, że jestem w mniejszości jako zwolennik wersji albumowej. Tę z "Antologii" postrzegam jako etap na drodze do zbudowania aranżacji opartej w jak największym stopniu na ciszy. Okazało się, że można tam zmieścić jej jeszcze więcej, usuwając przeszkadzajki. Dlatego że udało się to osiągnąć, jeżeli już mam wskazać którąś wersję jako lepszą, to tę z "Ducha". Oczywiście, nie wiem, czy taka była prawdziwa chronologia ani do czego naprawdę dążył zespół. Może najpierw była aranżacja z "Ducha", zespół spróbował coś dorzucić, próbując piosenkę wzbogacić i choć efekt nie był zły, uznał, że na płytę wejdzie wersja wcześniejsza.

_________________
Czuję tu zapach chrześcijanina

Jakbym miał się opowiedzieć, też bym powiedział, że ostatecznie lepsza jest wersja ostateczna... Ale najciekawsze są te różnice, które i tu, i tu wypadają świetnie. Jak to sam napisałeś:

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Słucham od kilku dni.
W sumie to nawet w kilku miejscach miło mnie to zaskoczyło.

- angielska wersja "Gdzie ja tam będziesz ty", konkretniejsza i ostrzejsza niż polska; podeszło mi to
- "Światło": właściwie autonomiczny utwór, bardzo mi się spodobał. Stylistycznie chyba jest najbliżej tej Armii jeszcze z debiutu
- "Psalm" wchodzi w ucho, spokojnie broniłby się na jakiejś płycie

Utwory z "Ducha"... jednak dobrze, że ostatecznie na płycie są te co są. Ciekawiej w tych demo-wersjach brzmią jednak czasem klawisze ("Inaczej niż zwykle"!)

Co do drugiego krążka - szacunek z odwagę za "Delirium wszechmocy". Tak elektronicznej Armii jeszcze nie słyszałem, brzmi to wręcz kraftwerkowo. Tylko, że za długie, po trzeciej minucie męczy już.
- "Boney Z": udany utwór, dobry do stukania nogą, z werwą. Spodobał mi się.
-"Nü" uznaję jednak wciąż za najlepszy kawałek z tych niepublikowanych. Mam go często w głowie a w WFO pewnie dostałby nie mniej niż 7.

Natomiast dwa ostatnie numery jawią mi się już jako zapowiedzi tego co w Armii działo się często później (niestety): dużo melancholijnych, molowych brzmień, podobne to do tytułowego utworu z "Luny". Da się tego posłuchać ale mnie to nie porywa.

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Dzięki za ten głos! Ja ostatnio przysłuchuję się właśnie końcówce Antologii, konkretnie tematem będą tym razem...

nagrania z sali prób "Muzyczna szwalnia" z roku 2010, zremiksowane w 2023:
- Boney Z
- Wannoloci
- Nu
- Wieczna miłość
- Teraz teraz

w składzie z Francem, Kmietą i Krzyżykiem.

Ogólnie słucha mi się tego dobrze - na zasadzie ciekawostek fonograficznych plasujących się gdzieś na obrzeżach dyskografii głównej, to nawet bardzo dobrze. O dziwo, najsłabszym ogniwem wydają mi się teksty, ale być może one były jeszcze do potencjalnego dorobienia. A może to mój problem z tekstami "kwantyfikatorowymi" typu: nigdzie tu, nigdzie tam / weź sobie trochę, weź sobie wszystko, które działają na mnie zniechęcająco, bo wydają mi się być o niczym. Natomiast muzycznie utwór Wannoloci, z którego pochodzą powyższe linijki, świetnie mi wchodzi, jest tyleż dynamiczny i wciągający, co melancholijno-smutny. W Wiecznej miłości ten pierwiastek smutny rzeczywiście wychodzi bardziej na plan pierwszy, co powoduje pewnego rodzaju jednowymiarowość utworu, ale i tak mi się podoba; coś mi też on bardzo przypomina (ale na pewno nic z Luny, może raczej z Toni, a może i nawet z Prozessu?).
W kwestii przypominania, to Nu jest ewidentnie Undergroundem bis - no ale ja Underground bardzo lubię, więc i tego dobrze mi się słucha. Gdyby umieścić taką piosenkę na kolejnej płycie, nasuwałoby się pytanie, po co, natomiast na takiej antologii ma swoje dobre miejsce.
Najmniej z tych "nowych" podchodzi mi ostatni na Antologii "Teraz teraz", ptaszki mogłyby sugerować coś przyjaznego, ale tam się robi jakiś metalowy sznyt i ogólnie rozmijam się całkiem z tym numerem.

Za to może nawet najbardziej podoba mi się "Boney Z.". Numer może nieco szkicowy, ale w swojej surowiźnie świetny, rzeczywiście do postukania nóżką, ale wbrew tytułowi jest to stukanie nie dyskotekowe, ale takie klasycznie surowo rockowe. Bardzo dobra gitara, prosta sekcja i jeden z fajniejszych przykładów śpiewania po angielsku przez Budzego.

_________________
ćrąży we mnie zła krew