|
Było dobrze, a nawet - podobno - dobrzłe!
Ale po kolei.
"Słowianin", jak to "Słowianin" - zgodnie ze słowami z "Soul Side Story", wielka peerelowska stołówka wypełniona zapachem caro i carmenów sprzed trzydziestu lat, wżartym w średnio gustowną boazerię. Kiedy dwa dni wcześniej przyszedłem kupić bilet, akurat był kurs tańca towarzyskiego dla dziadków. Myślałem, że zaraz usłyszę zza drzwi: "Dla sympatycznej panny Krysi od niewątpliwie sympatycznego pana Waldka: Pucio pucio!". I faktycznie coś podobnego chyba usłyszałem.
Wczoraj tak manewrowałem, żeby przyjść, kiedy już support będzie kończył. Niestety, pół godziny po planowym czasie rozpoczęcia support jeszcze nie zaczął. Wreszcie wyszedł pan w dziwnej czapce i coś zaczął krzyczeć do mikrofonu, niestety, jedyna fraza, jaką usłyszałem w trakcie koncertu to było "aj, aj, aj, aj, aj, aj, aj, aj, odmrożę sobie uszy". Jakieś dźwięki wydawał też klawiszowiec. Perkusista grał równo. Było dużo utworów. To wszystko, co mam do powiedzenia na temat supportu.
No i wyszła Armia, i bez ceregieli zaczęła grać „Katedrę”. Od razu rzut oka na nowych, lub nowo-starych muzyków. Perkusista – prawdziwy wirtuoz. Styl zupełnie inny od Stopy. Gra bardzo lekko i szybko, wręcz jazzowo. Paweł Piotrowski oczywiście bezbłędnie. Frantz daje radę, na luzie i swobodnie. Waltornista trochę z boku, nawet czasem się chował, ale było OK, choć chyba za słabo nagłośniony. Potem – nie pamiętam kolejności, na pewno „Popioły”, „Soul Side Story”, „Jeżeli”. Coraz więcej ludzi przy scenie, przy tym trzecim kawałku już szalone pogo. Ale to dopiero był początek.
„Legenda”! „Kochaj mnie” – na początek cios między oczy, a potem już coraz mocniej. Wszyscy śpiewają. Chyba apogeum poga, które rozkręcał jakiś załogant w czerwono-pomarańczowej koszuli bez rękawów – przy „Gdzie ja tam będziesz ty”. Ludzie domagali się przede wszystkim „Niezwyciężonego” i „Trzech bajek”. Publika szalała, bardzo dawno czegoś takiego nie widziałem na koncercie! Czym później, tym bardziej dziko. W pewnym momencie zaczął się stage diving! Niestety, w Słowianinie trudno o „stage”, bo są barierki, potem przerwa, dwa schodki i niska scena. Więc towarzystwo przenosiło ludzi za te barierki (w tę przerwę), skąd wynosili ich na rękach ochroniarze. I taki przemiał szedł za każdym razem. Ochroniarze starali się nie dopuścić, żeby widzowie wpadli za te barierki, ale ani razu im się nie udało zastopować wpadającego stagedivera. Jakieś chyba drobne kłopoty z tonacją były w "To moja zemsta", ale może mi się wydawało.
„Legenda” skończyła się szybciej, niż się zaczęła. „To, czego nigdy nie widziałem” i „Dla każdej samotnej godziny”. Beckettowskie słowa „ciebie zachowam”. I to już? Wyszli. Wszyscy śpiewają motyw z „Trzech bajek”. Ludzie wrzeszczą: „Niewidzialna, Niewidzialna!”. No, ale w końcu się pojawiła "Podróż na wschód". Machaliśmy do Stopy, do nieba. Potem „Niezwyciężony”. Ale jeszcze wcześniej „Dom przy moście”. No i „On jest tu, On żyje”. Przerwa. Ludzie nie chcą puścić. Znowu śpiewamy "Trzy bajki". „Budzy, wracaaaj!”. Wrócił. Na to ludzie: „Cały skłaaaad!”. Jest. I wreszcie na koniec „Inaczej niż zwykle”. Życie ludzkie jest ważniejsze niż czyjeś małe interesy!
Szczecin dziękuje!!
_________________
Tak przypieprzyć, żeby w "Locomotiv Techno Club" zagrali Wishbone Ash!
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
