Trochę moich wrażeń – raczej wstępnych, chociaż nic nie wiadomo.
Tak jak tu pisano, płyta jest stylistycznym skokiem w inne rejony. Bogactwo dźwięków, najróżniejszych smaczków, tych wszystkich ślizgaczy gitarowych, bębenków, trąbek itd. jest ogromne, właściwie do odkrywania po trochu za każdym przesłuchaniem. Teksty znów skupione i krótkie, jak na Antiarmii (ale fakt – przydałoby się jakieś dobre, takie …artystyczne tłumaczenie!). Całość nagrana z widocznym profesjonalnym luzem, czuje się że proces nagrywania nie był męką, po której każdy wychodzi ze studia i z ulgą wraca w swoje kąty.
Wszystko pięknie, a jednak to nie dla mnie. Nawet tak się zastanawiam czy mógłbym napisać jak Budyń, że to „najmniej dla mnie płyta” Armii. I chyba na dzień dzisiejszy tak. Powstaje bowiem pytanie – dlaczego nie przepadałem nigdy za Yes, nie słuchałem Jethro Tull, czy fusion spod znaku Swet and Tears? Odpowiedź jest prosta jak konstrukcja cepa – bo nie pociąga mnie taka muzyka. I nawet Armia, nagrywająca coś w tych rejonach, nie jest w stanie mnie do tego przekonać. Przyznaję jednak, że album zawiera w sobie armijny rdzeń i choćby z tego względu jest interesujący (gdy taki SBB na przykład, który robił coś w ten deseń, odłożyłem na półkę jakieś 27616 lat temu i nadal tam tkwi). Cóż – jak widać jestem nieodrodnym miłośnikiem Armii w której więcej jest Armii
i tak już raczej zostanie.
To nie znaczy, że płyta jest w ogóle nie warta opisania. Jest tu jeden ewidentny pięciogwiazdkowiec i dwa utwory, których posłuchać lubię.
„Home” – to pierwszy z nich. Motyw grany na basie wciąga (bardzo dobre), wokal jest ciekawie tajemniczy a szaleńcze przyspieszenia perkusyjne robią wrażenie. Nawet te saksofony robią fajną kakofonię, to jest dobrze pomyślane (inna rzecz, że tyle ich potem na płycie jest, że mam ich w końcu dosyć).
„Green” – jest w tym jakaś moc, pomysł na zwrotki i refren niby bardzo prosty ale ładnie to wszystko obudowane dźwiękami. Potem część kontemplacyjna a jakże i myślałem że nic mnie nie zaskoczy już, ale sama końcówka – przyznaję – jednak trochę mnie wgniotła. Wrażenie głębokie.
A pięciogwiazdkowiec? Oczywiście
„Maszynista Grot”! Haha, wreszcie! Wreszcie jest ten ruch, armijna lokomotywa pędzi po linii lokalnej przekraczając lekko prędkość dozwoloną! Gitara ciężko pracuje na swoje, wokal wyśmienity a Gerowe „Working at the end of time” to w ogóle best moment best utworu na tej płycie. Gdybym był dziewczyną w wieku 18-21 lat to bym się w Gero zakochał, powaga! Wszystko tu jest jak trzeba i … tylko dwie minuty z hakiem… czy to nie symptomatyczne, że podoba mi się najbardziej zwarty i najszybszy utwór?
Reszta utworów gdzieś mi tam przemyka po obrzeżach świadomości, mają swoje fajne momenty, ale generalnie… za mało Armii w Armii! I…jakby to powiedzieć? Właściwie to paradoksalnie już w połowie była to dla mnie najbardziej przewidywalna płyta. Wiedziałem co będzie się dziać. Nie w skali mikro ale w skali makro – początek, główny temat, potem parę minut odjazdu i wygasający powoli koniec. Ja właściwie się nie czepiam – rozumiem, że zespół powoli mógł się czuć jak w pokoju, w którym kilka razy przestawiano już meble (i z dobrym skutkiem), ale możliwości kolejnych przemeblowań powoli się wyczerpywały. I postanowił przejść do innego pomieszczenia. Trzeba próbować, sztuka to nie obróbka skrawaniem.
Marecki pisał, że to przebicie na drugą stronę. To prawda. Armia zabrała słuchaczy w wielką podróż, opuściła znane sobie akweny i wypłynęła na wielki ocean, jak Magellan. Wracam z tej podróży urzeczony kolorami hawajskich ozdób, iskrzących się w słońcu palm, spróbowawszy kokosów, mango i egzotycznych delicji. Wracam jednak głodny, bo za mało było w tej diecie mięsa, najadam się dopiero „Procesem”…
Kto wie, co jeszcze da mi „Freak”? Może czas pokaże? (gdybyście znali moje zdanie o „Triodante” po czterech dniach słuchania, to dopiero byście się dowiedzieli, hehe). Z płytami tego rodzaju jest u mnie tak, że po jakimś czasie niekiedy stopniowo łapią oddech… Nawet jeśli tak by się nie stało z „Freak”, to dla samego „Grot the engine driver” – warto było poznać.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Bardzo mi się ich brzmienie kojarzy z zespołem Janusz Zdunek 4 Syfon.
i uszy jeszcze większe, niemożność wyłączenia... z resztą taki "The National Anthem" kompletnie jest frikowy.